Starość czeka wszystkich, i ludzi i zwierzęta. Psu, który towarzyszył swojemu panu przez wiele lat, należy się spokojna starość, wyrozumiałość, opieka i poczucie bezpieczeństwa. On naprawdę, jak mało kto, swoim oddaniem i wiernością na to zasłużył. Dla większości właścicieli psów jest to oczywiste. Niestety nie dla wszystkich. Jeśli więc komuś przyjdzie do głowy, żeby nieporadnego staruszka wyrzucić z domu albo przywiązać gdzieś w lesie lub pod schroniskiem, niech sobie uświadomi, że kiedyś sam będzie stary i może się zdarzyć, że w swoim domu, lub w jakimś domu starców będzie wyczekiwał pojawienia się dzieci, które o nim zapomniały, bo sam je nauczył, że kimś, kto przestał być potrzebny a nawet sprawia kłopot, nie warto sobie zawracać głowy.
Nie bójmy się adoptować starsze psy, są to wspaniale stworzenia, bardzo często przyzwyczajone do życia w rodzinie, które znalazły się w schronisku dlatego, że zmarł ich właściciel, albo dlatego, że miały pecha, bo ich pan okazał się pospolitym draniem i podrzucił je do schroniska. To nieprawda, że nie potrafią się przywiązać do nowego właściciela. Może musi upłynąć trochę czasu, ale z pewnością potrafią zaaklimatyzować się w nowym środowisku i całym ogromnym psim sercem pokochać ludzi, którzy zdecydowali się wziąć je do swojego domu.
Spotkałam niedawno starszą panią, która dostała w prezencie od hodowczyni ośmioletnią suczkę, która właśnie odchowała swój ostatni miot i musiała zrobić miejsce dla swojej następczyni. Obie były bardzo szczęśliwe, pani, bo skończyła się jej samotność, suczka, bo ma kogoś, kto poświęca jej cały swój czas i uczucia. Myślę, że takich samotnych starszych osób i niechcianych psów jest dużo i warto zdecydować się na przygarnięcie takiego stworzenia. Można z nim pójść na spacer, zawrzeć nowe znajomości, porozmawiać ze znajomymi psiarzami, wymienić poglądy na temat psów i mimo wszystko pozostać przy swoim przekonaniu, że nasz pies jest oczywiście najpiękniejszy i najmądrzejszy na świecie. Pomyślcie o tym i wybierzcie się do najbliższego schroniska.
