Pochodzenie
Pierwsze informacje o wywodzących się z Wysp Kanaryjskich psach bojowych, będących najprawdopodobniej przodkami dawnego perro de presa canario, pochodzą z XVI wieku. Powstały ze skrzyżowania kanaryjskich psów pasterskich, zwanych bardino majorero z molosami przywiezionymi na wyspy przez hiszpańskich konkwistadorów. Co ciekawe, to nie psy wzięły swoją nazwę od wysp, ale wyspy od psów. Cane to po łacinie pies, a tajemniczo brzmiące Wyspy Kanaryjskie to po prostu Wyspy Psów.
W XIX wieku pojawili się na wyspach angielscy osadnicy, którzy przywieźli buldogi i mastiffy starego typu, które skrzyżowane z miejscowymi psami dały perro de presa canario. Na początku psy te wykorzystywano do stróżowania i obrony stad bydła, potem zaczęto je selekcjonować i hodować specjalnie do walk psów. Manuel Curto Garcia, znawca i odtwórca rasy opowiada, że wykorzystywano je również w rzeźniach, gdzie zabijały bydło łamiąc im kark. Stąd pochodzi ich nazwa – presa, to zgniatacz, łamacz. Wprowadzały również na arenę walczące byki a także pilnowały majątków ich właścicieli. Lata czterdzieste XX wieku to okres wielkiej mody na walki psów, dlatego przystosowany do nich perro de presa canario, który był psem potężnym, walecznym i nieustraszonym, stał się niezwykle popularny.
Wydanie oficjalnego zakazu walk psów w Hiszpanii spowodowało gwałtowny spadek popularności rasy, aż do niemal całkowitego jej wyginięcia w latach 60-tych XX wieku. Na szczęście na początku lat 70-tych przypomniano sobie o ich walorach użytkowych, wróciło zainteresowanie rasą i pojawiła się szansa na jej odrestaurowanie. Grupa hodowców z Teneryfy, posiadająca nieliczne już egzemplarze perro de presa canario, zdecydowała się na rozpoczęcie współpracy. W 1982 roku powstał Hiszpański klub rasy, od 1985 roku zaczęto organizować wystawy a w 1989 został oficjalnie zatwierdzony wzorzec rasy. W odbywających się corocznie wystawach klubowych bierze obecnie udział ponad dwieście psów o coraz lepszym i bardziej wyrównanym eksterierze. W 2001 roku rasa została wstępnie uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną i zarejestrowana pod nazwą Dogo Canario. Do Polski pierwsze psy tej rasy sprowadzono ze Słowacji w 1997 roku, nieco później pojawiły się pierwsze importy z Wysp Kanaryjskich.
Wygląd
Perro de presa canario jest budzącym respekt, potężnie zbudowanym, średniej wielkości mastiffem. Ma sylwetkę wpisaną w prostokąt, prosty i krótki grzbiet, pojemną, głęboką klatkę piersiową, lekko podkasany brzuch, zaokrąglony, podniesiony zad oraz gruby u nasady, wysoko osadzony ogon. Kończyny silne, ustawione równolegle, tylne słabo kątowane.
Głowa bardzo masywna, kwadratowa, proporcjonalna do reszty ciała, z tępo zakończoną kufą i silnymi szczękami oraz ciemnymi, trochę obwisłymi wargami. Oczy kasztanowe, owalne, średniej wielkości, o poważnym, ostrzegawczym spojrzeniu. Uszy wysoko osadzone, cięte lub lub naturalnie zwisające blisko głowy a także noszone do tyłu w kształcie płatka róży.
Wysokość w kłębie: psy 60 – 65 cm, suki 56 – 61 cm.
Masa ciała: psy co najmniej 50 kg, suki co najmniej 40 kg.
Charakter, usposobienie
Dog kanaryjski jest psem bardzo wszechstronnym. Jest przede wszystkim doskonałym stróżem. Bardzo nieufny w stosunku do obcych, ma silny instynkt terytorialny i z wielkim zaangażowaniem broni powierzonego mu terenu. Sam jego wygląd powinien odstraszyć nieproszonych gości, jeśli jednak ktoś zechce go zlekceważyć, musi się liczyć z szybką i bardzo skuteczną ripostą. Perro nie ma zwyczaju atakować bez potrzeby, ale w momencie zagrożenia może być bardzo niebezpieczny.
Jest to pies wyjątkowo inteligentny, niezwykle podatny na szkolenie, wymagający jednak bardzo konsekwentnego prowadzenia, bo bywa czasem uparty i niechętnie podporządkowuje się swojemu przewodnikowi. Ideałem o którym każdy potencjalny właściciel kanaryjczyka marzy, jest oczywiście pies spokojny, zrównoważony, oddany przyjaciel rodziny, który stanie do jej obrony, ale tylko wtedy, kiedy rzeczywiście pojawi się taka potrzeba. Jest to możliwe, pod warunkiem, że pies będzie bardzo wcześnie socjalizowany i dobrze prowadzony.
Szata
Perro de presa Canario ma luźną, elestyczną skórę oraz krótką, płasko przylegającą, szorstką w dotyku sierść pozbawioną podszerstka, który może pojawić się czasem na szyi i na pośladkach.
Umaszczenie pręgowane we wszystkich odcieniach, od jasno słomkowego i jasnoszarego w ciemne pręgi, poprzez rudy i brąz aż do niemal całkowicie czarnego oraz płowego, od piaskowego po intensywny pomarańcz. Pies musi mieć zawsze czarną maskę, która nie może sięgać wyżej, niż do wysokości oczu. Dopuszczalne są białe znaczenia na piersi, gardle i u nasady szyi, jednak im mniejsze tym lepiej.
Pielęgnacja doga kanaryjskiego nie jest skomplikowana i sprowadza się przede wszystkim do regularnego szczotkowania sierści.
Więcej na temat pielęgnacji doga kanaryjskiego oraz przygotowania go do wystaw
Ch. KING SIZE de Presa Awangarda w hodowli Rey Gladiator Zdjęcie -commons.wikimedia.org
Zdrowie
Dog kanaryjski, podobnie jak wszystkie duże i ciężkie psy może być zagrożony dysplazją, choć na szczęście spotyka się ją u tej rasy bardzo rzadko. Ze względu na zapobieganie chorobom stawów bardzo ważne jest dobre żywienie, odpowiednie dawkowanie ruchu w okresie wzrostu, a przede wszystkim kupowanie psa w dobrej hodowli, która do reprodukcji używa wyłącznie psy wolne od dysplazji. Podobnie jak u wszystkich dużych ras, również u doga kanaryjskiego spotyka się przypadki skrętu żołądka. Zdarzają się także wrodzone choroby oczu: entropium i ektropium, a także stany zapalne spojówek.
Do kogo pasuje ten pies ?
Perro de presa Canario został stworzony do walk psów i pilnowania stada. Przez lata utrwalano jego zdolności obrończe. Te umiejętności zachował do dziś a to, czy i jak je wykorzysta, zależy wyłącznie od jego właściciela. Jest to pies, który wymaga odpowiednio wczesnej socjalizacji, dobrego szkolenia, ale nie obrończego, bo perro ma dostatecznie dużo wrodzonej agresji i nie ma potrzeby jej rozbudzania. Wymaga za to bardzo konsekwentnego, ale nie siłowego postępowania. Tego rodzaju psa trzeba cierpliwie wychowywać a nie karcić, w czasie szkolenia każde polecenie musi być wykonane, ale i nagrodzone. Jeśli jasno zostanie ustalona hierarchia i pies będzie miał zaufanie do swojego przewodnika, bez problemu mu się podporządkuje.
Ten groźnie wyglądający pies jest w istocie łagodny i bardzo przywiązany do swojej rodziny, lubi dzieci i z podziwu godną cierpliwością znosi wszelkie przejawy miłości z ich strony. Ze względu jednak na jego wielkość, nie można go zostawiać samego z dziećmi, bo może niechcący zrobić im krzywdę. Perro uwielbia brać udział w życiu swoich właścicieli, być blisko nich i kontrolować wszystko co się dzieje w domu. Dobrze układa sobie stosunki z innymi psami ale ani na chwilę nie wolno zapomnieć o tym, że zaczepiony może być niebezpieczny, był wszakże hodowany do walk psów.
Poza domem powinien być zawsze pod opieką dorosłych, prowadzony w kagańcu i na mocnej smyczy. Nawet jeśli pies jest spokojny i nie ma złych zamiarów, niech przechodnie wiedzą, że nic im z jego strony nie grozi, bo ma odpowiedzialnego właściciela, który nad nim panuje. W żadnym przypadku nie może być wyprowadzany na spacer przez dziecko, bo jeśli dojdzie do utarczki z innym psem, dziecko nie będzie w stanie go utrzymać i może przy tej okazji zostać dotkliwie poturbowane.
Zalety i wady
+ doskonały pies stróżujący i obronny
+ lojalny i przywiązany do właścicieli
+ nieufny w stosunku do obcych
+ opiekuńczy w stosunku do dzieci – ma silny charakter
– wymaga doświadczonego przewodnika
– potrzebuje wczesnej socjalizacji i dobrego szkolenia
– zaczepiony może być niebezpieczny
Ciekawostki
W Europie zainteresowanie dogiem kanaryjskim pojawiło się pod koniec lat dziewięćdziesiątych, szczególnie w Polsce. Wyhodowane w naszym kraju psy aż trzykrotnie zdobyły tytuł Zwycięzcy Świata, trzykrotnie tytuł Młodzieżowego Zwycięzcy Świata, 12 razy tytuł Zwycięzcy Europy, 7 razy tytuł Młodzieżowego Zwycięzcy Europy. Zwyciężały także w Hiszpanii, kraju pochodzenia rasy, stając do konkurencji z najlepszymi psami tego kraju. Zdobycie przez polskiego psa tytułu Zwycięzcy Młodzieży na najbardziej liczącej się dla tej rasy wystawie, najlepiej świadczy o poziomie hodowli doga kanaryjskiego w Polsce. Jedyne, czego można życzyć ich hodowcom, to żeby te wspaniałe psy trafiały w ręce mądrych i odpowiedzialnych ludzi.
Uwaga:
Dog kanaryjski znajduje się wśród psów wymienionych w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 28 kwietnia 2003 roku w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne. Ich lista znajduje się tutaj.
Na posiadanie psa tej rasy potrzebne jest zezwolenie. Organem właściwym do jego wydania jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania właściciela psa (wnioskodawcy). O tym jak je uzyskać piszemy tutaj.
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny
Wzorzec rasy FCI
FCI-Standard N° 346 / 24.12.2018/EN
DOG KANARYJSKI
(Presa Canario)
rewizja tłumaczenia polskiego sierpień 2022 Mirosław Redlicki
POCHODZENIE: Hiszpania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 26.11.2018
UŻYTKOWOŚĆ: Pies pilnujący stad bydła.
KLASYFIKACJA FCI : Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja 2.1
Molosy typu mastyfa.
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY : Pies typu molosa, pochodzi z Wysp Kanaryjskich – Teneryfy i Gran
Canaria.
Uważa się, że powstał ze skojarzenia znanego tam z czasów przedhiszpańskich lokalnego psa „majorero” i
rozmaitych molosów, przywiezionych na wyspy.
Z kojarzeń tych powstała jednolita grupa psów w typie mastyfa, średniej wielkości, o maści pręgowanej lub
płowej, z białymi znaczeniami. Cechują się one charakterystyczną budową molosa, są silne, a jednocześnie
szybkie, mają twardy charakter i żywy temperament, i są oddane właścicielowi.
W wieku XVI i XVII ich liczba znacznie wzrosła, i z tego czasu pochodzą liczne wzmianki pisemne, jak ta
w Cedularios del Cabildo (roczniki miejskie), w których opisana jest użytkowość psów, wykorzystywanych
do stróżowania i pilnowania stad bydła.
WRAŻENIE OGÓLNE: Średniej wielkości pies w typie molosa, o prostokątnej głowie, z czarną maską.
Krzepki, o harmonijnych proporcjach.
WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia większa od wysokości w kłębie, zwłaszcza u suk. Długości czaszki do długości kufy 60 do
40%. Szerokość czaszki wynosi 3/5 całkowitej długości głowy. Odległość od łokcia do podłoża powinna
stanowić 50% wysokości w kłębie u samców i nieco mniej u suk.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT :
Pies o spokojnym sposobie bycia i czujnym wyrazie. Szczególnie nadaje się do stróżowania i pilnowania
bydła. Temperament wyrównany, bardzo pewny siebie. Szczeka głośno, niskim głosem.
Nadzwyczaj oddany właścicielowi, posłuszny i łagodny wobec całej rodziny, ale podejrzliwy wobec obcych.
Pewny siebie, pełen godności, z dystansem. Przy pobudzeniu sylwetka zdradza zdecydowanie i ożywienie.
… cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce
