Pochodzenie

Duży munsterlander ma bardzo długą, sięgającą XVIII wieku historię, ale jako odrębna rasa zaistniał stosunkowo niedawno. Przez wiele lat niemieccy hodowcy krzyżowali różne psy do polowania na ptactwo, kierując się wyłącznie ich walorami użytkowymi i zupełnie nie przywiązując wagi do ich eksterieru. Kiedy w XIX wieku kynolodzy podjęli pracę nad uporządkowaniem ras myśliwskich, niemiecki Klub Wyżła Długowłosego opracował wzorzec, w którym jako jedyne poprawne umaszczenie przyjął czekoladowo białe. Wykluczył jednocześnie psy o umaszczeniu czarno białym, ponieważ uznał, że ta barwa świadczy o domieszce krwi nowofundlanda, setera irlandzkiego i setera szkockiego. Ponieważ w każdym miocie nadal przychodziły na świat również szczenięta czarno białe, którym odmawiano prawa do rodowodu, kupowali je myśliwi, dla których najważniejsze były ich walory użytkowe i zupełnie nie przejmowali się tym, że w ocenie kynologów nie są rasowe. Z czasem było ich na tyle dużo, że w 1919 roku utworzono Klub Munsterlandera. Od tego czasu popularność rasy znacznie wzrosła, psy stały się znane nie tylko na terenie całych Niemiec, ale również w Anglii. W Polsce do dziś są mało popularne.

Wygląd
Duży munsterlander jest bardzo eleganckim psem, o typowym wyglądzie psa myśliwskiego. Ma szeroką, nieco zaokrągloną głowę, osadzoną na niezbyt długiej, muskularnej szyi, ciemnobrązowe oczy, szerokie uszy, płasko zwisające przy głowie i wydatny czarny nos. Sylwetka psa wpisuje się w prostokąt, ma lekko opadający ku tyłowi grzbiet oraz ogon osadzony na linii grzbietu. Kończyny silne, łapy z mocnymi, przystosowanymi do pracy w terenie palcami i czarnymi pazurami.

Wysokość w kłębie: psy: 60 – 65 cm, suki: 58 – 63 cm.
Masa ciała: psy 25 – 29 kg, suki 25 kg.

Charakter, usposobienie
Duży munsterlander jest przede wszystkim doskonałym psem myśliwskim, wystawiającym i aportującym. Aportowanie jest jego pasją, więc na spacerach uwielbia cały czas nosić coś w pysku. Ma bardzo miły charakter, jest przyjazny w stosunku do innych zwierząt. Bardzo dobrze sprawdza się w różnego rodzaju konkursach posłuszeństwa i dyscyplinach sprawnościowych.

Szata
Duży munsterlander ma średnio długą sierść z pierzastymi frędzlami na tylnej stronie przednich łap i na ogonie.

Umaszczenie bardzo charakterystyczne, czarno białe, przy czym na białych łatach powinny występować czarne, cętkowane lub dereszowate znaczenia. Głowa zawsze czarna, dopuszczalna biała strzałka, pasek lub gwiazdka.

Sierść dużego munsterlandera wymaga niezbyt skomplikowanej, ale systematycznej pielęgnacji, szczególnie szczotkowania, zwłaszcza w tych miejscach, gdzie włos jest dłuższy i bardziej niż gdzie indziej podatny na filcowanie.

Więcej na temat pielęgnacji munsterlandera i przygotowania go do wystaw

Zdrowie
Duży munsterlander jest psem cieszącym się zazwyczaj bardzo dobrym zdrowiem. Wystarczy jednak na niego spojrzeć, by wiedzieć, że jego uszy, zwłaszcza, jeśli dużo biega po lesie lub parku podczas wilgotnej pogody, wymagają regularnej kontroli, czyszczenia i usunięcia różnego rodzaju liści i kłosków, jakie zdołał w nich przynieść ze spaceru.

Do kogo pasuje ten pies ?

Munsterlander, jak każdy pies myśliwski, najbardziej lubi życie blisko lasu. Potrzebuje dużo ruchu, ale jeśli mu się go zapewni, może równie dobrze mieszkać w mieście. Świetnym sposobem na wyładowanie jego energii mogą być psie sporty, jogging ze swoim panem lub bieg przy rowerze. Z natury jest łagodny i przyjacielski, zarówno w stosunku do ludzi jak i zwierząt. Bardzo lubi dzieci, jest wobec nich delikatny i cierpliwy, nigdy nie znudzi się aportowaniem rzucanych przez nie zabawek. Bardzo przywiązany do swojego właściciela, źle znosi samotność, a po każdym jego powrocie wita go tak, jakby go rok nie widział. Niestety bardzo lubi szczekać, jeśli więc ktoś ma zamiar zamieszkać z nim w bloku, powinien pomyśleć o sąsiadach.

Zalety i wady
+ doskonały pies myśliwski
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ przyjazny wobec innych zwierząt
+ nadaje się do psich sportów i joggingu – potrzebuje dużo ruchu
– jest dość głośny

Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

• Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
• Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.

Wzorzec FCI nr 118/ 06.12.2012
DUŻY MÜNSTERLÄNDER
(Grosser Münsterländer)
Wersja polska: styczeń 2013
Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.10.2012
Użytkowość: wszechstronny, użyteczny w wielu dziedzinach pies myśliwski. Jego mocną stroną jest praca po strzale.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 7 – Wyżły.
Sekcja 1 – Wyżły kontynentalne. Typ „spaniel”.
Próby pracy wymagane.

RYS HISTORYCZNY:
Rozwój historyczny dużego munsterlandera zaczyna się od średniowiecznych, łaciatych ptaszników poprzez Stöberhundy i Wachtelhundy, do wyżła w dziewiętnastym stuleciu. Duży munsterlander, tak samo jak mały munsterlander i wyżeł niemiecki długowłosy należą do rodziny wyżłów niemieckich długowłosych, których planowa hodowla sięga końca dziewiętnastego wieku. Gdy w 1909 roku Klub Niemieckiego Wyżła Długowłosego wykluczył z hodowli maść czarną, jej zwolennicy kontynuowali hodowlę psów czarno-białych, a w roku 1919 utworzyli Klub Czystej Hodowli Czarnobiałych Wyżłów z Munster. Bazę hodowlaną utworzyły przede wszystkim długowłose wyżły z Dolnej Saksonii i zachodniego Munsterlandu. Grupę założycielką utworzyły w 1922 roku 83 psy. Ich potomkowie wpisywani byli do ksiąg rodowodowych pod nazwą duży wyżeł z Munster. Obecnie klub Verband Grosse Munsterlander e.V. ma osiem oddziałów regionalnych, jest członkiem VDH i JGHV (Federacji Wyżłów Użytkowych)

WYGLĄD OGÓLNY:
Silnie umięśniony, o charakterystycznym wyglądzie, czystej linii i inteligentnym, szlachetnym wyrazie.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość ciała i wysokość w kłębie powinny być zbliżone, a najlepiej równe.
Długość ciała może przekraczać wzrost o 2 cm.

ZACHOWANIE – TEMPERAMENT:
Najważniejsze cechy: łatwy w szkoleniu i układaniu, pewny w pracy, w szczególności po strzale, posiadający żywy temperament, bez oznak nerwowości.

  … cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce