Umiejętność siadania na komendę jest bardzo ważna, ponieważ pozwala zapanować nad psem, kiedy jest to z różnych względów wygodne, np. przy zakładaniu obroży przed wyjściem na spacer. Pies powinien oczekiwać w pozycji „siad” na napełnienie miski oraz przed przejściem na drugą stronę ulicy, bo to go chroni przed wpadnięciem pod samochód. Rusza dopiero na hasło: idziemy! Jeśli w określonych sytuacjach zawsze każemy psu usiąść, po pewnym czasie będzie to robił sam, nie czekając na komendę. Wystarczy, że weźmiemy obrożę do ręki i pies w oczekiwaniu na jej założenie sam będzie siadał.
Znajomość komendy “siad” ułatwia również kontakty z osobami które nie lubią psów lub się ich boją. Jeśli pies po wejściu do windy będzie grzecznie siedział zamiast skakać na ludzi czy inne czworonogi, na pewno zyskamy wdzięczność sąsiadów i unikniemy wielu kłopotów.
Nauka siadania jest stosunkowo prosta, ponieważ jest to dla psa pozycja naturalna i bardzo wygodna. Pies z własnej woli spędza sporą część dnia siedząc, pozostaje więc tylko nauczyć go robienia tego na komendę. Jest to pierwsze i najbardziej podstawowe polecenie które pies powinien sobie przyswoić.
Jak nauczyć psa wykonywania tej komendy:
Metoda pasywna wymagająca dużo cierpliwości i wnikliwej obserwacji psa, w praktyce niezbyt wygodna do stosowania. W momencie, kiedy widzimy, że pies ma zamiar usiąść dajemy polecenie „siad” i jak już siedzi chwalimy i nagradzamy. Ta metoda doskonale się sprawdza pod warunkiem, że komenda jest wypowiedziana odpowiednio wcześnie, jak tylko zauważymy, że zaczyna siadać, a nie jak praktycznie już siedzi. Pies nie ma wyczucia czasu nie skojarzy wypowiedzianej komendy jeżeli padnie nawet minimalnie przed lub po samym momencie siadania.
Znacznie skuteczniejsze są metody aktywne których celem jest wymuszenie przez psa naturalne przybranie siedzącej pozycji. Nie wolno przy tym używać fizycznych form przymusu a w szczególności naciskać na jego zad.
Gdy pies stoi, ( najlepiej tuż przed jakąś ścianą czy meblem aby nie mógł się cofnąć) pokazujemy mu smakołyk trzymając go w palcach około 20 cm nad jego nosem. Zachowując ten odstęp przesuwamy przysmak w kierunku nasady uszu w taki sposób, żeby pies chcąc za nim podążać wzrokiem musiał odchylić głowę w górę i jednocześnie dajemy komendę „siad”. Uniesiona głowa nie jest dla psa zbyt komfortową pozycją i zapewne aby utrzymać równowagę i nie stracić z oczu smakołyka usiądzie Jeżeli pies nie bardzo chce unieść głowę może podłożyć wolną rękę pod żuchwę i bardzo delikatnie dociskając zachęcić psa do jej podniesienia. Aby ułatwić sobie zadanie możemy usiąść na krześle zamiast stać przed psem. Jest to szczególnie wygodne w przypadku małych ras.
Zdarza się czasem, że pies zaczyna skakać, żeby dosięgnąć smakołyka, wtedy go chowamy i po chwili zaczynamy ćwiczenie od nowa, bo najprawdopodobniej popełniliśmy jakiś błąd. Trzeba zwracać uwagę na to, że smakołyk musi być w niewielkiej odległości od nosa, bo jeśli będziemy go trzymać zbyt wysoko pies chcąc go złapać, będzie do niego skakał.
Kolejny etap to unoszenie głowy psa wodząc dłonią bez smakołyka i jednoczesne wydanie polecenia “siad” Na koniec nie ma już konieczności unoszenia psiej głowy, wystarczy samo polecenie. Z czasem ograniczamy ilość smakołyków ale pamiętajmy, że poprawne wykonanie zadania zawsze trzeba nagrodzić np. radosnym „brawo! lub energicznym poklepaniem psa po przedpiersiu.
Przy okazji można nauczyć psa reagowania nie tylko na komendę słowną, ale również na gest. Smakołyk, najlepiej granulkę karmy, wkładamy w zgięcie u nasady kciuka i dociskamy palec do dłoni, żeby móc ją trzymać wyprostowaną. Na początku uczymy psa tak samo, jak to zostało powyżej opisane: przesuwamy wyprostowaną dłoń ze smakołykiem znad psiego nosa w kierunku pleców dając jednocześnie komendę „siad”. Kiedy pies już bezbłędnie siada, rezygnujemy z komendy słownej, samo identyczne ustawienie dłoni wystarczy, żeby pies traktował ją tak samo jak komendę słowną i pięknie siadał. Jeśli reaguje na gest nie należy dublować komend, albo pokazujemy dłonią, albo dajemy komendę słowną.
Komendę siad pies powinien wykonywać w każdych, nawet najbardziej rozpraszających go okolicznościach – przy innym psie, listonoszu, rowerzyście, krzyczących i gestykulących dzieciach, różnych nietypowych odgłosach w tym fajerwerkach. Aby go tego nauczy, początkowo ćwiczenia wykonujemy w cichych, odosobnionych miejscach , z czasem przenosząc się w coraz głośniejsze i bardziej zaludnione.
