Im bardziej obfite owłosienie i im dłuższe uszy, tym łatwiej przyczepiają się do niego różnego rodzaju kłoski i trawy, które często, wskutek pocierania łapą, dostają się głęboko do wnętrza kanału słuchowego. Są niebezpieczne, bo jeśli dotrą aż do błony bębenkowej, może dojść do jej perforacji. Żeby do tego nie dopuścić trzeba koniecznie regularnie kontrolować uszy i dbać o ich higienę. Sierść na wewnętrznej stronie małżowiny usznej powinna być krótko przystrzyżona a włos, który zarasta wejście do kanału słuchowego i utrudnia jego wentylację całkowicie usunięty. Podczas jazdy samochodem pies nie powinien wystawiać głowy przez okno, bo podniesione przez wiatr małżowiny ułatwiają dostanie się do ucha różnego rodzaju zanieczyszczeń. Po każdej kąpieli należy dokładnie osuszyć psu uszy. Warto pamiętać, że usiłując wytrzepać z nich wodę lub jakieś ciało obce, pies może uderzyć uchem o jakiś twardy przedmiot i spowodować powstanie krwiaka małżowiny usznej. Wszystkich tych zagrożeń przy odpowiedniej dbałości o uszy naszego przyjaciela można bez trudu uniknąć.

Mały kłosek – ledwo go widać, a może stać się przyczyną poważnych kłopotów

W okresie letnim jednym z największych zagrożeń dla psich uszu są źdźbła traw i plewki zbóż, które przyczepiają się do porastającej je sierści i bardzo szybko przemieszczają się w kierunku kanału słuchowego, tym szybciej i łatwiej im bardziej uszy są zarośnięte. Moment w którym źdźbło dotarło do wnętrza ucha nie może ujść naszej uwadze: pies pochyla głowę na bok, trzepie uszami, pociera je łapą, wyraźnie widać że czegoś gwałtownie chce się pozbyć. Te usiłowania odnoszą niestety skutek przeciwny do oczekiwanego, bo kłos posuwa się dalej. Jest to moment w którym nie wolno już zwlekać i trzeba niezwłocznie zawieźć psa do weterynarza. Na tym etapie w żadnym wypadku nie wolno podejmować prób pozbycia się intruza na własną rękę, bo do jego usunięcia potrzebne jest odpowiedni wziernik zwany otoskopem i profesjonalne narzędzia. Jeśli pies jest bardzo pobudzony, konieczne będzie podanie mu środka uspokajającego. Po usunięciu ciała obcego lekarz oceni stan śluzówki kanału słuchowego oraz zaleci podawanie leków, które działają łagodząco i zapobiegają powstaniu stanu zapalnego.

Czas, w jakim pies znajdzie się u lekarza jest bardzo ważny, ponieważ kawałki kłosów mają niezwykłą łatwość wędrowania i w krótkim czasie dotrą w głąb ucha. Na tym etapie nasilają się już dolegliwości bólowe, zabieg usunięcia ciała obcego jest znacznie trudniejszy, a jeśli dotyczy ucha środkowego lub wewnętrznego, obciążony odpowiednio większym ryzykiem.

Wynika to ze specyficznej budowy psiego ucha, które dzieli się na trzy obszary:

• Ucho zewnętrzne które obejmuje małżowinę uszną, pionowy odcinek przewodu słuchowego oraz jego odcinek poziomy wraz z błoną bębenkową. Fakt, że przewód słuchowy jest załamany w kształcie litery „L” z jednej strony daje nam komfort czyszczenia ucha bez obawy o uszkodzenie błony bębenkowej, z drugiej zaś powoduje, że ciało obce, które dostało się do głębiej położonego odcinka poziomego jest dużo trudniejsze do usunięcia
• Ucho środkowe które składa się z trzech kosteczek: młoteczka, strzemiączka i kowadełka oraz jamy bębenkowej. Obecność ciała obcego na tym odcinku oznacza zazwyczaj poważne problemy neurologiczne zwłaszcza, jeśli doszło do perforacji błony bębenkowej.
• Ucho wewnętrzne w którym znajduje się ślimak oraz kanały półkoliste. Dostanie się ciała obcego w to miejsce może skutkować ciężkim uszkodzeniem systemu nerwowego psa, niebezpiecznym już nie tylko dla jego zdrowia, ale nawet życia.

Biorąc pod uwagę wymienione wyżej zagrożenia trzeba regularnie sprawdzać psu uszy, żeby ewentualne ciało obce móc jeszcze bez problemu usunąć palcami. Jeśli jednak pies pokazuje, że coś mu w uchu przeszkadza, a podczas oględzin nie znajdujemy nic podejrzanego, trzeba natychmiast po zauważeniu pierwszych objawów sugerujących obecność ciała obcego w uchu zawieźć go do weterynarza. W żadnym przypadku nie wolno podejmować prób jego wyjęcia, bo jeśli to jest część kłosa, to najprawdopodobniej się rozdzieli a im jest mniejsza tym łatwiej dostanie się w głąb ucha i będzie trudniejsza. Jedyne, co właściciel powinien zrobić, to przytrzymać i uspokoić psa oraz zadbać o to, żeby jak najprędzej znalazł się pod fachową opieką.

Badanie ucha przy pomocy otoskopu

Pierwszym sygnałem, że mamy do czynienia z ciałem obcym w uchu jest trzepanie głową i pocieranie ucha łapą, co niestety powoduje przesuwanie się go w głąb ucha. Podobne zachowanie psa zaobserwować można przy zapaleniu ucha, ale w przypadku ciała obcego problem pojawia się nagle i towarzyszy mu duża, trudna do opanowania nerwowość psa.

W przypadku gdy ciało obce jest niewielkie, wszystko może przebiegać spokojniej, ale mechanizm pozostaje ten sam: ciało obce powoli przesuwa się do wnętrza ucha. Na tym etapie pojawia się zaczerwienienie, obrzęk, czasem ropny wyciek o żółtawym lub zielonkawym kolorze oraz obrzęk małżowiny usznej.

Do usunięcia ciała obcego z ucha potrzebne są odpowiednie narzędzia

Jeśli ciało obce przez dłuższy czas nie zostanie usunięte, istnieje niebezpieczeństwo, że zapalenie ucha zewnętrznego rozprzestrzeni się na ucho wewnętrzne. Pojawienie się zaburzeń równowagi, agresji przy próbie dotknięcia ucha, kręcenie się w kółko, zawsze w tym samym kierunku, świadczy o tym, że uszkodzona została błona bębenkowa. W tym momencie mamy już do czynienia z uszkodzeniem systemu nerwowego i jeśli pies nie otrzyma natychmiastowej pomocy lekarskiej jego stan może się gwałtownie pogarszać. Nie doszło by do tego, gdyby pies znalazł się u lekarza już przy pojawieniu się pierwszych objawów choroby.