Pochodzenie akity amerykańskiej

Ponieważ akita amerykańska wywodzi się w prostej linii od akity japońskiej, ich historia na początku powstania rasy była wspólna. Akita japońska w swojej pierwotnej postaci jest najstarszą, rdzennie japońską rasą psów, które przez długie lata były wykorzystywane do polowania na dziki i hodowane w czystości rasy. Podział na dwa rodzaje akit rozpoczął się w XIX wieku, w momencie, kiedy  znane ze swej waleczności akity zaczęto wykorzystywać do walk psów. Dla zwiększenia ich siły i waleczności postanowiono skrzyżować je z psami bojowymi, przede wszystkim z tosą inu. Doprowadziło to do powstania potężnego, agresywnego psa, który miał jednak niewiele wspólnego z czystej krwi akitą. Te silne psy zyskały jednak ogromną popularność, najpierw hodowano je równolegle z pierwotną akitą, potem stopniowo zaczęły ją wypierać. To spowodowało, że pierwotna japońska akita matagi była niemal na wyginięciu. W jej obronie wystąpił burmistrz Odate, Shigeie Izumi, którego energiczne działania w 1919 roku doprowadziły do zatwierdzenia ustawy o zachowaniu czystości rasy. Wytypowano dziewięć najlepszych psów i uznano je za “pomnik przyrody”. Co najważniejsze, zakazano walk psów a akitę oficjalnie uznano za “narodowego psa Japonii” i zabroniono jej wywozu poza terytorium tego kraju.

GCH USA.CH,US Silver CH, PL.CH Westminster Winner 2012
Sondaisa Tough Act To Follow Stardust – wł. hodowla Dan Danilo

II wojna światowa gwałtownie zatrzymała energicznie rozpoczętą odbudowę rasy, ciężkie warunki spowodowały, że psy albo wyginęły, albo zostały przeznaczone na mięso i skóry. Szanse na przetrwanie miały tylko używane przez wojsko owczarki niemieckie. Chcąc ratować akity, zaczęto je krzyżować z owczarkami, co jeszcze bardziej zagmatwało ich rodowód. Jeśli chodzi o czystej rasy akity matagi, zawieruchę wojenną przetrwało zaledwie około dziesięciu psów.

Istniejące po zakończeniu wojny akity można podzielić na trzy typy:

1) akita matagi
2) akita do walk psów, pochodząca z krzyżówek akity z psami bojowymi
3) owczarko-akita, będąca skrzyżowaniem akity z owczarkiem niemieckim

Po zakończeniu wojny Japończycy powrócili do opracowanych jeszcze przed jej wybuchem planów hodowlanych i konsekwentnie podtrzymali chęć odbudowania rasy wyłącznie w oparciu o pierwotne akity matagi. Odszukano wszystkie ocalałe psy tego typu i opracowano XXX-letni, bardzo szczegółowy plan ratowania japońskiej akity, który konsekwentnie, w całości zrealizowano. Dzisiaj akita jest w Japonii rasą niezwykle popularną, hodowaną na bardzo wysokim i wyrównanym poziomie, znaną i cenioną na całym świecie.

Historia akity hodowanej do walk psów również miała ciekawy ciąg dalszy, ponieważ psy te miały nadal swoich zagorzałych zwolenników. Pierwsze akity tego typu wywieziono do Stanów już w 1937 roku, jako prezenty dla amerykańskich przyjaciół. Po wojnie wiele akit wyjechało z Japonii do Ameryki wraz z powracającymi do kraju amerykańskimi żołnierzami. Były to prawie wyłącznie psy pochodzące ze skrzyżowania akity z psami bojowymi. Japończycy definitywnie odeszli od hodowania psów w tym typie, za to Amerykanie, którym właśnie te psy bardzo się podobały, poszli w kierunku hodowli psów dużych, silnych, bardzo wyraźnie odbiegających od pierwotnego typu akity matagi. Nazwali je akitą amerykańską. Oburzeni tym Japończycy stwierdzili, że hodowane przez Amerykanów akity tak bardzo odbiegają od akity japońskiej, że nie zgadzają się by w nazwie psa było słowo „akita”.

Ch. Finigan ENDLESS LAKERS LOVE

Sytuacja hodowlana akity amerykańskiej bardzo się skomplikowana. W Japonii, w okresie powojennej odbudowy rasy ogromną, choć raczej krótkotrwałą popularność zyskał pies o imieniu Kongo-go z linii Dewa, dzięki czemu stał się ojcem większości przychodzących w tym czasie na świat szczeniąt, których wygląd nie pozostawiał wątpliwości, że wśród ich przodków znajdują się mastiffy i owczarki niemieckie. Prawie wszystkie psy, które trafiły do Stanów miały więc w rodowodzie przodków z linii Dewa. Były to psy inteligentne, bez problemu adoptujące się w każdym środowisku i łatwo nawiązujące kontakt z człowiekiem, dzięki czemu szybko zdobyły sympatię amerykańskich hodowców.

W 1956 roku powstał Amerykański Klub Akity, a w 1972 roku American Kennel Club uznał rasę. Wydawało się, że nic nie stanie na drodze do jej rozwoju, jednak wkrótce, na skutek nieporozumień między japońskim i amerykańskim Kennel Clubem, wzajemne relacje uległy zaostrzeniu, wprowadzono nawet zakaz eksportu akit z Japonii do Stanów, co całkowicie zablokowało dopływ nowej krwi japońskiej. To spowodowało że akity amerykańskie zaczęły bardzo wyraźnie odbiegać wyglądem od psów hodowanych w tym czasie w Japonii, były większe, masywniejsze, różniły się także wyglądem i barwą umaszczenia oraz proporcjami anatomicznymi. W 1992 roku JKC i AKC doszły wreszcie do porozumienia, na mocy którego ponownie stał się możliwy import japońskich akit do Stanów Zjednoczonych. Jednak wówczas okazało się, że różnice między dwoma odmianami tej rasy stały się już tak duże, że ich kojarzenie nie jest wskazane. I znowu wszystko powróciło do punktu wyjścia, co spowodowało, że choć pojawiła się pilna potrzeba znalezienia sposobu na pokonanie tego impasu, nikt nie umiał go znaleźć.

Sytuacja wyglądała następująco: były dwa różniące się typy akit, których nie dało się już połączyć. Od momentu podziału na akitę japońską i amerykańską nastąpiło wyraźne wzmocnienie różnic obu ras i znaczący ich rozwój, przy czym obie miały swoich zagorzałych zwolenników i przeciwników, którzy nie potrafili się ze sobą porozumieć. Sytuacja była na tyle skomplikowana i konfliktowa, że wreszcie postanowiono położyć temu kres. W 1996 roku w Tokio odbyła się konferencja z udziałem przedstawicieli kilkudziesięciu państw, którzy doszli do wniosku, że zarówno akita japońska jak i amerykańska to w zasadzie dwa różne typy tej samej rasy. Zdecydowano, że różnice między nimi są jednak na tyle duże, że nie powinno się ich ani kojarzyć, ani wystawiać na tym samym ringu. Pod koniec 1998 roku, na światowej konferencji w Niemczech postanowiono, że akita w typie amerykańskim będzie dla odróżnienia nazywana dużym psem japońskim i zostanie umieszczona w II grupie FCI, razem z molosami, podczas gdy akita japońska pozostanie w grupie V – szpiców i ras pierwotnych. W 2006 roku znowu nastąpiła zmiana: tym razem ustalono, że duży pies japoński ponownie zmieni nazwę i będzie się nazywał akitą amerykańską. Dwie różne rasy, dwa wzorce, dwa osobne ringi wystawowe, pozwoliły wreszcie zakończyć wieloletni japońsko – amerykański spór kynologiczny. Duży pies japoński stał się definitywnie akitą amerykańską, w związku z czym opuścił grupę II (molosów) i ponownie zajął należne mu miejsce w grupie V (szpiców i ras pierwotnych), obok akity japońskiej.

Wygląd akity amerykańskiej

Int.Ch.Multi Ch.Sondaisa’s Star of Oregon At Dan Danilo – wł. hodowla Dan Danilo

Akita amerykańska jest dużym, mocnym, harmonijnie zbudowanym i dobrze umięśnionym psem. Ma bardzo proporcjonalną, prostokątną sylwetkę, prosty grzbiet, szeroką, głęboką klatkę piersiową i mocno umięśnione lędźwie. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10 u psów i 9:11 u suk. Dolna linia umiarkowanie podciągnięta. Ogon dobrze owłosiony, gruby, wysoko osadzony, noszony na grzbiecie lub na boku, zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Kończyny przednie widziane z przodu proste, śródręcza nieco ukośne, tworzące kąt 15 stopni z linią pionową. Kończyny tylne mocno umięśnione, widziane z tyłu równoległe, widziane z boku umiarkowanie kątowane, z nisko ustawionymi stawami skokowymi. Łapy zwarte, kocie, z grubymi opuszkami.

Głowa akity osadzona jest na grubej, masywnej, dobrze umięśnionej, dość krótkiej szyi z minimalnym łałokiem, masywna, szeroka, w kształcie tępego trójkąta, harmonizująca z tułowiem,  Czaszka płaska i szeroka między uszami, z płytką bruzdą na czole. Stop wyraźnie zaznaczony. Kufa szeroka i głęboka, szczęka i żuchwa tępego kształtu. Zęby mocne, uzębienie pełne, preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny jest także cęgowy. Wargi czarne, nie obwisłe. Nos szeroki, czarny, rozproszenie barwy dopuszczalne tylko u psów o białym umaszczeniu. Oczy ciemnobrązowe, stosunkowo małe, niemal trójkątnego kształtu, obwódki czarne, powieki przylegające. Uszy proste, małe w stosunku do wielkości głowy, stojące, szerokie u nasady, lekko zaokrąglone na końcach, noszone do przodu, prawie wzdłuż górnej linii karku, co jest cechą charakterystyczną rasy. Jeśli, by zmierzyć jego długość, załamiemy ucho psa do przodu, koniec małżowiny usznej powinien sięgać górnej obwódki oka.

Wysokość w kłębie: psy: 66-71 cm, suki: 61-66 cm.

Charakter, usposobienie akity amerykańskiej

Int.Ch. ZAIRA FINIGAN Inferno de la Noche i Int.Ch. REIKAN Sasquehanna

Mimo, że wśród przodków akity amerykańskiej są molosy, głównie tosa inu, a także owczarki niemieckie, to po japońskich przodkach psy te odziedziczyły wiele cech charakteru typowych dla akity japońskiej, między innymi odwagę i pasję do łowiectwa. Choć obecnie nikt ich już nie używa do polowania, to jednak czasem, jeśli tylko złapią jakiś ciekawy trop, nie potrafią sobie odmówić przyjemności pójścia jego śladem i przy tej okazji pogonienia jakiegoś zwierzaka, zwłaszcza jeśli ten nieopatrznie wejdzie im w drogę. Jeśli chodzi o przechodniów oraz inne psy, akita zazwyczaj pozostaje obojętna, natomiast zaczepiona, wda się w bójkę i bardzo dobrze przeciwnika zapamięta, każde następne spotkanie będzie tego dowodem. Przezorny właściciel akity powinien zawsze prowadzić psa na smyczy, by w każdej chwili móc go przytrzymać i w pełni nad nim zapanować.

Akita amerykańska jest psem władczym, o bardzo dużej skłonności do dominacji, który zawsze będzie dążył do objęcia przywództwa i bardzo niechętnie podporządkuje się swojemu przewodnikowi. W związku z tym wymaga wczesnej i niezwykle starannej socjalizacji oraz wyraźnego ustalenia hierarchii. Wychowanie trzeba zacząć od pierwszego dnia w nowym domu, bo dużo łatwiej jest uczyć niż oduczać. Pies musi zaakceptować, że przywódcą jest jego opiekun, w przeciwnym razie może próbować podporządkować sobie wszystkich domowników. Opiekun natomiast musi pamiętać o tym, że brak jego reakcji na jakieś zachowanie akita potraktuje jako przyzwolenie, dlatego też wszystkie niepożądane zachowania powinny być natychmiast korygowane. Nie wolno tego odkładać na później, bo ten pies utraty raz zdobytego przywileju łatwo nie zaakceptuje.

Int.Ch.Ch.PL,Mł.Ch.PL Maroteam Boston at Buckshot

Akity do niczego nie można zmusić, ale jeśli spokojnie pokażemy, czego od niego oczekujemy, a następnie cierpliwie i konsekwentnie to wyegzekwujemy, chętnie będzie współpracował. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że z akitą nic nie jest dane na zawsze, jest to pies, który cały czas będzie wypatrywał okazji do przejęcia przywództwa i jeśli tylko uzna, że nadszedł właściwy moment, spróbuje to zrobić. Właściciel musi więc zachować czujność i na każdą taką próbę natychmiast zareagować.

Akita jest psem bardzo inteligentnym, który łatwo się uczy, jeśli ma na to ochotę, ale jest dość uparta, musi mieć więc cierpliwego i konsekwentnego nauczyciela, który potrafi ją skłonić do posłuszeństwa. Ci, którzy dobrze znają rasę mówią o żelaznej ręce w aksamitnej rękawiczce. Chodzi o to, by psa nauczyć posłuszeństwa, ale nie stłamsić jego osobowości, ostre metody wychowawcze mogą doprowadzić do tego, że stanie się lękliwy, lub wręcz przeciwnie – agresywny. Podstawą sukcesu wychowawczego jest zdobycie jego zaufania, nie może się bać swojego pana, ale musi uznawać jego autorytet i przywództwo. Tego się nie da wymusić, na to trzeba zapracować. Osiąga się to wyłącznie spokojem i konsekwencją a nie krzykiem, a już w żadnym przypadku nie karceniem.

Szczenięta w hodowli Amart Ami

Szata akity amerykańskiej

Akita amerykańska ma niezbyt długą, gęstą i zwartą, dwuwarstwową sierść, składającą się z bardzo obfitego, miękkiego, wełnistego podszerstka i dość sztywnego, trochę dłuższego, lekko odstającego od tułowia włosa okrywowego. Szata akity powinna być gruba i puszysta, natomiast na głowie i dolnej części kończyn wyraźnie krótsza i przylegająca. Długość włosa na kłębie i zadzie winna mieć około 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia. Na ogonie włos znacznie dłuższy, robi wrażenie puszystego, ale nie tworzy pióra.

Umaszczenie: dopuszczalne są wszystkie kolory: czerwony, płowy, biały itd. Sierść może być także w łaty lub pręgowana. Kolory powinny być błyszczące i wyraziste, natomiast znaczenia równomierne i kontrastujące, z maską lub strzałką bądź bez nich. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie oraz na więcej niż 1/3 powierzchni tułowia. Kolor podszerstka może się różnić od barwy włosa okrywowego.

Sierść akity amerykańskiej wymaga niezbyt skomplikowanej pielęgnacji, głównie systematycznego szczotkowania, które pozwala na utrzymanie jej w idealnym stanie. Dwa razy w roku akita intensywnie linieje i w tym okresie trzeba psa bardzo starannie szczotkować i wyczesywać nawet dwa razy dziennie, żeby jak najszybciej usunąć martwą sierść i podszerstek.

Więcej na temat pielęgnacji sierści akity amerykańskiej i przygotowania jej do wystaw

Ch.PL Finigan SIL-KOD BASSITA

Zdrowie akity amerykańskiej

Akity są z reguły psami zdrowymi i odpornymi. Ich właściciele muszą się jednak liczyć z możliwością wystąpienia chorób oczu, takich jak postępujący zanik siatkówki (PRA) i katarakta. U psów tej rasy zdarzają się także schorzenia autoimmunologiczne, które powodują, że układ odpornościowy psa zwalcza komórki własnego organizmu. Do tego typu chorób należą: pęcherzyca, sebaceous adenitis (SA) powodująca niszczenie gruczołów łojowych, syndrom Vogt-Koyanagi-Harada (VKH), objawiający się m.in. depigmentacją, masywnym łysieniem i utratą pazurów oraz autoimmunologiczna niedoczynność tarczycy. Zdarza się także nadwrażliwość na niektóre środki anestezyjne. Ponieważ akita amerykańska jest psem dużym i ciężkim, jej właściciel musi liczyć się także z możliwością wystąpienia dysplazji stawu biodrowego  oraz skrętu żołądka.

Do kogo pasuje akita amerykańska?

Nie jest to pies dla każdego, wszystko zależy od tego, czy właściciel potrafi zrozumieć i zaakceptować jego psychikę i odpowiednio z nim postępować. Jest to wielki indywidualista, który najchętniej robi to, na co ma ochotę. Raczej nie spełni oczekiwań osoby, która marzy o psie perfekcyjnie wykonującym wszystkie komendy, siadającym, warującym i przychodzącym na każde zawołanie. Ma bardzo niezależną naturę, jest uparty i jeśli nie zechce czegoś zrobić, trudno go będzie do tego namówić. Raz zdobytej pozycji w domowej hierarchii nie odda, a jeśli ktoś będzie chciał go należnego mu miejsca pozbawić, spotka się z ostrym sprzeciwem. Jeśli już zaakceptuje czyjeś przywództwo, to zazwyczaj tylko jednej osoby.

FOXY LADY Volturnus

Jako szczenię akita bardzo lgnie do ludzi i cały czas domaga się ich zainteresowania. Z wiekiem pies staje się coraz bardziej nieufny, zwłaszcza w stosunku do obcych, dlatego okres dorastania ma niezwykle istotne znaczenie dla późniejszych relacji, zarówno z ludźmi jak i zwierzętami. Podstawą sukcesu w wychowaniu jest bardzo wczesna socjalizacja i równie wyraźne określenie miejsca psa w domowej hierarchii. Nie wolno tego odkładać na później, bo pozbawienia któregokolwiek z nabytych uprawnień łatwo nie zaakceptuje. Są trzy podstawowe elementy postępowania z psem tej rasy: łagodność, cierpliwość i konsekwencja. Akitę trzeba uczyć i wychowywać a nie tłamsić i zmuszać do posłuszeństwa, bo to zniszczy jej osobowość i charakter, a do tego może wyzwolić agresję. Właściciel psa tej rasy musi cały czas o tym pamiętać.

Akita nie znosi przymusu, znacznie więcej można osiągnąć spokojem i cierpliwością, zbyt ostre traktowanie może wywołać efekt przeciwny do zamierzonego. Jeśli jednak starczy nam cierpliwości żeby psa odpowiednio wychować, będzie najwierniejszym przyjacielem całej rodziny. Kluczem do ułożenia dobrych relacji z psem jest poświęcenie mu odpowiedniej ilości czasu i uwagi już od pierwszego dnia w nowym domu. Bierność właściciela i pozwalanie na wszystko, dla akity oznacza akceptację jej zachowania, a trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że każde przyznane jej prawo będzie bardzo trudne do odebrania. Zwlekanie z ustaleniem hierarchii jest największym błędem jaki można popełnić w wychowaniu psa tej rasy. Decydując się na kupno akity nie kierujmy się wyłącznie jej imponującym wyglądem, ale poważnie zastanówmy się, czy poradzimy sobie z jej trudnym, choć fascynującym charakterem. Nie jest to pies dla osoby, której brakuje dystansu, wyrozumiałości, cierpliwości i przede wszystkim konsekwencji. Akita potrzebuje właściciela, który ją zaakceptuje taką jaka jest, bo jej charakter można okiełznać, ale  zmienić się nie da.

DEBRA Amakita

Jest to pies pełen kontrastów – wygląda jak duży pluszowy miś, a ma bardzo niezależny i władczy charakter. Jest silny a jednocześnie uczuciowy i delikatny, jest wspaniałym psem rodzinnym, lubiącym pieszczoty i bardzo przywiązanym do swoich właścicieli. Potrzebuje bliskich kontaktów z człowiekiem, najlepiej rozwija się przebywając stale ze swoją rodziną. Choć wiele osób może to zdziwić, jest to pies bardzo wrażliwy, który doskonale wyczuwa nastrój swojego opiekuna i potrafi zachować się powściągliwie gdy wyczuje, że jego pan źle się czuje lub jest zestresowany i nie ma ochoty do zabawy.

Akita wychowywana z dziećmi będzie dla niech doskonałym towarzyszem zabaw, jest w stosunku do nich bardzo łagodna i pobłażliwa. Oczywiście nigdy nie należy zostawiać psa samego, zwłaszcza z małym dzieckiem, bo wziąwszy pod uwagę jego wielkość i siłę, może się zdarzyć, że niechcący zrobi mu krzywdę. Co do obcych dzieci, akita zachowuje się raczej przyjaźnie, ale lepiej zachować ostrożność, bo może ostro zareagować, jeśli dziecko jest bardzo energiczne i krzykliwe lub wykona w kierunku psa jakiś gwałtowny ruch.

Ch.PL, Mł.Ch.PL.LT DAFNE Volturnus

Akita to idealny pies dla osoby lubiącej aktywne spędzanie wolnego czasu: solidnie zbudowany, wytrzymały, nadaje się do różnego rodzaju psich sportów. Nie najlepiej współpracuje z innymi psami, dlatego lepiej niż w psich zaprzęgach, czuje się obok biegnącego na nartach właściciela. Lubi ruch, ale słabo odnajduje się w typowej, sportowej rywalizacji, zwłaszcza w konkursach posłuszeństwa. Uczy się szybko i komendę doskonale rozumie, reaguje jednak w swoim rytmie i zawsze potrzebuje trochę czasu na zastanowienie się czy polecenie ma sens i czy warto je wykonać. Uwielbia długie, ale raczej spokojne spacery, podczas których nie zamęcza nadmierną aktywnością. Widok psa spokojnie obwąchującego kwiatki wcale nie należy do rzadkości.

Na spacerze akita zachowuje się spokojnie, dopóki nie otrzyma sygnału o pojawieniu się zagrożenia. Jeśli ktoś odważy się zaczepić członka jej rodziny, natychmiast zareaguje i stanie do obrony. Podobnie postąpi w przypadku zaczepienia przez innego psa. Trzeba więc takich sytuacji starannie unikać, bo jeśli dojdzie do konfrontacji, topór wojenny zostanie wykopany i próba sił będzie się powtarzać przy każdym następnym spotkaniu. Psy które raz się zetną, mogą się stać zatwardziałymi wrogami, dlatego w miejscu gdzie są inne psy, nie powinno się spuszczać akity ze smyczy.

Ch.PL, Mł.Ch.PL CR Lucy Liu at Buckshot i
Int.Ch. Ch.PL.RUS.RKF, Mł.Ch.PL OBI WAN KENOBI Buckshot FCI.

W swoim domu akita nie lubi obcych, na początku traktuje gości spokojnie ale nieufnie, trzeba ich uprzedzić, że nie powinni spieszyć się z głaskaniem i poufałościami i pozwolić psu na spokojne obwąchanie i zaakceptowanie ich obecności. Na wszelki wypadek lepiej nie zostawiać ich samych z psem, bo jeśli mu się coś nie spodoba lub wyczuje zagrożenie, może zaatakować. Jest na ogół powściągliwy i spokojny, w walce jest jednak tak zawzięty, że jeśli już ruszy do ataku, trudno go powstrzymać. Najczęściej ta ostrożność jest na wyrost, ale lepiej nie ryzykować. Przy następnej wizycie pies przywita ich już jak znajomych, a jeśli wśród nich są dzieci, które już zna i lubi, ucieszy się na ich widok i zachęci do zabawy. Dla akity najważniejsze jest zachowanie właściciela, pies wyznaje zasadę, że przyjaciele jego pana są jego przyjaciółmi.

Jeśli chodzi o zwierzęta, w przypadku, kiedy w domu są dwa lub więcej psów, koniecznie muszą mieć niekwestionowanego przywódcę w osobie właściciela, w przeciwnym razie same zaczną ze sobą walczyć, żeby ustalić hierarchię. Akita zaakceptuje drugiego psa tylko wtedy, kiedy będzie uległy i podporządkowany. Dlatego obecność dwóch dużych samców lub dwóch dużych suk w domu nie wróży nic dobrego, a trzeba pamiętać, że jedno ostre starcie nie zakończy konfliktu i po nim będą następne. Właściciel musi być na to szczególnie uczulony, w przypadku pojawienia się konfliktu natychmiast stanowczo przywołać psy do porządku pokazując, że to on jest przywódcą.

Z punktu widzenia psiej hierarchii, lepiej gdy to akita jako ostatnia dołącza do mieszkających w domu psów, niż jako najstarsza ma wpuścić następnego czworonoga do swojego domu. Najważniejsze, by pies ani na moment nie zwątpił w przywódcze zdolności swojego pana, bo to zwiastuje początek problemów. Żeby do tego nie dopuścić, trzeba mu stale przypominać jakie w domu panują zasady, bo bardzo łatwo i chętnie o nich zapomina. Ze zwierzętami, które mu się podporządkują, w tym również z kotami żyje w idealnej zgodzie i uznaje je za członków stada, natomiast w stosunku do obcych kotów zawsze odezwie się jego instynkt myśliwski i raczej są małe szanse, by za nimi nie pogonił.

Finigan Sil-Kod Baiara (przyszly Ch Niemiec i Polski) z rodzicami

Nieufność i nieprzekupność akity powoduje, że jest bardzo dobrym stróżem. Nie jest to pies hałaśliwy, nie szczeka bez powodu, dlatego jeśli już to robi, lepiej sprawdzić, co jest tego przyczyną. Jest doskonałym obrońcą, ale niekoniecznie zaatakuje intruza, może równie dobrze nie pozwolić mu ruszyć się z miejsca, szczekaniem zawiadomić właściciela i oddać do jego dyspozycji. W tym momencie uznaje, że zadanie zostało wykonane i przestaje się nim interesować.

Jest jeszcze jeden problem, o którym przyszły właściciel powinien wiedzieć. Akita należy do psów, które dwa razy w roku przechodzą masywne linienie. Pies wymienia całą sierść, zarówno włos okrywowy jak i podszerstek, trzeba go w tym trwającym kilka tygodni okresie bardzo starannie szczotkować i wyczesywać nawet kilka razy dziennie i odpowiednio często odkurzać mieszkanie. Jeśli ktoś powie, że miał już różne psy, więc sobie z tym poradzi, znaczy, że nie widział “prawdziwego” linienia. Można się do tego przyzwyczaić, choć dla osób pedantycznych może to być problemem.

Akita nie jest psem dla każdego, stawia właścicielowi wysokie wymagania, bardzo się jednak przywiązuje do swojej rodziny, jej utrata jest dla psa tej rasy prawdziwą katastrofą. Przed kupnem warto się więc dobrze zastanowić, czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. Akita zdecydowanie nie nadaje się dla osób starszych lub słabych fizycznie a także dla osób nerwowych, mało stanowczych i niecierpliwych. Za to dla kogoś, kto ją zrozumie i się z nią zaprzyjaźni, będzie wspaniałym i wiernym przyjacielem i obrońcą. Potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem, w żadnym wypadku nie nadaje się do trzymania w kojcu.

Nierozłączni przyjaciele: Ch.PL Jazgar MALAGA z kotkiem Dikinsonem

Zalety i wady akity amerykańskiej

+ bardzo przywiązany do właściciela
+ niehałaśliwy
+ inteligentny
+ nadaje się do psich sportów
+ bez problemów zostaje sam w domu

– ma skłonność do dominacji
– nieufny wobec obcych
– nie nadaje się dla początkującego właściciela
– bywa agresywny wobec innych zwierząt
– ma silny instynkt myśliwski
– bardzo obficie linieje

Różnice pomiędzy akitą japońską i amerykańską

Różnice między akitą japońską i amerykańską są tak wyraźnie, że ich rozróżnienie nie powinno sprawiać trudności.

akita japońska                                                               akita amerykańska

Mimo podobnego wzrostu amerykanin jest psem cięższym (40/60kg), bardziej masywnym, o szerszej klatce piersiowej i bardziej wydłużonych lędźwiach. Japończyk ma znacznie węższą klatkę piersiową, krótkie lędźwie i bardziej stromo kątowane kończyny. Amerykanin ma potężniejszą głowę z nisko osadzonymi uszami. Jeśli jest czymś zainteresowany potrafi, w odróżnieniu od japończyka, wyraźnie marszczyć czoło.

Są też istotne różnice w umaszczeniu. Japończyk jest z reguły rudy lub pręgowany, z białymi rozjaśnieniami na kufie, brzuchu łapach i spodniej stronie ogona (tzw. urajiro), stanowiącymi charakterystyczną cechę rasy. Szata amerykanina może występować w wielu kolorach a oprócz rozjaśnień mogą także pojawiać się łaty. U bardzo wielu akit amerykańskich występuje czarna maska, której nigdy nie zobaczymy u japończyka.

Jak znaleźć dobrą hodowlę akit amerykańskich?

• Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
• Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się przy pomocy Formularza kontaktowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.

Wzorzec rasy FCI

FCI STANDARD nr 344 /29.01.2015/
AKITA AMERYKAŃSKA
TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel.
Rewizja i uzupełnienie tłumaczenia polskiego sierpień 2022 Mirosław Redlicki
POCHODZENIE: Japonia.
ROZWÓJ: USA.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 06.01.2015
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I.:
Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne.
Bez prób pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Początki historii amerykańskich akit przypominają historię akit
japońskich.
Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów akita matagi (były to średniej wielkości psy,
polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie,
gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica.
W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją
jedyną dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych
przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”.
Podczas II Wojny Światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów
wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków
niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie
akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit;
wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: 1) akity matagi, 2) walczące akity, 3) akity-owczarki.
Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana.
Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą, lecz ogromną popularność zdobył
pies z linii Dewa – Kongo-go. Wiele akit z linii Dewa, wykazujących cechy mastiffa i owczarka
niemieckiego, zostało przywiezionych do Stanów Zjednoczonych przez członków Sił Zbrojnych.
Akity z linii Dewa, inteligentne i zdolne do przystosowywania się do różnego otoczenia, zafascynowały
hodowców w Stanach Zjednoczonych i w ten sposób linia rozwinęła się poprzez wzrost liczby hodowców i
wielki wzrost popularności rasy.
Amerykański klub rasy założono w roku 1956, natomiast American Kennel Club (AKC) uznał rasę (rasa
uzyskała wpis do księgi hodowlanej i oficjalny status wystawowy) w październiku 1972 r. Jednakowoż, w
tym czasie AKC i JKC (Japan Kennel Club) nie uznawały wzajemnie swych rodowodów, dlatego też nie
istniała możliwość wprowadzenia do programu hodowlanego nowych linii z Japonii. W związku z tym, akity
w Stanach Zjednoczonych zaczęły wyraźnie różnić się od akit hodowanych w kraju pochodzenia rasy. W
Stanach Zjednoczonych ukształtował się swoisty typ akity, o niezmienionych od 1955 r. cechach
charakterystycznych. Natomiast akity w Japonii kojarzono z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej
czystości rasy.
WRAŻENIE OGÓLNE: Duży, mocny, harmonijny pies o dużej masie i mocnym kośćcu. Szeroka głowa,
tworząca tępo zakończony trójkąt, z głęboką kufą, stosunkowo małymi oczami i stojącymi uszami,
pochylonymi do przodu niemal w jednej linii z tylną krawędzią szyi, jest charakterystyczną cechą rasy.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT : Przyjacielski, czujny, czuły, dostojny, pojętny i odważny.

… cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce