Pochodzenie
Mastif pirenejski jest rasą hiszpańską, pochodzącą z południowych zboczy Pirenejów, gdzie od wieków służy do pilnowania stada podczas sezonowych wędrówek z pastwiska na pastwisko. Jego historia cały czas przeplata się z historią pirenejskiego psa górskiego. Obie rasy mają wspólnego przodka, jakim był dog tybetański, pies żyjący w Tybecie, w wysokogórskiej krainie położonej na wysokości około 4000 metrów nad poziomem morza. Do Hiszpanii mastify przybyły najprawdopodobniej 3000 lat temu, droga morską, na fenickich statkach handlowych. Były to psy typu asyryjskiego i sumeryjskiego, które w Hiszpanii okazały się bardzo przydatne do pilnowania stad. Począwszy od XVI wieku Hiszpania podzielona była na kilka księstw, które cały czas prowadziły między sobą wojny. Podzielono również pastwiska, co utrudniło komunikację i spowodowało powstanie lokalnych odmian mastifa pirenejskiego, które choć niewiele, ale jednak różniły się między sobą.
Pod koniec lat trzydziestych XX wieku rasa była bliska wyginięcia. Porządek zaprowadzono dopiero w 1946 roku i wówczas wyraźnie wyróżniono dwa typy psów:
- psy o gładkiej i krótkiej sierści, cięższych głowach, bardziej jednolitym umaszczeniu, pochodzące z rejonu La Manchy, Castille i Leon, wyodrębniono jako mastify hiszpańskie,
- psy o dłuższej sierści, z większą ilością bieli w umaszczeniu, pochodzące z północy kraju, zakwalifikowano jako mastify pirenejskie.
Dziś wygląd obu tych ras jest wyraźnie sprecyzowany i nie ma problemu z ich rozróżnieniem. W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku podjęto prace zmierzające do odbudowy pogłowia mastifa pirenejskiego, w 1977 roku powołano klub rasy a w 1981 roku odbyła się I-sza klubowa wystawa psów tej rasy.
Wygląd
Mastif pirenejski jest potężnym, proporcjonalnie zbudowanym psem, wspartym na bardzo silnych nogach, dobrze przystosowanych do biegania po dużych pastwiskach. Ma mocny tułów, głęboką klatkę piersiową, prosty grzbiet, silne lędźwie i ruchliwy ogon, który przy podekscytowaniu nosi zazwyczaj wysoko. Głowa duża, mocna, umiarkowanej długości, osadzona na stosunkowo krótkiej szyi z umiarkowanie obfitym podgardlem. Oczy małe, migdałowate, powieki czarno pigmentowane. Uszy średniej wielkości, trójkątne, płasko zwisające, w zaciekawieniu odstają od głowy.
Wysokość w kłębie: psy powyżej 81 cm (min. 77 cm), suki powyżej 75 cm (min 72 cm).
Masa ciała: 55 – 70 kg.
Charakter, usposobienie
Mastif pirenejski jest psem pracującym, przystosowanym do pilnowania i obrony. Kiedyś był wykorzystywany do obrony stada przed dzikimi drapieżnikami, przede wszystkim wilkami i niedźwiedziami, dzisiaj strzeże dużych wiejskich posiadłości, ich właścicieli i dobytku. Jest dość nieufny, ale raczej przyjaźnie nastawiony do ludzi i zwierząt, dopóki nie zagrażają jego właścicielom. Pewny siebie, bardzo odważny, zaczepiony nigdy się nie cofa i zawsze podejmuje walkę. Jest inteligentny i chętnie się uczy.
Szata
Mastif pirenejski ma gęstą, grubą i szorstką w dotyku sierść. W środkowej górnej części ciała powinna mieć około 6-9 cm. Na łopatkach, szyi i podbrzuszu sierść jest nieco dłuższa, jeszcze dłuższa na tylnej stronie kończyn, a najdłuższa i najmniej sztywna na ogonie.
Umaszczenie białe ze złocistymi lub szarymi znaczeniami na głowie i mocno zaznaczoną ciemną maską. Bardzo często na tułowiu występują drobne znaczenia w tym samym, co na głowie kolorze. Granice między kolorami powinny być wyraźnie zaznaczone. Tricolory i psy o umaszczeniu całkowicie białym nie są pożądane, podobnie jak żółtawy odcień barwy zasadniczej.
Więcej na temat pielęgnacji mastiffa pirenejskiego i przygotowania go do wystaw
Zdrowie
Mastif pirenejski nie jest psem chorowitym, ale liczyć się trzeba z typowymi dla ras olbrzymich problemami: przede wszystkim z możliwością wystąpienia dysplazji stawu biodrowego, rzadziej łokciowego, oraz skrętu żołądka. Kluczowy dla jego zdrowia jest okres dorastania. Mastif rośnie bardzo szybko, w wieku jednego roku może osiągnąć wagę psa dorosłego, dlatego musi być bardzo dobrze karmiony, ale nie przekarmiany, ponieważ nadwaga bardzo niekorzystnie wpływa na jego stawy. Należy także zwracać uwagę, by psa nie przeforsować, nadmierny wysiłek w wieku dorastania, przetrenowanie, a zwłaszcza chodzenie po schodach jest dla mastifa bardzo niewskazane, nie tylko ze względu na stawy, ale także z powodu skłonności tej rasy do skrętu żołądka. Mastify niestety żyją stosunkowo krótko, zazwyczaj 8-10 lat.
Do kogo pasuje ten pies ?
Mastif pirenejski jest przede wszystkim psem użytkowym. Wcześnie i prawidłowo socjalizowany i szkolony może być również psem do towarzystwa. Do mieszkania się nie nadaje, najlepiej będzie się czuł w domu z dużym ogrodem, gdzie może się do woli wybiegać. Jest doskonałym stróżem, może dużo przebywać na dworze, ale potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem. Jest bardzo przywiązany do właścicieli i przyjazny wobec dzieci. Małe czworonogi traktuje z pobłażaniem, dopóki mu któryś nie podskoczy, wtedy jego pobłażliwość może się skończyć.
Zalety i wady
+ doskonały stróż
+ niezawodny obrońca
+ bardzo przywiązany do właściciela
+ w szkoleniu zdolny leń
– wymaga doświadczonego przewodnika
– ma bardzo niezależny charakter
– uwielbia szczekać
– sierść wymaga regularnej pielęgnacji
– kosztowny w utrzymaniu
Jak znaleźć dobrą hodowlę?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pośrednictwem Formularza kontaktowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
FCI-Standard N° 92 / 30. 08. 2002
MASTYF PIRENEJSKI
(Mastín del Pirineo)
FCI St.N° 92/30. 08. 2002
POCHODZENIE: Hiszpania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 26.05.1982.
UŻYTKOWOŚĆ: Stróż i obrońca, niegdyś przed drapieżnikami, szczególnie wilkami i niedźwiedziami. Dzisiaj niezawodny stróż posiadłości i obrońca, łatwy do ułożenia.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego.
Bez prób pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Pies rosły, powyżej przeciętnych rozmiarów, o normalnych proporcjach. Harmonijny, nadzwyczajnie mocny i dobrze umięśniony, o mocnym kośćcu. Sierść nie przesadnie długa. Pomimo rozmiarów, nie może sprawiać wrażenia ociężałego czy niezgrabnego.
WAŻNE PROPORCJE:
Proporcje wyważone:Ogólna budowa harmonijna. Długość tułowia nieznacznie większa od wysokości w kłębie.Długość czaszki do długości grzbietu nosa 5 do 4.Szerokość czaszki równa lub trochę większa od jej długości.Stosunek wysokości w kłębie do obwodu klatki piersiowej mniej więcej 7 do 10.
ZACHOWANIE / TEMPERAMENT:
Przyjazny wobec ludzi, łagodny, pełen godności i bardzo inteligentny, a przy tym stanowczy i odważny wobec obcych, przed którymi nie cofa sie nigdy. W kontakcie z innymi psami dobrotliwy, zdaje sobie sprawę ze swojej siły. Zdarza mu nawiązać walkę, w której jest nadzwyczaj skuteczny, co jest wspomnieniem z dawnych lat, gdy bez trudu dawał sobie radę z wilkami. Głuche szczekanie wydobywa się z najgłębszych rejonów klatki piersiowej. Wyraz psa jest czujny.
… cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce
