Agility jako konkurencja sportowa po raz pierwszy pojawiła się w Wielkiej Brytanii, w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Jej pierwowzorem był tor przeszkód stosowany w konkursach hippicznych, natomiast pierwszym celem – uatrakcyjnienie słynnej wystawy psów rasowych Cruft’s Dog Show. W 1980 roku Brytyjski Kennel Club opracował jej regulamin, a w 1991 Międzynarodowa Federacja Kynologiczna FCI oficjalnie uznała agility jako dyscyplinę psich sportów i zatwierdziła jej regulamin. W Polsce po raz pierwszy można było obejrzeć pokaz agility podczas Międzynarodowej Wystawy Psów Rasowych w Warszawie w lipcu 1992 roku. Zaledwie rok później, w maju 1993 roku, odbyły się w Bytomiu pierwsze regularne zawody, zorganizowane z okazji Światowego Dnia Zwierząt. Ta niezwykle widowiskowa dyscyplina sportu bardzo się Polakom spodobała, szybko stała się popularna i z roku na rok cieszy się coraz większym zainteresowaniem. Jej wielkim atutem jest to, że można ją uprawiać praktycznie z każdym psem, rasowym lub nierasowym, bez względu na jego wielkość i wiek, a jedynym poważnym ograniczeniem mogą być przeciwwskazania zdrowotne.

W języku angielskim agility znaczy zwinność, sprawność. Jest to rzeczywiście sport, który bardzo wszechstronnie rozwija sprawność ruchową i inteligencję psa. Jeśli ktoś ma problem z nadmiarem energii swojego czworonożnego przyjaciela, nie ma lepszego sposobu na jej wyładowanie jak właśnie ten sport, bo angażuje go zarówno fizycznie jak i umysłowo. Wielokrotne powtarzanie tych samych ćwiczeń zazwyczaj powoduje, że pies szybko traci zainteresowanie. W agility jest taka różnorodność przeszkód i zadań do wykonania, że nie jest w stanie się nimi znudzić. Mały tor do codziennych ćwiczeń można zaaranżować nawet we własnym ogrodzie, jeśli jednak mamy zamiar podejść do tego poważnie i brać udział w konkursach, koniecznie trzeba znaleźć dobrą szkółkę, która dysponuje doświadczonymi trenerami oraz profesjonalnym torem przeszkód, potrafi odpowiednio zaplanować treningi i przygotować do konkursu zarówno psa, jak i jego przewodnika. Uprawianie agility może dać bardzo dużo radości i satysfakcji pod warunkiem, że uczestnicy teamu będą się doskonale rozumieć i chętnie współpracować.

Na czym polega agility?

Osiągnięcie sukcesu w agility wymaga dużo pracy, wytrwałości i doskonałej komitywy między psem i jego przewodnikiem, wzajemnego zaufania oraz obopólnej chęci do podjęcia wysiłku i ćwiczeń. Jest to sport, w którym pies prowadzony jest przez swojego przewodnika za pomocą gestów lub komend głosowych. Powinien w jak najkrótszym czasie, z jak najmniejszą ilością błędów, a najlepiej bezbłędnie, według ściśle określonej kolejności pokonać tor przeszkód, nie omijając żadnej z nich.

Sędzia ocenia dwa elementy: precyzję w pokonywaniu przeszkód oraz czas wykonania zadania. Oznacza to, że pies, który uzyskał najlepszy czas, wcale nie musi wygrać konkursu, jeśli po drodze popełnił jakieś błędy. Za każdy błąd, np. za zrzucenie poprzeczki lub ominięcie przeszkody, naliczane są punkty karne. Sumowanie punktów dodatnich za szybkość oraz ujemnych za popełnione błędy decyduje o lokacie uczestnika. Dlatego też często się zdarza, że pies, który pracuje wolniej, ale bardziej precyzyjnie, zajmuje wyższą pozycję niż ten, który był najszybszy, ale zabrakło mu dokładności. Trzeba to mieć na uwadze przygotowując się do zawodów.

Z jakim psem można uprawiać agility?

Agility mogą uprawiać wszystkie zdrowe psy, rasowe oraz nierasowe, zarówno duże jak i małe i nie ma w tym względzie żadnych ograniczeń. Podstawą jest zdrowie i dobra kondycja fizyczna, nie tylko psa, ale także jego przewodnika. Jest to sport, który wymaga również z jego strony dużego wysiłku, dlatego też warto przedtem popracować nad osiągnięciem odpowiedniej kondycji, najlepiej podczas codziennego joggingu, stopniowo zwiększając jego czas. Szybko pojawiające się zmęczenie psa powinno skłonić właściciela do konsultacji lekarza weterynarii, bo może się zdarzyć, że ma chore serce, co oczywiście wyklucza uprawianie tego sportu. Trzeba również pamiętać o tym, by nie przeciążać psów dużych ras w okresie wzrostu, czyli średnio do ukończenia drugiego roku życia, bo może to mieć bardzo niekorzystny wpływ na ich stawy. Są również psy, takie jak np. pekińczyk, które z uwagi na cechy charakteru trudno zainteresować uprawianiem jakiegokolwiek sportu. Natomiast u psów mających brachycefaliczną budowę czaszki, np. buldogów francuskich, buldogów angielskich, bokserów, king charles spanieli, mopsów lub shih-tzu, mogą się podczas wysiłku pojawić poważne problemy z oddychaniem.

Zgodnie z regulaminem z 01.02.2019 zawody organizuje się w pięciu kategoriach:

XS   –  extra small: dla psów poniżej 28 cm wysokości w kłębie
S      –  small: dla psów małych – od 28 do poniżej 35 cm w kłębie
M    –  medium: dla psów średniej wielkości – od 35 cm i poniżej 43 cm w kłębie
ML  –  mini large: dla psów średnio-dużych – od 43 cm do poniżej 50 cm w kłębie
L     –  large: dla psów dużych – od 50 cm wysokości w kłębie wzwyż

Psy zmierzone do kategorii XS mogą być zgłaszane do kategorii XS lub S.
Psy zmierzone do kategorii ML mogą być zgłaszane do kategorii ML lub L.

– według tych samych kryteriów wielkości, dla psów w wieku od 8 lat, wprowadza się klasy weteranów o obniżonych przeszkodach i bez huśtawki

– biegi kwalifikacyjne do Mistrzostw Świata Agility oraz do kwalifikacji na European Open i European Open Junior rozgrywane są tylko w trzech kategoriach wzrostu: Small, Medium i Large

Psy należące do tych kategorii dzieli się na trzy grupy wg stopnia zaawansowania:

A1 – dla psów nieposiadających Certyfikatu Agility
A2 – dla psów posiadających Certyfikat Agility
A3 – dla psów trzykrotnie sklasyfikowanych na pierwszych trzech lokatach w czasie prób w klasie A2 bez błędów (0 punktów karnych).

Podział na klasy ma na celu wyrównanie szans zawodników. Dzięki temu konkurują ze sobą psy o porównywalnym wzroście i na podobnym etapie sportowego zaawansowania. Poszczególne klasy różnią się stopniem trudności przeszkód, długością toru, oraz czasem jego pokonania.

Obecnie przewodnik ma prawo cofnięcia psa do niższej klasy (wcześniej nie miał takiej możliwości) – co jest szczególnie cenne dla psów, które nie mają już idealnej kondycji, ale jeszcze nie osiągnęły 8 lat, by móc startować w klasie weteranów.

Regulamin zawodów agility

Uczestnicy konkursu muszą ściśle stosować się do regulaminu. Obowiązkiem przewodnika jest przeprowadzenie psa w jak najkrótszym czasie przez tor składający się z różnego rodzaju przeszkód, takich jak płotki, wiadukt lub mur, stół, kładka, huśtawka, palisada, slalom, tunel, tunel miękki zwany rękawem, opona, skok w dal.

Pies powinien pokonać przeszkody w ściśle określonej kolejności. Niektórych przeszkód nie wolno mu dotknąć, innych dotknąć musi, bo stanowią tzw. strefę kontaktu. Trasa wynosi od 100 do 200 metrów i zależnie od kategorii ma od 12 do 20 przeszkód. Bieg musi zostać ukończony w określonym czasie. O rodzaju i liczbie przeszkód, a także kolejności ich ustawienia, decyduje organizator zawodów co powoduje, że poszczególne trasy mogą wyraźnie różnić się stopniem trudności. Bierze się również pod uwagę wielkość psa, dla tych najmniejszych przewidziany jest dostosowany do ich możliwości, specjalny tor mini-agility.

Do konkursu pies przystępuje bez obroży i smyczy, nie zna kolejności przeszkód, która za każdym razem jest inna. Oznacza to, że nie może nauczyć się jej na pamięć i musi wykazać się inteligencją, szybkością reakcji oraz sprytem. Przewodnik może zapoznać się z torem przeszkód dopiero w ostatniej chwili, bezpośrednio przed startem. Podczas konkurencji prowadzi psa wyłącznie przy pomocy głosu i gestów. Biegną cały czas obok siebie, ale przewodnikowi nie wolno dotknąć ani psa, ani przeszkody. Motywowanie psa przy pomocy smakołyków lub zabawek jest niedozwolone. Nie dopuszcza się również jakiejkolwiek formy przymusu lub agresji. Podstawą sukcesu musi być wzajemne zaufanie, zgranie oraz znakomity kontakt oraz współdziałanie psa i jego przewodnika

Agility jest dyscypliną trudną, ale dającą niewyobrażalną satysfakcję, zarówno psu jak i jego przewodnikowi. Ich sukces jest efektem doskonałego porozumienia i harmonijnej współpracy. Psy ten sport uwielbiają, daje im nie tylko możliwość wyżycia się fizycznego, ale także umysłowego, co jest dla nich bardzo ważne. Przewodnik dzięki agility zyskuje doskonałą kondycję, sportową sylwetkę i podziw obserwatorów – czegóż chcieć więcej?

CHAMPION POLSKI AGILITY – Ch.Pl.Ag

Do tytułów, które może zdobyć pies biorący udział w konkursach agility, doszedł jeszcze jeden, najbardziej prestiżowy: Champion Polski Agility. Może on zostać przyznany psu, który z jednym przewodnikiem, na trzech zawodach rozgrywanych w Polsce, otrzymał w klasie A3 pierwszą lokatę za bezbłędny przebieg (punkty karne łącznie wynoszą 0). Brane są pod uwagę te konkursy w których wystartowało co najmniej trzech zawodników w klasach XS, S, M, lub co najmniej pięciu zawodników w klasie ML i L, przy czym odstęp pomiędzy pierwszą a ostatnią oceną nie może być mniejszy niż 6 miesięcy.

Pamiętajmy, że pies, który ma uprawiać ten sport:

• powinien być jak najwcześniej prawidłowo socjalizowany
• nie powinien wykazywać agresji w stosunku do ludzi oraz innych psów
• powinien być oswojony z hałasem i przyzwyczajony do obecności dużej ilości osób
• powinien być dobrze odżywiony i utrzymany w prawidłowej kondycji (bez nadwagi)
• powinien zaliczyć szkolenie z posłuszeństwa i bezbłędnie wykonywać podstawowe komendy
• powinien mieć pasję uprawiania sportu
• nie powinien być zmuszany do uprawiania sportu, który przekracza jego możliwości.

Uprawianie agility wymaga od psa dużego wysiłku, trzeba go systematycznie do niego przyzwyczajać. Nie wolno przeciążać psów dużych i olbrzymich będących w okresie wzrostu, ponieważ może to spowodować nadwyrężenie stawów. Najlepiej przed wyborem dyscypliny sportowej wybrać się do lekarza weterynarii, który wykona podstawowe badania i sprawdzi, czy pies bez uszczerbku dla zdrowia może uprawiać wybrany przez swojego właściciela sport.

Uwaga:

Pies uprawiający sport powinien być prawidłowo karmiony i otrzymywać najwyższej jakości wysokoenergetyczną karmę dla psów pracujących, która dostarczy mu dużo energii i będzie sprzyjała budowie mięśni, a nie tkanki tłuszczowej. Pamiętajmy, że nigdy nie wolno karmić go później niż cztery godziny przed treningiem, ponieważ duża aktywność fizyczna z pełnym żołądkiem to ogromne ryzyko niebezpiecznego dla życia skrętu żołądka. Dopiero po powrocie do domu powinien otrzymać lekki posiłek i zregenerować siły oraz odespać emocje na wygodnym, ustawionym w zacisznym miejscu legowisku.

Miseczkę z butelką wody przewodnik powinien mieć zawsze przy sobie. Intensywny wysiłek powoduje znaczną utratę wody, która musi być systematycznie uzupełniana. Dlatego poimy psa zawsze wtedy, kiedy ma na to ochotę, ale z uwagi na niebezpieczeństwo skrętu żołądka podajemy ją zawsze w małych ilościach, żeby nie mógł jej pić łapczywie, dużymi haustami.