Flyball w tłumaczeniu na język polski znaczy “latająca piłka”. Pomysłodawcą tej konkurencji jest Kalifornijczyk, który w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku skonstruował wyrzutnię piłek tenisowych. Bez niej nie da się uprawiać tego sportu, bo do zorganizowania zawodów flyballa, oprócz toru przeszkód potrzebna jest specjalna maszyna, która po naciśnięciu przez psa łapą w odpowiednie miejsce, automatycznie wyrzuca piłki.

Sport ten bardzo szybko przywędrował do naszego kraju, już w 1998 roku odbyły się I-sze Otwarte Mistrzostwa Polski. Po małym załamaniu w latach 2008-2011, począwszy od 2012 roku corocznie organizowane są trzy turnieje: Spring, Summer i Fall. O poziomie polskiego flyballu najlepiej świadczy zdobycie przez Unleashed Blade Runners dwa razy pod rząd, w 2014 oraz 2015 roku, Flyballowego Mistrzostwa Europy.

Flyball to jeden z nielicznych psich sportów zespołowych. W konkurencji biorą udział co najmniej dwie drużyny, z których każda składa się z minimum 4-ech, a najczęściej 5-6 psów. Rywalizują ze sobą na dwóch równoległych torach, a wygrywa ta drużyna, która pracuje bezbłędnie i jest szybsza od rywali. Przy większej liczbie zawodników grupuje się ich w dywizje, z których każda składa się z 4-7 drużyn.

Tak wygląda profesjonalny tor flyballowy

Tor ustawiony jest w linii prostej. Na jednym końcu, na szkicu od lewej strony, wyznacza się punkt startowy, w którym staje przewodnik z psem. Półtora metra od tego miejsca, w linii prostej zaczyna się tor złożony z czterech płotków. Odległość między nimi wynosi 3 metry, a wysokość jest o 10 cm niższa od wysokości w kłębie najmniejszego, uczestniczącego w zawodach psa. W odległości 4,5 metra od ostatniego płotka znajduje się specjalna maszyna do wyrzucania piłek.

Zgodnie z regulaminem, każdy pies powinien:

• przebiec przez cztery kolejne płotki, przy czym nie wolno mu pominąć żadnego z nich,
• samodzielnie uwolnić piłkę naciskając łapą przycisk wyrzutni znajdującej się na końcu toru,
• złapać w powietrzu wystrzeloną przez maszynę piłkę i trzymając ją w zębach, tą samą drogą, przeskakując przez wszystkie płotki, wrócić do stojącego przez cały czas na starcie przewodnika. Jeśli w drodze powrotnej pies zgubi piłkę, bieg się nie liczy i pies musi go  powtórzyć.

Żeby spełnić warunki tej konkurencji, bieg musi wyglądać następująco:

Przewodnik wraz z psem ustawia się na starcie, przed wyznaczonym torem. Na dany znak wypuszcza go, pies się rozpędza i biegnie pokonując cztery przeszkody, następnie wskakuje na boks znajdujący się na końcu toru, naciska przycisk, chwyta automatycznie wystrzeloną piłkę i tą samą drogą, ponownie zaliczając cztery przeszkody, wraca do przewodnika. Bieg jest uznany, jeśli pies nie ominie żadnej przeszkody i przeniesie piłkę przez linię mety.

Dopiero w momencie, gdy wracający z piłką pies przekroczy linię mety, może wystartować następny zawodnik. Przewodnik cały czas stoi na swoim miejscu i jeśli ma na to ochotę, może dopingować swojego psa. Jak widać, w tym sporcie liczy się przede wszystkim jego wysiłek, rola przewodnika sprowadza się głównie do nadzorowania i jeśli zadanie zostało prawidłowo oraz w najlepszym czasie przez psa  wykonane – świętowania sukcesu.

Rywalizujące drużyny ścigają się na sąsiadujących, równolegle ułożonych torach. Wyniki zawodów zależą od oceny punktowej poszczególnych psów, w zależności od czasu, jaki był im potrzebny do pokonania wyznaczonego dystansu. Następnie wylicza się łączny czas przebiegu każdej drużyny. Wygrywa ta z nich, która najszybciej i najpoprawniej wykonała zadanie. Rekord – 16,70 sekund – należy do najszybszej drużyny świata pochodzącej z Ontario (Kanada).

Punkty przyznawane drużynie za czas:

za mniej niż 32 sekundy  – każdy pies w drużynie otrzymuje 1 pkt
za mniej niż 28 sekund   – każdy pies w drużynie otrzymuje 5 pkt
za mniej niż 24 sekundy – każdy pies w drużynie otrzymuje 25 pkt

W zależności od ilości zdobytych punktów przyznawane są następujące tytuły:

FD – Flyball Dog – 20 pkt
FDX – Flyball Dog Excelent – 100 pkt
FDCh – Flyball Dog Champion – 500 pkt
FM – Flyball Master – 5.000 pkt
FMX – Flyball Master Excellent – 10.000 pkt
FMCh – Flyball Master Champion – 15.000 pkt
ONYX – ONYX Award – 20.000 pkt
FGDCH – Flyball Grand Champion – 30.000 pkt

Jakie psy nadają się do uprawiania tego sportu?

Flyball stawia przed psem bardzo duże wymagania. Pod względem fizycznym, powinien być zdrowy, szybki i sprawny, mieć doskonałą kondycję a na dodatek pasję biegania. Wydawać by się mogło, że takich psów jest wiele, jednak tylko niektóre z nich mają te cechy charakteru, bez których w tym sporcie nie ma co marzyć o sukcesie. To co się liczy najbardziej, to umiejętność pełnej koncentracji w atmosferze nieprawdopodobnego hałasu: krzyków przy dopingowaniu psów oraz szczekania i bliskości innych, biegnących po sąsiednich torach, bardzo często nieznanych psów. Do tego potrzebna jest niezwykła precyzja w wykonywaniu zadań, pies nie może się rozproszyć, bo upuszczenie piłki oznacza niezaliczenie biegu.

Tego wszystkiego trzeba cierpliwie psa nauczyć, bo nawet jeśli posiada wszystkie predyspozycje do uprawiania flyballu, to sam nie domyśli się, czego przewodnik od niego oczekuje. Liczy się doskonała kondycja i sprawność fizyczna oraz umiejętność pracy w zespole. Rasa nie ma znaczenia. Przewodnik i jego pies muszą tworzyć mający tę samą pasję, doskonale rozumiejący się i ufający sobie tandem, czego nie da się osiągnąć bez wielu miesięcy wspólnej, ciężkiej pracy. Dopiero potem można stojąc na starcie dopingować swojego przyjaciela, a na koniec świętować ciężko zapracowany sukces.

Uwaga: 

Pies uprawiający sport musi być prawidłowo karmiony. Powinien otrzymywać najwyższej jakości wysokoenergetyczną karmę dla psów pracujących, która dostarczy mu dużo energii i będzie sprzyjała budowie mięśni, a nie tkanki tłuszczowej. Pamiętajmy, że psa nigdy nie wolno karmić przed treningiem, ponieważ duża aktywność fizyczna z pełnym żołądkiem to ogromne ryzyko niebezpiecznego dla życia skrętu żołądka. Dopiero po powrocie do domu powinien dostać lekki posiłek i odespać emocje na wygodnym, ustawionym w zacisznym miejscu posłaniu.

Butelkę z wodą i miseczkę przewodnik powinien mieć zawsze przy sobie. Intensywny wysiłek powoduje znaczną utratę wody, która musi być systematycznie uzupełniana, dlatego poimy psa zawsze wtedy, kiedy ma na to ochotę, ale z tej samej przyczyny co poprzednio podajemy ją w małych ilościach, żeby nie mógł jej wypić łapczywie, dużymi haustami.