Pochodzenie
Mastif tybetański to jedna z najstarszych ras psów. Uważa się, że jest przodkiem wszystkich rodzajów mastifów. Marco Polo w swoich relacjach z podróży opisał go jako psa ogromnego i dzikiego jak lew. Te informacje potwierdzili Anglicy, którzy w 1770 roku zetknęli się z tymi psami. Dzięki zachowanym zapiskom wiadomo, że mastify tybetańskie miały za zadanie pilnowanie domostwa. Cały dzień polegiwały uwiązane na łańcuchach, w nocy były spuszczane i wtedy nikt nie mógł zbliżyć się do wioski. Do Anglii pierwsze mastify tybetańskie dotarły w 1830 roku. Nie przeżyły jednak drastycznej zmiany warunków. Zwierzęta, które w Tybecie żyły na wysokości 4000 metrów nie były w stanie zaaklimatyzować się w Londynie. Mimo tego niepowodzenia nadal je sprowadzano i umieszczano w ogrodach zoologicznych. Pierwszy miot mastifów tybetańskich przyszedł na świat w berlińskim Zoo w 1898 roku. Liczne niepowodzenia na wiele lat przyhamowały sprowadzanie ich do Europy. Dopiero po II wojnie dokonano odpowiedniej selekcji, wybrano psy z niższych rejonów Tybetu, które łatwiej przystosowały się do nowych warunków. W 1967 roku Międzynarodowa Federacja Kynologiczna zatwierdziła wzorzec rasy, a w 1980 roku uznali je Anglicy. Zadomowieniu się mastifa tybetańskiego we Francji bardzo pomógł Alain Delon, słynny aktor i wielki wielbiciel tej rasy.
Wygląd
Mastif tybetański jest bardzo potężnym i efektownym psem. Ma silny tułów z prostym grzbietem, głęboką klatką piersiową, mocnymi lędźwiami i długim, zakręconym ogonem noszonym wysoko po jednej stronie grzbietu. Głowa szeroka i masywna o typowej dla mastiffa, tylko nieco lżejszej kufie, z grubymi, obwisłymi wargami. Oczy brązowe, głęboko osadzone, uszy opadające, kierujące się ku przodowi, jeśli pies jest czymś zainteresowany.
U mastifa tybetańskiego bardzo wyraźnie występuje dymorfizm płciowy, samiec jest zdecydowanie większy i dużo bardziej okazały niż suka. Ma też bardziej efektowną szatę.
Wysokość w kłębie: psy 63 – 70 cm, suki 58 – 65 cm.
Masa ciała: psy 40 – 60 kg, suki 40 – 45 kg.
Charakter, usposobienie
Bardzo trudno rozpoznać w dzisiejszym mastifie tybetańskim psa, o którym kiedyś pisał Marco Polo. Z 1906 roku zachował się opis podróży psa i jego właściciela na wystawę kynologiczną w Cristal Palace w Londynie. Była to bardzo kosztowna podróż, pies musiał mieć do dyspozycji cały wagon, bo nikt nie miał odwagi podróżować razem z nim, a kiedy jego opiekun spacerował z psem po peronie, wokół nich natychmiast robiło się pusto.
Współczesne mastify żyjące w Tybecie nadal pozostały dzikie i bardzo agresywne, są wykorzystywane do obrony całych wiosek przed różnego rodzaju złoczyńcami i drapieżnikami. Te, które żyją poza swoją ojczyzną, mają już całkiem inny charakter. Są bardziej powściągliwe i nie mają zwyczaju atakować, jeśli nie zostaną w ewidentny sposób sprowokowane. Wychowywane w bliskim, pełnym zrozumienia kontakcie z człowiekiem, stają się wiernymi, godnymi zaufania domownikami.
Szata
Mastif tybetański ma gęstą, średniej długości szatę, podszytą bardzo obfitym podszerstkiem. U psa sierść jest z reguły grubsza niż u suki, na szyi układa się w efektowną kryzę, a na ogonie tworzy obfite, rozkładające się jak wachlarz pióro.
Umaszczenie: czarne z żółtym lub czerwonym podpalaniem, może być też w kolorze pszenicy z czarnym i białym znakowaniem, które jednak nie może pokrywać więcej niż ¼ całego ciała i musi się ograniczać wyłącznie do kończyn, łap i piersi.
Więcej na temat pielęgnacji mastifa tybetańskiego i przygotowania go do wystaw
Zdrowie
Z uwagi na swoją wielkość mastif tybetański zagrożony jest wystąpieniem dysplazji stawów biodrowych. Dlatego też przy zakupie szczeniaka trzeba upewnić się, czy jego rodzice przeszli odpowiednie badania i czy są wolni od tej choroby. W okresie wzrostu zdarzają się zaburzenia wchłaniania, które prowadzą do demineralizacji kości i ich deformacji. Pies musi otrzymywać wysokiej jakości pożywienie a każdy objaw zaburzenia motoryki ciała powinien skłonić jego opiekuna do niezwłocznej wizyty u lekarza weterynarii.
Właściciel mastifa tybetańskiego musi mieć na uwadze jego skłonność do skrętu żołądka i aby temu zapobiec, dzielić dzienną porcję karmy na 2- 3 części a po jedzeniu każdorazowo zapewnić psu możliwość wypoczynku i spokojnego trawienia.
Słabo przylegające dolne powieki stwarzają dogodne warunki dla powstania stanu zapalnego spojówek. Oprócz tego, jak u wszystkich psów ze zwisającymi uszami, także u mastifa tybetańskiego wymagają one bardzo systematycznej kontroli i jeśli trzeba, czyszczenia.
Do kogo pasuje ten pies ?
Mastif tybetański to z jednej strony doskonały pies stróżujący i obronny, z drugiej przemiły i pełen łagodności przyjaciel swojej rodziny. Szkoli się go trudno, bo w genach ma zapisaną niezależność i instynkt przywódczy. Oznacza to konieczność jak najwcześniejszej socjalizacji, ustalenia właściwej hierarchii i nauczenia psa posłuszeństwa. Konsekwencją i łagodnością, przy odrobinie cierpliwości można go nauczyć wszystkiego, a ponieważ jest bardzo pojętny, ma szansę w krótkim czasie być dobrze ułożonym i niesprawiającym kłopotów psem. Trzeba się jednak pogodzić z tym, że nigdy nie będzie idealnie posłuszny, bo to nie leży w jego naturze.
Wobec obcych jest bardzo nieufny, czasem nawet agresywny. Właściciel musi więc zadbać o to, by ktoś przez przypadek nie dostał się na pilnowany przez niego teren. Jeśli właściciel powita gościa i wprowadzi go do domu, może się czuć bezpieczny, bo pies go również zaakceptuje. Natomiast, jeśli za jakiś czas sam zechce wejść do domu, pies z całą pewnością potraktuje go jak intruza.
Mastify szczególnie czujne stają się nocą, trzeba więc na noc koniecznie wziąć psa do domu, bo jest tak gorliwym stróżem, że cała dzielnica nie zmruży oka z powodu jego szczekania. W dzień idealne dla niego miejsce to dom z dużym ogrodem. Potrzebuje bardzo dużo ruchu i nie nadaje się do mieszkania w bloku. Długo pozostaje dziecinny, suki dojrzewają w wieku około 2-3 lat, psy dopiero około 4-go roku życia. Nawet dorosłe mastify potrafią często bawić się jak szczenięta.
Zalety i wady
+ niezawodny pies stróżujący
+ doskonały obrońca
+ przywiązany i lojalny wobec właściciela – wymaga doświadczonego przewodnika
– ma bardzo niezależny charakter
– słabo toleruje inne psy
– dużo szczeka
– nie nadaje się dla małych dzieci
– bardzo kosztowny w utrzymaniu
Ciekawostki
-W Tybecie mastif tybetański nosi cienką czerwoną obrożę splecioną z sierści jaka, która jest oznaką jego wysokiego statusu społecznego.
– Niezwykle rzadki biały mastif tybetański
Tibetdoctor, CC BY-SA 3.0 <https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0>, via Wikimedia Commons
Jak znaleźć dobrą hodowlę?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
MASTIF TYBETAŃSKI ( DO-KHYI)
(Tibetan Mastiff) FCI-Standard N° 230
rewizja tłumaczenia polskiego sierpień 2022 Mirosław Redlicki
POCHODZENIE : Tybet (Chiny)
PATRONAT : FCI.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 18.03.2015
UŻYTKOWOŚĆ : Pies do towarzystwa i stróżujący.
KLASYFIKACJA FCI : Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego.
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY : Mastyf tybetański (Do Khyi) to prastara rasa psów, pilnujących stad w Himalajach i stróżujących w tybetańskich klasztorach. Od starożytności narosło o niej wiele mitów. Od Arystotelesa (384-322 p.n.e.) po słynne dzieło Marco Polo, który udał się do Azji w roku 1271 wzmianki o tej rasie podkreślają jej siłę, tak fizyczną jak i charakteru, oraz imponujący wygląd. Nawet szczekanie tybetańskich mastyfów opisywano jako jedyne w swoim rodzaju i swoiste dla tej rasy. Dawni europejscy kynolodzy, jak Martin, Youatt, Megnin, Beckmann, Siber, Strobel i Bylandt starali się zebrać jak najwięcej wiadomości o tych psach i zafascynowani były jej pochodzeniem i znaczeniem w kulturze Tybetu; niektórzy z nich uważali wręcz, że są one przodkami wszystkich molosów i psów górskich. Jednym z pierwszych mastyfów tybetańskich, jakie poznał świat zachodni, był pies, przysłany w darze dla Królowej Wiktorii przez Wicekróla Indii, Lorda Hardinge, w 1847 roku. W latach osiemdziesiątych XIX wieku Edward VIII, wówczas Książę Walii, przywiózł do Anglii kolejne dwa psy. Pierwszy miot mastyfów tybetańskich urodził się w 1898 roku w ZOO w Berlinie.
WRAŻENIE OGÓLNE : Pies masywny, ciężki, proporcjonalnie zbudowany, o mocnym kośćcu. Imponujący, o solidnym, poważnym wyrazie. Łączy majestatyczną siłę, krzepę i wytrzymałość, przystosowany jest do pracy w różnych warunkach klimatycznych. Długo dojrzewa; suki osiągają ją w pełni w wieku 2-3 lat, a psy nie wcześniej, jak w 4 roku życia.
WAŻNE PROPORCJE :
Długość czaszki od stopu do guza potylicznego równa długości kufy, ale kufa może być też trochę krótsza. Długość tułowia nieco większa od wysokości w kłębie.
ZACHOWANIE/ TEMPERAMENT : Pies niezależny, z natury obrońca, wzbudzający respekt. Niezawodny stróż terenu i obrońca rodziny.
… cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce
