Żywemu, pełnemu temperamentu psu zdarza się wpaść w tarapaty i wrócić do domu z różnego rodzaju ranami. Z opatrzeniem większości z nich właściciel sam sobie poradzi, czasem jednak rany mogą być na tyle duże, że pies może potrzebował pomocy lekarza weterynarii. Mimo wszystko, zanim do niego dotrze, jego pan powinien udzielić mu pierwszej pomocy.
Najpoważniejsze są przeważnie wielonarządowe rany powypadkowe. Bywają bardzo różne, dlatego trzeba zacząć od oceny, z jakimi ranami mamy do czynienia, bo to decyduje o kolejności w jakiej należy przystąpić do ich opatrywania. Oczywiście najgroźniejsze są rany silnie krwawiące, bo mogą powodować dość gwałtowne pogorszenie ogólnego stanu psa. Duże, otwarte rany zabezpieczamy uciskając je jałowym opatrunkiem, lub jakimkolwiek innym, byle czystym kawałkiem materiału a następnie przytrzymujemy go bandażem.
Jeśli wypadek był na tyle poważny, że doszło do rozerwania powłok jamy brzusznej i odsłonięcia jelit, nakrywamy je wilgotnym ręcznikiem a na to folią, żeby nie dopuścić do ich przesuszenia i wypadnięcia. Następnie bardzo delikatnie, nie ściągając, przytrzymujemy opatrunek bandażem lub taśmą. Podobnie postępujemy z dużymi ranami klatki piersiowej, zakładamy psu prowizoryczną kamizelkę zrobioną z folii spożywczej, lub w ostateczności z plastikowej reklamówki, chodzi o to, żeby powietrze z zewnątrz nie dostawało się do płuc. W obydwu przypadkach psa wieziemy natychmiast do lekarza weterynarii.
Ranami powierzchownymi zajmujemy się w drugiej kolejności. Są dość łatwe do zlokalizowania, bo w tych miejscach sierść jest sklejona i zakrwawiona. Ich opatrywanie zaczynamy od przemycia specjalnym płynem odkażającym lub wodą utlenioną. Unikajmy spirytusu, bo mało który pies się przeciw niemu nie zbuntuje. Najlepiej przemywać rany przy pomocy strzykawki bez igły, bo w ten sposób, pod ciśnieniem można łatwo wypłukać resztki ziemi oraz innych zanieczyszczeń. Następnie delikatnie wycinamy wchodzącą w ranę sierść i dokładnie sprawdzamy każdą, nawet bardzo powierzchowną ranę, ponieważ zdarza się, że głębiej tkwi w niej kawałek gwoździa lub patyka, który po pewnym czasie może doprowadzić do ropnej infekcji. Na koniec nakładamy jałowy opatrunek. Całość bandażujemy niezbyt mocno, szczególnie na łapach, żeby nie utrudniać krążenia.
Opatrunek trzeba zmieniać codziennie i dodatkowo za każdym razem, kiedy np. w czasie deszczowej pogody ulegnie przemoczeniu. Zaniedbanie ran może przedłużyć ich gojenie. Niestety psy bardzo często próbują same zająć się porządkowaniem swoich opatrunków, trzeba temu zapobiec nakładając im kołnierz hiszpański.
Jeśli podczas wypadku pies został uderzony przez samochód lub doznał wstrząsu, najlepiej odłożyć na później opatrywanie drobnych ran i niezwłocznie zawieźć go do lecznicy, ponieważ zawsze istnieje ryzyko, że może mieć bardzo poważne obrażenia wewnętrzne, które mimo, że w pierwszej chwili nie są widoczne, mogą zagrażać jego życiu.
Uwaga:
Artykuł ma charakter informacyjny. Naszym celem jest zwrócenie uwagi opiekuna psa na te zmiany w jego wyglądzie i zachowaniu, które mogą być objawem choroby. Jeśli coś nas niepokoi, nie zwlekajmy z wizytą u lekarza weterynarii. Pies nie powie, co mu dolega, dlatego obserwujmy go bardzo uważnie, by móc przekazać jak najwięcej istotnych informacji o jego dolegliwościach i odpowiedzieć na zadawane pytania. Ułatwi to postawienie diagnozy i zwiększy szanse naszego przyjaciela na szybki powrót do zdrowia.
