Pochodzenie
Owczarek staroangielski zwany jest również bobtailem. Podczas gdy pierwsza nazwa nie do końca jest zgodna z rzeczywistym wiekiem i pochodzeniem tej rasy, to druga określa jej bardzo charakterystyczną cechę: bobtail w języku angielskim oznacza obcięty ogon. Dlaczego pozbawiano go tego wspaniałego atrybutu psiej urody nie wiadomo. Jedni mówią, że za psy pasterskie i zaganiające nie płacono podatku i trzeba im było obciąć ogon, żeby je jakoś wyróżnić, inni, że robiono to dla ich bezpieczeństwa, żeby przeciwnik w walce nie mógł ich okaleczyć chwytając za ogon. Wśród jego przodków wymienia się europejskie psy pasterskie: briarda, owczarka rosyjskiego, naszego polskiego owczarka nizinnego a także deerhounda i otterhounda.
Wizerunek psa podobnego do bobtaila pojawił się po raz pierwszy na namalowanym w 1771 roku obrazie Gainsbourgha. Jednak dopiero na obrazie Sidneya Coopera z 1838 roku pies wygląda tak jak dzisiaj. Na wystawie kynologicznej pojawił się po raz pierwszy w 1873 roku a w 1888 powstał klub hodowców rasy. W tym samym roku opracowano jej wzorzec, który od tego czasu praktycznie się nie zmienił. I bardzo dobrze, bo pies jest tak piękny, że nie ma już co poprawiać.
Przez wiele lat bobtail był psem pasterskim i zaganiającym, spotykanym najczęściej w południowych rejonach Anglii i Szkocji, kiedy jednak wytępiono stada wilków porywających owce, zainteresowanie tymi psami wyraźnie spadło. Znaleźli się na szczęście hodowcy – miłośnicy rasy, którzy nie pozwolili im wyginąć. W ten sposób z psów pasterskich bobtaile stały się psami do towarzystwa. Ich hodowla przeszła w ręce osób wysoko postawionych w społecznej hierarchii, a nazwiska hodowców często zaczynały się od arystokratycznych przedrostków. Nietuzinkowa uroda i bardzo miły charakter sprawiły, że popularność bobtaili szybko zaczeła rosnąć. Docenili je Amerykanie, którzy biorąc pod uwagę ich pełen troskliwości stosunek do dzieci nazwali je „nanny-dog” – czyli psia niania. We Francji bobtaile pojawiły się dopiero w 1973 roku, w Polsce pięć lat później. Mimo swoich niezaprzeczalnych walorów rasa ciągle jest mało popularna, zapewne z powodu niezwykłej szaty, wymagającej bardzo czasochłonnych zabiegów pielęgnacyjnych.
Wygląd
Bobtail jest psem średniej wielkości, choć dzięki potężnej szacie sprawia wrażenie znacznie większego niż jest w rzeczywistości. Ma krótki, zwarty tułów, głęboką klatkę piersiową, mocne, zaokrąglone lędźwie i co bardzo charakterystyczne – tylne nogi wyższe niż przednie, co powoduje, że wysokość psa w lędźwiach jest większa niż w kłębie. Kończyny przednie proste, tylne bardzo muskularne i głęboko kątowane. Łapy małe, okrągłe, skierowane do przodu, o mocnych, grubych opuszkach.
Głowa osadzona na długiej szyi powinna być proporcjonalna do całego ciała. Czaszka duża, kwadratowa, o wyraźnie zaznaczonym stopie. Oczy szeroko rozstawione, o barwie zależnej od koloru sierści, zakryte potężną grzywą, uszy płasko leżące po obu stronach głowy, praktycznie niewidoczne pod obfitym owłosieniem. Nos wielki, czarny, wydatny, o szerokich nozdrzach, pięknie kontrastujący z jasnym owłosieniem.
Wysokość w kłębie: psy powyżej 61 cm, suki powyżej 56 cm,
Masa ciała: psy powyżej 29 kg, suki powyżej 27 kg.
Charakter, usposobienie
Owczarek staroangielski był zawsze psem pasterskim i mimo, że stał się obecnie ozdobą wystaw, to nadal jest pełnym energii, silnym psem użytkowym. Doskonale sprawdza się jako pies stróżujący, pojawienie się intruza obwieszcza charakterystycznym, niskim, tubalnym głosem. Jest niezwykle inteligentny i szybko się uczy, ale wymaga bardzo wczesnej socjalizacji oraz odpowiedniego szkolenia, im wcześniej je rozpoczniemy, tym łatwiej go będzie ucywilizować.
Wymaga dość umiarkowanej ilości ruchu, trzeba mu jednak zapewnić co najmniej dwa spacery dziennie z możliwością swobodnego pobiegania. Nie jest agresywny, nie ma tendencji do uciekania i włóczęgostwa. Nadaje się do psich sportów sprawnościowych, doskonale sprawdza się w agility. Nie lubi natomiast monotonnych ćwiczeń, powtarzane w kółko te same zadania po prostu go nudzą. Ma bardzo silny charakter, dlatego wymaga mądrego, konsekwentnego prowadzenia.
Szata
Bobtail ma tak efektowną szatę, że trudno oderwać od niego oczy. Mowa oczywiście o psie idealnie wypielęgnowanym, bo tylko wtedy widać całą urodę jego owłosienia. Sierść bobtaila powinna być obfita, ale nie nadmiernie. W dotyku wyraźnie szorstka, zmierzwiona, może być lekko falista, ale bez loków, koniecznie podszyta solidnym, bardzo gęstym, nieprzemakalnym podszerstkiem.
Umaszczenie: szare, siwe, niebieskie lub marmurkowe. Mogą występować duże, białe łaty, najczęściej w przedniej części ciała.
Pielęgnacja bobtaila jest bardzo pracochłonna. Co najmniej dwa razy w tygodniu pies musi być bardzo dokładnie rozczesany i wyszczotkowany, co biorąc pod uwagę jego wielkość i dużą tendencję do filcowania się sierści, wcale nie jest łatwe. U psa, który nie jest wystawiany, można włos skrócić, ale to nie rozwiązuje problemu, bo sierść filcuje się głównie przy skórze. Supły można wprawdzie wyciąć, niestety obcięty włos staje się miękki i jeszcze bardziej skłonny do filcowania. Poza tym, to przecież właśnie ta niezwykła szata jest jego największa ozdobą!
Więcej na temat pielęgnacji bobtaila i przygotowania go do wystaw
Zdrowie
Owczarek staroangielski, podobnie jak wszystkie duże psy, ma skłonność do dysplazji biodrowej a także pojawiającej się często przy zbyt szybkim wzroście choroby długich kości. Zdarzają się również choroby oczu i spojówek oraz spowodowane zazwyczaj niedostateczną pielęgnacją – choroby skóry. Przeciętna długość życia bobtaila – około 11 – 12 lat.
Do kogo pasuje ten pies ?
Owczarek staroangielski jest przemiłym psem rodzinnym, bardzo przywiązanym do swoich właścicieli. Człapie za nimi krok w krok i co chwilę próbuje ich zapewnić o swoim bezgranicznym przywiązaniu. Jest bardzo opiekuńczy wobec dzieci, zajmuje się nimi z zaskakującą, jak na tak dużego psa, delikatnością. Nie znaczy to jednak, że można zostawić z nim dzieci bez nadzoru dorosłych, ponieważ delikatność w wykonaniu bobtaila bywa wprawdzie niepozbawiona wdzięku, ale dość słoniowata. Choć obfita sierść pozwala mu przebywać na dworze nawet w bardzo chłodne dni, to najlepiej czuje się w domu, blisko swojego pana, a nawet, jeśli mu na to pozwolić, na jego kolanach. Nie lubi być sam, potrzebuje stałej obecności człowieka. Pozostawienie go samego w domu na wiele godzin nie wchodzi w rachubę.
Najlepiej będzie się czuł w domu, w którym stale przebywa ktoś z domowników. Wbrew pozorom nie potrzebuje zbyt dużo ruchu. Lubi spacery, ale chyba jeszcze chętniej wraca do domu. Wymaga bardzo systematycznej i równie pracochłonnej pielęgnacji. Jeśli ktoś nie planuje wystaw, można mu skrócić sierść, będzie mniej wnoszonych na sierści do mieszkania śmieci ale czy nie szkoda tej pięknej szaty, która jest niewątpliwie jego największa ozdobą ?
Zalety i wady
+ doskonały pies stróżujący
+ łatwo przystosowuje się do każdych warunków
+ inteligentny, szybko się uczy
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ doskonały towarzysz dzieci
+ ma miłe, wesołe usposobienie
+ nadaje się do psich sportów – wymaga bardzo pracochłonnej pielęgnacji
– bywa uparty
– wnosi do mieszkania dużo śmieci
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pośrednictwem Formularza kontaktowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 16/05.01.2011/GB
OWCZAREK STAROANGIELSKI
(Bobtail)
WERSJA POLSKA : styczeń 2011
KRAJ POCHODZENIA: Wielka Brytania
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJACEJ WERSJI WZORCA: 13.10.2010
UŻYTKOWOŚĆ: Pies pasterski.
KLASYFIKACJA FCI:
Grupa I Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 Psy pasterskie.
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Aczkolwiek owczarek ten uważany jest za rasę brytyjską, to pochodzi on najprawdopodobniej od europejskich psów owczarskich w typie bergamasko lub owczarka południoworosyjskiego kojarzonych z psami z Wysp. Często nazywany jest „bobtail”. Jest to pies mocny, zwarty i bogato owłosiony. Sierść jest bardzo charakterystyczną cechą, musi dawać ochronę przed najgorszą pogodą. Inteligentny i przyjazny, odznacza się szczególnie głębokim, głośnym szczekaniem, które odstraszyć może każdego intruza.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Mocny pies o kwadratowej sylwetce, symetryczny i sprawny, obficie ofutrzony. Nigdy nie może być wysokonożny. Jest krępy, dobrze umięśniony, bardzo silny i wytrzymały, i ma bardzo inteligentny wyraz. Charakterystyczna jest dla tego psa łagodnie wznosząca się linia górna i gruszkowaty kształt tułowia, gdy ogląda się go z góry; sylwetka nie powinna być zmieniona strzyżeniem. Owczarek staroangielski porusza się toczącym stępem lub kłusem, i szczeka niskim, charakterystycznym głosem.
WAŻNE PROPORCJE:
Wielkość głowy proporcjonalna do wielkości tułowia. Długość kufy stanowi mniej więcej połowę długości głowy. Pies jest niższy w kłębie, niż w lędźwiach.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Pies posłuszny, o wyrównanym temperamencie. Odważny, oddany i godny zaufania, bez śladu nerwowości lub nieuzasadnionej agresji.
… cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce
