Wzorzec zazwyczaj dokładnie precyzuje jak powinien wyglądać przedstawiciel danej rasy, w rzeczywistości niezwykle rzadko zdarzają się psy idealne, bez najmniejszych uchybień. Zazwyczaj można doszukać się różnego rodzaju odstępstw od wzorca, ważne jest jednak to, czy daje się je zakwalifikować jako niewielkie uchybienie, czy też jest to poważna wada dyskwalifikująca. Zdarza się również chwilowe pogorszenie jakości szaty, które spowodowane jest niedawną chorobą, macierzyństwem lub niewłaściwą pielęgnacją. Stąd też zupełnie inny jest wymiar etyczny zamaskowania szpecących zacieków pod oczami, a inny wszczepienia sztucznego jądra lub podstawienie drugiego psa przy badaniu na dysplazję lub na wystawie, co jest o tyle proste, że nikt nigdy nie sprawdza chipa lub tatuażu. Tu nie ma wątpliwości, co jest rzeczywiście retuszem wystawowym a co już oszustwem.
Wydaje się, że robienie problemu z tego, że biały westik po wielogodzinnej podróży samochodem został przed wejściem na ring odświeżony pudrem, lub szatę bobtaila delikatnie utrwalono lakierem, jest lekką przesadą. Jedyny efekt walki z retuszem wystawowym jest taki, że tego rodzaju korekty robi się dyskretniej, bo ten, kto tego nie zrobi, zmniejsza psu szansę na zwycięstwo. Przegrywają ci, którzy swojego psa nie retuszują. Jeśli cokolwiek jest w tym nieuczciwe to sytuacja, w której wszyscy wiedzą, tylko udają, że nie wiedzą i zabieranie szansy tym, nie tyle uczciwszym ile nieświadomym, którzy nie znając zwyczajów weszli na ring z bichonem kędzierzawym w przyżółconym włosie. Jeśli wyciągną wnioski z tego, co ich spotkało, drugi raz tego błędu nie popełnią. Podobna sytuacja jest z seterami, których sierść jest odpowiednio podcinana i modelowana, choć wzorzec tego zabrania. Jak w tej sytuacji ocenić występ w klasie młodzieży kilkunastu dogów argentyńskich z których 3/4 miało kopiowane uszy, podczas gdy już od kilku lat obowiązywał zakaz ich kopiowania?
Przysłowiowy biały puder jest problemem zastępczym, bo prawdziwym problemem jest ”korekta” w postaci wstawienia protezy jądra, dostawianie zębów, plastyka uszu, powiek, ogona itd. nie mówiąc o podstawianiu psów na wystawach i w czasie badań na obecność dysplazji. To nie są uchybienia, to są poważne wady, w dodatku dziedziczne W tym przypadku poprawianie natury skutkuje zakwalifikowaniem do hodowli psa, który bezdyskusyjnie powinien być z niej wykluczony. Tyle, że u wnętra plastikowego jądra nikt na wystawie nie widzi, pies zostaje championem, a nawet interchampionem i jest rozchwytywanym reproduktorem, a puder na sierści daje się nie tyle zobaczyć ile wyczuć, bo pachnie. Widziałam sędziego, który w czasie oceny powąchał sierść, wyczuł zapach pudru i wyrzucił właścicielkę razem ze śliczną, bajkowo przygotowaną suczką z ringu. Było to w Niemczech, sędzia był starszym, mocno łysiejącym panem, desperacko zaczesującym resztki pofarbowanych dla ukrycia siwizny włosów od jednego ucha nad drugie. Misterną konstrukcję utrzymywała spora ilość widocznego gołym okiem lakieru. Tyle tylko, że sędzia może, a suczka nie.
Zachowajmy więc zdrowy rozsądek i traktujmy retusz wystawowy bez zbędnej egzaltacji. Nikt nie zabrania maskowania niedoskonałości anatomicznych odpowiednim strzyżeniem, a są rasy, u których ukryć można naprawdę bardzo dużo i nikt z tego nie robi problemu. Wprawne oko dobrego sędziego bez trudu dostrzeże nadbudowane włosem przedpiersie, pogłębioną odpowiednim strzyżeniem klatkę piersiową lub pogłębione kątowanie, choć wielu się na to nabierze. Zdarza się również na ringu wystawowym doskonały anatomicznie pies tak ściachany przez niewprawnego groomera, iż można przypuszczać, że został opłacony przez konkurencję. To też jest mniej lub bardziej udane poprawianie urody, które wszyscy akceptują, dlaczego więc zamaskowanie żółtego zacieku pod oczami ma być niedozwolone? U białych psów plama na sierści pojawia się czasem po jakimś urazie lub zabiegu chirurgicznym, jest widoczna i szpeci, bo włos w tym miejscu ma trochę inny odcień, a nawet strukturę. To nie jest wada wrodzona i tego się nie dziedziczy, dlaczego więc nie można jej zatuszować? Przemysł kosmetyczny potrafi wszystko, nie doprowadźmy do absurdu, bo jeśli nie będzie wolno używać pudru o zapachu lawendy do przygotowania owczarka podhalańskiego, to pewnego dnia pojawią się kosmetyki wystawowe dla psów pasterskich o zapachu pastwiska. Wystawa kynologiczna to konkurs piękności a puder i lakier to makijaż a nie operacja plastyczna. Jedyny wniosek, jaki się nasuwa to: poprawiajmy urodę, ale róbmy to fachowo i dyskretnie.
