Pochodzenie
Entlebucher to jeden z czterech bardzo podobnych do siebie szwajcarskich psów pasterskich, do których należą, zaczynając od najmniejszego: entlebucher, appenzeller, berneński pies pasterski i duży szwajcarski pies pasterski. Pochodzą one od molosowatych psów, które towarzyszyły legionom Cezara, kiedy przez przełęcz św. Bernarda wkraczały do Szwajcarii. W odciętych od świata dolinach szwajcarskich potomkowie tych psów skrzyżowani z owczarkami zaganiającymi dali początek kilku psom pasterskim, różniącym się w zasadzie tylko wzrostem, kolorem sierści i kształtem ogona.
Najmniejszy z nich – entlebucher, swoją nazwę wziął od szwajcarskiego miasta Entlebuch. Na początku psy te, ze względu na duże podobieństwo zaliczano do appenzellerów, potem rasa funkcjonowała pod nazwą Entilbucherhund, aż do 1889 roku, kiedy to Franz Schertenleib postanowił zająć się hodowlą tych małych psów pasterskich. Z tego roku pochodzi pierwszy opis rasy. Na wystawie pokazano je po raz pierwszy w 1913 roku w Langenthal. Zaprezentowano je profesorowi Albertowi Heimowi, wielkiemu miłośnikowi szwajcarskich ras pasterskich. Na podstawie sędziowskich opisów zostały wpisane do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej, jako czwarta rasa szwajcarskiego psa pasterskiego. W 1926 roku, z inicjatywy doktora Kolbera powstał Szwajcarski Klub Psa Pasterskiego z Entlebuch, a rok później opracowano pierwszy wzorzec rasy. Hodowla rozwijała się jednak wolno, większe zainteresowanie psy te wzbudziły dopiero wtedy, kiedy odkryto, że są nie tylko psami zaganiającymi, ale także doskonałymi psami użytkowymi oraz do towarzystwa. Dziś, ze względu na swoje zalety i niewielki wzrost, entlebucher zyskuje coraz więcej zwolenników.
Wygląd
Zgrabny, średniej wielkości pies, o harmonijnej, proporcjonalnej budowie ciała, głębokiej klatce piersiowej i dużej, płaskiej głowie z orzechowymi oczami i niewielkimi zwisającymi uszami. To, co wyróżnia go spośród innych szwajcarskich psów pasterskich, to niewielki wzrost i możliwość wystąpienia szczątkowego ogona.
Wysokość w kłębie: psy 44-50 cm, max 52 cm, suki 42-48 cm, max 50 cm.
Masa ciała: 25 – 29 kg.
Charakter, usposobienie
Entlebucher jest znakomitym psem pasterskim, szczególnie dobrze radzi sobie w górzystym terenie. Jest spokojny, przyjazny, nie szczeka bez przyczyny. Lubi towarzystwo ludzi, dobrze czuje się także wśród innych psów. W stosunku do swoich właścicieli jest lojalny, bardzo się do nich przywiązuje. Łagodny i opiekuńczy wobec dzieci. Obdarzony silnym instynktem pilnowania, który w życiu rodzinnym może sprawiać pewne problemy. Wymaga wczesnej socjalizacji i szkolenia. Chętnie się uczy, jest jednak z natury nieufny, wymaga więc doświadczonego przewodnika.
Szata
Sierść entlebuchera jest gładka, lśniąca, gęsta i sztywna. Włos krótki, ściśle przylegający do ciała. Podszerstek gęsty. Kolor sierści czarny podpalany, z białymi, symetrycznie rozłożonymi znaczeniami na przedpiersiu, łapach i głowie oraz końcu ogona. Pielęgnacja entlebuchera jest bardzo prosta. Pies linieje dwa razy w roku i w tym okresie wymaga częstszego szczotkowania.
Więcej na temat pielęgnacji entlebuchera i przygotowania go do wystaw
Zdrowie
Choć zasadniczo jest to rasa zdrowa, czasami zdarza się dysplazja stawów biodrowych oraz choroby oczu o podłożu genetycznym – dlatego na wszelki wypadek trzeba badać pod tym kątem psy przeznaczone do hodowli.
Do kogo pasuje ten pies ?
Entlebucher jest psem posłusznym, znanym z łagodności, szczególnie w stosunku do dzieci, chętnie współpracującym ze swoim panem. Jest raczej spokojny i jeśli zapewni mu się dłuższe spacery i dużo ruchu bez problemu przystosuje się do życia w mieszkaniu. Jak wszystkie psy zaganiające jest doskonałym stróżem, nie ma tendencji do włóczęgostwa a najlepiej czuje się wtedy, gdy jest blisko swojego pana. W odróżnieniu od innych psów zaganiających nie jest zbyt aktywny i nie zmusza swojego właściciela do wielokilometrowych spacerów, choć zawsze bardzo chętnie w nich uczestniczy.
Rasę tę można polecić każdemu, kto chciałby mieć psa ruchliwego, który jednak nie zamęczy go swoją aktywnością. Doskonale sprawdza się jako towarzysz rodziny, zwłaszcza, że w stosunku do dzieci które zna, jest bardzo łagodny. Również miłośnicy psich sportów będą zadowoleni z posiadania entlebuchera. Nie potrzebuje specjalnej motywacji, praca z panem to dla niego sama radość. Nie ma skłonności do kłusownictwa, można więc bez problemu zabierać go na wycieczki w plenerze.
Ponieważ jest psem nieufnym i trochę bojaźliwym, przy kupnie należy wybrać to szczenię, które pokona pierwszy lęk i nawiąże kontakt z przyszłym właścicielem.
Zalety i wady
+ doskonały pies do towarzystwa
+ opiekuńczy wobec dzieci
+ spokojny, zrównoważony
+ inteligentny, łatwo się uczy
+ nadaje się do każdego mieszkania
+ niekłopotliwy w pielęgnacji – wymaga wczesnej socjalizacji
– ma nadmiernie rozwinięty instynkt pilnowania
– potrzebuje bardzo dużo ruchu
Jak znaleźć dobrą hodowlę?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 47
ENTLEBUCHER
(Entlebucher Sennenhund, Entlebuch Cattle Dog)
Kraj pochodzenia: Szwajcaria
Data publikacji obowiązującego wzorca: 28.06.2002
Przeznaczenie: Pies, zaganiający, stróżujący, pilnujący, domowy i podwórzowy; dziś także pies pracujący i rodzinny.
Klasyfikacja:
Grupa 2 – Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 3 – Szwajcarskie psy pasterskie.
Nie podlega próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Entlebucher jest najmniejszym z czterech szwajcarskich psów pasterskich. Pochodzi z Entlebuch – doliny w okolicach kantonów Lucerna i Berno. Pierwszy opis psa nazwanego „Entlibucherhund” pochodzi z 1889 roku, ale jeszcze długo potem nie rozróżniano psa pasterskiego z Entlebuch od psa pasterskiego z Appenzell. W 1913 roku na wystawie w Langenthal cztery egzemplarze tego małego psa zaganiającego zostały pokazane profesorowi Heimowi, wielkiemu miłośnikowi szwajcarskich ras psów pasterskich. Na podstawie opisów sędziowskich psy zostały wpisane do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej (SHSB) jako czwarta rasa szwajcarskich psów pasterskich. Pierwszy wzorzec został jednak opracowany dopiero w roku 1927. Wcześniej, 28 sierpnia 1926 roku powstał z inicjatywy dr B. Kolbera Szwajcarski Klub Psa Pasterskiego z Entlebuch i od tej pory rozpoczęła się prawdziwa hodowla tej rasy. Wnioskując z małej liczby wpisów do SHSB, rasa rozwija się powoli. Nowym bodźcem do hodowli entlebuchera było odkrycie i potwierdzenie, obok jego wrodzonych zdolności żywego i niezmordowanego psa zaganiającego, również doskonałych cech psa użytkowego. Dzisiaj ten atrakcyjny, trójbarwny pies, choć nadal jeszcze hodowany w niewielkich ilościach, znalazł oddanych miłośników i cieszy się rosnącym uznaniem również jako pies rodzinny.
WYGLĄD OGÓLNY:
Nieco poniżej średniej wielkości, o zwartej, lekko wydłużonej sylwetce, trójbarwny, podobnie jak pozostałe szwajcarskie psy pasterskie, o bystrym, inteligentnym i przyjaznym wyrazie. Bardzo ruchliwy i zwinny.
WAŻNE PROPORCJE:
Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia = 8:10
Stosunek długości kufy do długości mózgoczaszki = 4:5
USPOSOBIENIE/CHARAKTER:
Żywy, pełny temperamentu, pies pewny siebie i odważny, o wesołym usposobieniu. Łagodny i oddany osobom, które darzy zaufaniem, wobec obcych nieco nieufny; nieprzekupny stróż i zdolny uczeń
… cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce
