Pochodzenie

Być może, jak przekonują miłośnicy rasy, historia bergamasco zaczęła się już 2000 lat temu. Dowodem mają być stare zapiski o żyjącym w Alpach kudłatym owczarku „o sierści długiej, gęstej i niechlujnej”. Inne źródła mówią, że psy te zostały przywiezione do Włoch przez Fenicjan, nikt jednak nie jest w stanie powiedzieć skąd je przywieziono. Nie ulega natomiast wątpliwości, że Cane da Pastore Bergamasco, bo tak brzmi jego pełna nazwa, pochodzi z północnych Włoch. Po polsku oznacza to „psy pasterzy z Bergamasco”. Nazwano je tak, bo to właśnie pasterze od wielu lat jako jedyni hodowali je i rejestrowali. Dokonywali także selekcji hodowlanej wybierając do rozrodu te z nich, które najbardziej odpowiadały ich oczekiwaniom. Potrzebowali psów nadających się przede wszystkim do pilnowania stada i jego obrony. Poza tym jednak były one jedynymi towarzyszami pasterzy, którzy bez kontaktów z ludźmi, od wczesnej wiosny do późnej jesieni przebywali na pastwisku. Bergamasco był więc nie tylko psem pasterskim ale i przyjacielem pasterza, który z oddaniem towarzyszył mu w jego pracy i pomagał znieść dokuczliwą samotność.

Pierwszy bergamasco został wpisany do włoskich ksiąg rodowodowych w 1898 roku. Początkowo psy tej rasy nie były znane poza miejscem swojego pochodzenia, dopiero Pietro Rota, hodowca i właściciel psa o imieniu Alpino rozpoczął ich hodowlę. Po II Wojnie Światowej znalazło się kilku entuzjastów, którzy poważnie zajęli się pracą nad rozwojem tej niezwykłej rasy.

W Polsce pierwszy bergamasco pojawił się w 1991 roku, sprowadzony przez właścicieli hodowli Banciarnia. Była to pochodząca z najlepszej włoskiej hodowli suka ARA di Valle Scrivia. W rok później dołączył do niej pies PEDRO dell Antica Pruila a w 1998 roku pojawił się w Banciarni piękny, kolorowy INCANTO di Valle Scrivia, który nie tylko równie szybko jak dwa poprzednie został championem Polski, ale również wygrał Best in Show i co najważniejsze, został dumnym ojcem Zwycięzcy Świata’ 2006. Dzięki tym importom hodowla wystartowała od razu z najwyższej półki i dochowała się wielu pięknych psów, a wśród nich pierwszego polskiego Zwycięzcy Świata Interchampiona ESTRO z Banciarni. Obecnie w Polsce jest około pięćdziesięciu psów tej rasy a w miarę poznawania ich niezwykłej urody i wspaniałego charakteru krąg ich miłośników stale się poszerza.

Wygląd

Bergamasco ma mocną, bardzo proporcjonalną budowę ciała a jego sylwetka wpisuje się w kwadrat. Ma szeroką czaszkę z wyraźnie zaznaczonym guzem potylicznym i ściętą, zwężającą się w kierunku nosa kufą. Oczy duże, owalne, jasne lub ciemno kasztanowe, o bardzo długich rzęsach. Uszy trójkątne, miękkie i cienkie, o zwisających końcówkach. Głowa osadzona na łagodnie wygiętej, niezbyt długiej szyi. Wyraźnie zaznaczony kłąb, prosty, umięśniony grzbiet, krótkie i mocne lędźwie oraz szeroki, opadający zad. Brzuch lekko podkasany, ogon gruby u nasady, zwężający się ku końcowi. Kończyny proste, dobrze umięśnione, o mocnych kościach i owalnych łapach.

Wysokość w kłębie: psy 60 cm +- 2 cm, suki 56 cm +/- 2 cm.
Masa ciała: psy: 32-38 kg, suki: 26-32 kg.

Charakter, usposobienie

Od zawsze, niezmiennie do dzisiaj bergamasco to psy użytkowe, ciężko pracujące przy wypasie owiec. Jako jedyni towarzysze pasterzy, psy te przyzwyczaiły się do stałej i bliskiej więzi z człowiekiem, któremu ufały i za którego czuły się odpowiedzialne. Ich niezwykła uroda sprawiła, że często towarzyszą dziś ludziom niemającym nic wspólnego z pasterstwem. Odnalazły się doskonale jako psy rodzinne, towarzysze wycieczek i dziecięcych zabaw. Oddane bez reszty swojej rodzinie, są nieufne wobec obcych, choć nigdy bez potrzeby nie okazują agresji. Są trochę uparte, dlatego jak najwcześniej powinny być szkolone. Doskonale się do tego nadają, są bardzo inteligentne i szybko się uczą. We Włoszech wykorzystuje się je z powodzeniem do poszukiwania ludzi zasypanych gruzem po trzęsieniu ziemi.

Szata

Szata bergamasco stanowi najbardziej charakterystyczny element jego wyglądu. U dorosłego psa włosy są długie i bardzo gęste, zróżnicowane w zależności od miejsca, które porastają. Klatkę piersiową, tułów aż do zadu i kończyny pokrywają długie kosmyki tworzące dredy. Na głowie i kufie włosy są mniej szorstkie i przykrywają oczy. Ogon pokrywa tzw. „kozi”, lekko falujący włos. W miarę wzrostu szata zaczyna formować się w dredy, które u kilkuletniego psa mogą osiągać znaczną długość, niejednokrotnie sięgają aż do ziemi, a czasem nawet potrafią być jeszcze dłuższe. Tak długą sierść mają jednak tylko psy wystawowe. W naturalnych warunkach, u psów pracujących na pastwiskach, sierść szybko się niszczy a pojedyncze pasma urywają się tworząc poszarpane kołtuny. W przeciwieństwie do dredów komondora czy puli, które wyglądają jak równo skręcone sznureczki, u bergamasco są one grube, płaskie i szerokie, nieraz przypominające rybie łuski.

Umaszczenie: sierść może mieć różne odcienie szarości i koloru płowego. Dopuszczalny jest także kolor matowej czerni, który w słońcu mieni się na rudo. Włos z wiekiem się rozjaśnia, a w zależności od pory roku zmienia także jego odcień. Popularna jest maść marmurkowa, która z czasem może zmieniać się w jasnopopielatą. Przy maści marmurkowej, tęczówka oka może być częściowo lub nawet całkowicie niebieska. Niedopuszczalna jest maść jednolicie biała, ale białe łaty i pasemka są już tolerowane pod warunkiem, że nie przekraczają 20% powierzchni ciała.

Więcej o pielęgnacji bergamasco i przygotowaniu go do wystaw

Zdrowie

Bergamasco jest psem zdrowym, odpornym na choroby i niewrażliwym na zmiany pogody. Gruba, kudłata sierść chroni go nie tylko przed zimnem, ale również przed urazami a także pogryzieniem w czasie bójki z innym psem.

Do kogo pasuje ten pies ?
Choć bergamasco jest przede wszystkim psem pasterskim, budzi również zainteresowanie osób lubiących rasy oryginalne, rzadko spotykane. Ale chyba jeszcze więcej entuzjastów psy tej rasy zawdzięczają swojemu wspaniałemu charakterowi. Decydując się na bergamasco warto pamiętać, że potrzebuje bardzo dużo ruchu, najlepiej gdyby mógł mieszkać w domu z dużym ogrodem, lub jeszcze lepiej, z możliwością wybiegu na otwartej przestrzeni.
Jest psem zdrowym i rzeczywiście bardzo mało, jeśli chodzi o warunki jakie należy mu stworzyć, wymagającym. Potrzebuje natomiast bardzo bliskiego kontaktu z właścicielami. Jest doskonałym stróżem, a jeśli będzie trzeba, bez wahania stanie do obrony swojej rodziny. Największym problemem jest oczywiście sierść, jego największa ozdoba. Przynosi na niej do domu mnóstwo brudu, którego nie da się, tak jak u innych ras, wyczesać.

Zalety i wady

+  ma niezwykle oryginalną sierść
+  spokojny i zrównoważony
+  bardzo przywiązany do właścicieli
+  doskonały towarzysz dzieci
+  akceptuje inne zwierzęta

–  ma bardzo dużo energii
–  nie nadaje się do mieszkania
–  potrzebuje bardzo dużo ruchu
–  sierść wymaga regularnej pielęgnacji

Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

• Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
• Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pośrednictwem Formularza kontaktowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.

Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 194
BERGAMASCO
(Cane da pastore Bergamasco)

rewizja polskiego tłumaczenia lipiec 2022 Mirosław Redlicki
Kraj pochodzenia: Włochy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 04.09.2020
Użytkowość: Pies pasterski do przepędzania i obrony stada.
Klasyfikacja FCI: Grupa 1 – Psy pasterskie i zaganiające. ( z wyłączeniem szwajcarskich psów do
bydła)
Sekcja 1 – Psy pasterskie.
Obowiązują próby pracy

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Ta dawna rasa psów, pilnujących stad, rozpowszechniła się w Alpach Włoskich i w rejonie przedalpejskim. Szczególnie licznie występują w rejonie Bergamo, znanym z intensywnej hodowli owiec. Psy te były niezbędnymi pomocnikami pasterzy przepędzających sezonowo stada pomiędzy pastwiskami w Alpach i na równinach doliny Po. Z XVI wieku pochodzi obraz znanego malarza przedstawiający tę rasę. Pierwszy pies został wpisany do włoskiej księgi rodowodowej w roku 1891.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Bergamasco jest psem owczarskim średniej wielkości, o naturalnym, wiejskim wyglądzie, proporcjonalnie i solidnie zbudowanym. Całe ciało pokryte obfitą sierścią. Tułów wpisany w kwadrat, ogólne wrażenie wyważenia, harmonii i naturalności.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia, mierzona od najbardziej wysuniętego ku przodowi punktu stawu barkowego po koniec guza siedzeniowego, jest równa wysokości psa w kłębie (tułów jest zatem kwadratowy). Długość głowy wynosi 4/10 wysokości w kłębie. Głębokość klatki piersiowej musi stanowić 50% wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE – TEMPERAMENT:
Zadaniem bergamasco jest przepędzanie i obrona stada; predestynują go do tego czujność, zdolność do koncentracji i zrównoważenie. Łatwo się uczy, a jego zdecydowanie w połączeniu z rozwagą i cierpliwością czynią zeń doskonałego psa stróżującego i do towarzystwa, z powodzeniem wykonującego najrozmaitsze zadania. Jest mocno przywiązany do człowieka. Nigdy nie jest agresywny ani lękliwy aczkolwiek pewien stopień naturalnej rezerwy jest typowy u niektórych psów.

  … cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce