Coraz bardziej modne staje się aktywne spędzanie czasu, wystarczy wyjść do pobliskiego parku lub na bardziej peryferyjne ulice, żeby zobaczyć ludzi maszerujących lub biegających z psem, bo jest on naprawdę wspaniałym kompanem: dotrzyma nam towarzystwa, zdopinguje do wysiłku, a jeśli pojawi się taka potrzeba – obroni.

Codzienny marsz z psem to doskonałe przygotowanie do dogtrekkingu

Uprawiany amatorsko marsz z psem jest bardzo często pierwszym krokiem do uprawiania sportu. Dogtrekkig od zwykłego marszu różni się tym, że pies jest połączony z właścicielem przy pomocy specjalnie skonstruowanej linki. Pełni ona bardzo ważne zadanie – dzięki zamontowaniu w niej amortyzatora łagodzi szarpnięcia, które w przypadku połączenia psa z przewodnikiem zwykłą taśmą byłyby nieuniknione. Tempo marszu nigdy nie jest identyczne, przy zmianie nachylenia terenu pies może nagle zwolnić lub przyspieszyć, czasem przewodnik musi się bardzo gwałtownie zatrzymać i wówczas szarpniecie mogłoby doprowadzić do kontuzji. Linkę przypina się z jednej strony do noszonego przez przewodnika specjalnego pasa, z drugiej do pokrywającej ciało psa idealnie dopasowanej uprzęży. Wykonuje się ją na miarę, dla konkretnego psa. Jeśli będzie zbyt luźna może ocierać, zsuwać się i powodować niepożądany ucisk na stawy. Zbyt ciasna będzie dusiła psa podczas marszu i utrudniała mu oddychanie. Bardzo ważne jest więc staranne pobranie wymiarów zgodnie ze wskazówkami producenta, bo tylko wtedy uprząż ma szanse być dobrze dopasowana. Nie należy na tym oszczędzać, bo każdy wywołany przez nią dyskomfort może spowodować, że pies się zniechęci i odmówi współpracy.

Dogtrekking po polsku znaczy po prostu marsz z psem, jeśli jednak dołoży się do tego konieczność przejścia określonego dystansu i to w jak najkrótszym czasie, jest to już niewątpliwie sport. Wybieranie się z psem na coraz dłuższe, kilkukilometrowe wyprawy jest do niego najlepszym przygotowaniem. Zarówno on, jak i jego opiekun muszą wypracować sportową kondycję, trzeba więc stopniowo zwiększać wysiłek, ale nie przeciążać psa, bo to ma być również dla niego przyjemność a nie udręka. Największą zaletą dogtrekkingu jest jego powszechność i dostępność. Do jego uprawiania nie trzeba wyjątkowych zdolności i predyspozycji, jak ma to miejsce np. w dog dancingu, ani szczególnie forsownego treningu. Wystarczy jeden zdrowy i sprawny pies oraz zmotywowany przewodnik, który ma  sportowe zacięcie i lubi aktywne spędzanie czasu. Zamiast kręcić się w kółko po tym samym, dobrze znanym terenie, lepiej dołączyć do innych entuzjastów tego sportu, bo w grupie pracuje się zdecydowanie przyjemniej i weselej.

Dogtrekking w wersji towarzyskiej

W sportowo uprawianym dogtrekkingu pojawia się element konkurencji, każdy uczestnik wyrusza na trasę samodzielnie i ma bardzo wyraźnie sformułowane zadanie do wykonania. Razem ze swoim psem musi dotrzeć w określone miejsce bezbłędnie orientując się w terenie przy pomocy znaków turystycznych, kompasu i mapy. Jest to bardzo ważny element, bo każdy błąd oznacza stratę czasu, a co za tym idzie – punktów. Wygrywa ten, kto zaliczy wszystkie punkty kontrolne i najszybciej zamelduje się na mecie. Jedyne, co oprócz tego jest potrzebne do uprawiania tego sportu to dobra kondycja, odpowiednie sportowe obuwie i specjalny pas dla przewodnika, a oprócz tego lina z amortyzatorem oraz uprząż dla psa. Do uprawiania dogtrekkingu nadają się wszystkie psy, najlepiej jednak sprawdzają się czworonogi średniej wielkości, szczególnie te, które należą do grupy psów zaprzęgowych i pasję ciągnięcia oraz przemierzania dużych dystansów mają zakodowaną w genach.

Organizatorzy zawodów przygotowują zazwyczaj kilka tras różnej długości, każdy uczestnik może więc wybrać taką, która mu najbardziej odpowiada:

Do wyboru są trzy możliwości:

• MINI – trasa o długości 15km i stosunkowo niewielkim stopniu trudności. Przeznaczona jest przede wszystkim dla początkujących entuzjastów tego sportu oraz dla tych, którzy chcą go uprawiać z całą rodziną.
• MIDI – trasa o długości 25 km i nieco większym niż poprzednia stopniu trudności. Do zawodów również można przystąpić razem z rodziną.
• LONG – trasa o długości 40 km. Jest najdłuższa i ze wszystkich najtrudniejsza, wymaga najwięcej wysiłku oraz bardzo dobrego przygotowania kondycyjnego wszystkich uczestników, zarówno psa, jak i przewodnika, a każdy błąd, o który jest tu najłatwiej, jeszcze ją utrudni.

Dogtrekking w wersji sportowej

Uczestnicy dzieleni są na trzy kategorie: indywidualną: kobiety i mężczyźni, oraz rodzinną. Jeśli ktoś ma zamiar uprawiać ten sport razem ze swoimi najbliższymi, powinien zgłosić swój udział w konkurencji rodzinnej, jest tu tylko jedno ograniczenie: każda rodzina może prowadzić tylko jednego psa, a na mecie musi pojawić się w komplecie ta sama grupa, która stanęła do konkurencji na starcie. Nikt nowy nie może do niej dołączyć i nikogo z tych, którzy wystartowali, nie może zabraknąć. Przed każdym wymarszem, uczestnicy spotykają się na odprawie podczas której otrzymują wszystkie niezbędne informacje na temat przebiegu trasy, którą będą musieli pokonać. Podane powyżej długości tras są przybliżone, w rzeczywistości trasa jest każdorazowo dokładnie wytyczana i podawana do wiadomości dwa tygodnie przed zawodami. Wówczas uczestnicy mogą się z nią zapoznać, mają obowiązek jej przestrzegać i meldować się na wszystkich punktach kontrolnych wyznaczonych na mapie. Warto się do tego przygotować, bo każda pomyłka to strata cennego czasu.

Ci, którzy czują się na siłach, mogą brać udział w dłuższych dystansach, warto jednak zacząć od najkrótszego, żeby sprawdzić swoją wytrzymałość a także możliwości psa i przede wszystkim nabrać doświadczenia. Może się zdarzyć, że niektórzy uczestnicy pierwszy raz w życiu będą musieli zdać egzamin z orientacji w terenie i umiejętności posługiwania się kompasem i mapą, żeby w jak najkrótszym czasie dotrzeć do celu i zameldować się na mecie. Tym sportem nie można się znudzić, bo każda impreza odbywa się w innej okolicy, zmienia się także skład uczestników, jest więc okazja do poznania innych entuzjastów tego wspaniałego sportu. Dla ambitnych zawodników organizatorzy przygotowują trasy specjalne, znacznie trudniejsze, bardzo często w górzystym terenie. Fantastyczny, dostępny dla wszystkich sport, ma tylko jedna wadę – uzależnia.

W Polsce dla amatorów bardziej ekstremalnej odmiany dogtrekkingu organizowane są zawody na odcinku pięćdziesięciu kilometrów, którego pokonanie trwa od siedmiu do piętnastu godzin. Jest to naprawdę niełatwe zadanie, na trasę wyrusza się najczęściej o północy, a po drodze trzeba odnaleźć i zaliczyć kilkanaście punktów kontrolnych. Trudno się dziwić, że zmęczenie niejednokrotnie bierze górę i nie wszystkim udaje się dotrzeć do mety. Bardzo często się zdarza, że to zadanie przerasta również psa.

Na zachodzie Europy a także w Czechach, rozgrywane są zawody na dystansie ponad stu kilometrów z jednocześnie ustalonym limitem czasowym. Odbywają się w niezwykle trudnym górskim terenie pełnym różnego rodzaju pułapek, a nawet dzikich zwierząt. Uczestnicy są zdani wyłącznie na siebie, natomiast organizatorzy konkursu doskonale zdając sobie sprawę z wyjątkowej trudności tej trasy i niebezpieczeństw jakie na uczestników czyhają, przed startem dają im do podpisania dokument, który odpowiedzialnością za wszystko co może się zdarzyć, obciąża wyłącznie uczestników. W pewnym sensie bardziej przypomina to obóz przetrwania niż normalną dyscyplinę sportową. Co kto lubi. Na szczęście są trzy stopnie trudności, każdy może więc zacząć od najłatwiejszego, nabrać doświadczenia i dopiero wtedy spróbować sił na dłuższym dystansie i zdecydować się na trasę, która mu najbardziej odpowiada.

Dogtrekking w wersji rodzinnej – zdrowo spędzona niedziela

Uwaga:

Pies, który uprawia sport ma znacznie zwiększone potrzeby energetyczne i musi być prawidłowo karmiony. Powinien otrzymywać wysokoenergetyczną karmę dla psów pracujących, która dostarczy mu dużo energii i będzie sprzyjała budowie mięśni a nie tkanki tłuszczowej. Pamiętajmy, że psa nie wolno karmić bezpośrednio przed marszem, ostatni niezbyt obfity posiłek może dostać nie później niż cztery godziny wcześniej, natomiast po powrocie do domu powinien zjeść normalny posiłek i odespać wszystkie emocje na wygodnym, ustawionym w zacisznym miejscu posłaniu. Właściciel powinien mieć cały czas przy sobie turystyczną miseczkę z butelką wody przypiętą do pasa. Intensywny wysiłek powoduje szybszą utratę wody, która powinna być sukcesywnie uzupełniana, dlatego poimy psa zawsze wtedy, kiedy pokazuje, że ma na to ochotę.