Pochodzenie
Mastify hiszpańskie pochodzą prawdopodobnie od rzymskich molosów. Jest to bardzo stara rasa, pierwsze wzmianki pochodzą z I-go wieku p.n.e. i mówią o dużym psie strzegącym stad przed drapieżnikami i rabusiami. W średniowiecznej literaturze znaleźć można opis psa pasujący do mastifa oraz informację, że psy te spotykane były najczęściej w Kastylii i Estremadurze. Hiszpania słynęła w tym czasie z dobrze dobrze zorganizowanej hodowli owiec a egzystencja mastifa hiszpańskiego związana była ściśle z istnieniem sezonowych wędrówek merynosów z jednego pastwiska na drugie. Były to wędrówki o ogromnym zasięgu ilościowym i terytorialnym. Setki tysięcy owiec pędzono dwa razy do roku z pastwiska zimowego na letnie i z powrotem. Trasa liczyła kilkaset kilometrów, owcom towarzyszyli pasterze, formujące szyk psy pasterskie oraz broniące całego konwoju hiszpańskie mastify.
Po wybuchu wojny domowej w Hiszpanii zaprzestano tych wędrówek, owce od tej pory transportowano pociągami a mastify zaczęły bronić wielkich posiadłości. Wykorzystywano je także do polowania na dużą zwierzynę. Pełniły więc nadal funkcje użytkowe, a w hiszpańskim czasopiśmie łowieckim z roku 1864 znalazł się nawet bardzo dokładny opis mastifa oraz pochlebna opinia o jego przydatności.
Przełomowy w hodowli mastifów był rok 1911. Powstało wtedy w Hiszpanii ”Królewskie Towarzystwo Wspierania Ras”, które otworzyło wstępne księgi hodowlane, do których zamierzano wpisać wszystkie psy o czystym rasowo rodowodzie. Zamierzenia te jednak nie zostały zrealizowane, również pierwszy wzorzec mastifa hiszpańskiego, opracowany w 1946 roku okazał się całkowicie nieprzydatny. Opracowanie nowego wzorca zajęło Hiszpanom ponad trzydzieści lat. Dopiero w 1981 roku powstał oficjalny klub rasy.
Wygląd
Mastif hiszpański jest jednym z największych psów na świecie. W jego sylwetce widać typowe cechy mastifa. Ma potężną, szeroką głowę z dosyć krótką kufą, wyraźnie zaznaczoną bruzdą między oczami oraz charakterystycznymi fałdami skóry na podgardlu. Oczy małe, ciemne, uszy osadzone daleko z tyłu głowy, zwisające, ostro zakończone. Tułów potężny, głęboka i szeroka klatka piersiowa, prosty grzbiet i krótki, gruby ogon opuszczony w czasie spoczynku i lekko zakręcony, kiedy pies jest podekscytowany.
Wysokość w kłębie: psy min. 77 cm, suki min. 72 cm, bez określenia górnej granicy.
Masa ciała: 60-90 kg, ale bywa że i 120 kg.
Charakter, usposobienie
Mastif hiszpański jest bardzo zrównoważonym psem, o silnym charakterze i wielkiej odwadze. Jest doskonałym psem stróżującym i obronnym. Zazwyczaj pilnuje terenu leżąc i nie jest skory do zbyt szybkiego działania. Jeśli ktoś próbuje się zbliżyć najczęściej wystarczy, że pokaże się intruzowi i zaszczeka swoim ochrypłym, donośnym głosem. Jeśli to nie pomoże, lub jeśli zostanie sprowokowany, następuje nieprawdopodobnie szybki i gwałtowny atak i wtedy na odwołanie psa może być już za późno.
Biorąc pod uwagę jego charakter, konieczna jest bardzo wczesna socjalizacja, pies musi znać swoje miejsce w domowej hierarchii i bezbłędnie reagować na wszystkie polecenia, w przeciwnym razie może być bardzo niebezpieczny. Mastif hiszpański musi mieć doświadczonego i bardzo odpowiedzialnego przewodnika, który potrafi go odpowiednio ułożyć. Pies musi być bardzo dobrze traktowany i czuć, że jest członkiem rodziny, wtedy nigdy nie zrobi jej krzywdy.
Problemem są nieznajomi i zwierzęta. Na to nie ma innej rady jak dobre, mocne ogrodzenie, zamek i dzwonek przy wejściu. Jeśli pies jest dobrze ułożony, osoby wpuszczone przez właściciela na teren posesji będzie traktował jak przyjaciół, choć na początku, na wszelki wypadek, będzie próbował być przez cały czas między gościem a swoim panem. Mastif hiszpański nie potrzebuje szkolenia obronnego, sam doskonale wie, kiedy powinien działać i w obronie swojej rodziny nie cofnie się przed niczym. Jest bardzo odważny i pewny swojej siły. Posiadanie takiego psa nakłada na właściciela ogromną odpowiedzialność.
Szata
Mastif hiszpański ma krótką, bardzo grubą sierść podszytą wełnistym podszerstkiem. Umaszczenie nie ma istotnego znaczenia, najbardziej cenione jest jednolite złote, płowe czerwone, czarne, wilczaste a także kombinacje tych kolorów, pręgowane i łaciate. Niekiedy na końcach łap i na przedpiersiu znajdują się małe białe plamki.
Mastif hiszpański nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji, choć oczywiście jeśli przebywa głównie w domu, musi być przynajmniej raz w tygodniu dokładnie wyszczotkowany.
Więcej na temat pielęgnacji mastifa hiszpańskiego i przygotowania go do wystaw
Zdrowie
Mastif nie jest psem chorowitym, ale liczyć się trzeba z typowymi dla ras olbrzymich problemami: przede wszystkim z możliwością wystąpienia dysplazji stawu biodrowego, rzadziej łokciowego, oraz skrętu żołądka. Kluczowy dla jego zdrowia jest okres dorastania. Mastif rośnie bardzo szybko, w wieku jednego roku może osiągnąć wagę 80 kg, dlatego musi być bardzo dobrze karmiony, ale nie przekarmiany, ponieważ nadwaga bardzo niekorzystnie wpływa na jego stawy. Należy także zwracać uwagę, by psa nie przeforsować, nadmierny wysiłek w wieku dorastania, a zwłaszcza chodzenie po schodach jest dla mastifa bardzo niewskazane, nie tylko ze względu na stawy, ale także z powodu skłonności tej rasy do skrętu żołądka. Mastify niestety żyją stosunkowo krótko, zazwyczaj 8-10 lat.
Do kogo pasuje ten pies ?
Z wielu przyczyn mastif hiszpański nie jest psem dla każdego. Jest to pies o bardzo silnej osobowości, który powinien mieć konsekwentnego, stanowczego właściciela, który będzie umiał zdobyć jego zaufanie i całkowicie nad nim zapanować. Mastif jest psem jednego pana, jakkolwiek jest równie mocno przywiązany do całej rodziny. Jest przyjazny wobec dzieci, ale chociażby ze względu na jego wielkość nie można ich z nim zostawić bez opieki dorosłych.
W stosunku do obcych nieufny, w obronie swoich właścicieli i ich majątku nie ma dla niego granic. Są to cechy ukształtowane w czasach, kiedy służył jako obrońca stad owiec przed wilkami. W przeciwieństwie do innych mastifów, mastif hiszpański do dziś pozostał niemal wyłącznie psem użytkowym i robi to, co robił kiedyś: pilnuje owiec i broni je przed dzikimi zwierzętami. Potrzebuje dużej przestrzeni, najlepiej będzie się czuł w dużej, wiejskiej posiadłości. Poza ogrodzonym podwórzem nigdy nie może być puszczony luzem, lub pozostawiony bez kontroli. Szkoli się trudno, w żadnym wypadku nie powinien uczestniczyć w szkoleniu obronnym, ma wystarczająco dużą skłonność do agresji, jej pobudzenie mogłoby spowodować, że pies stałby się niemal nie do opanowania.
Zalety i wady
+ znakomity stróż i obrońca
+ szczególnie czujny w nocy
+ spokojny i powściągliwy
+ nie szczeka bez potrzeby
+ sierść łatwa do pielęgnacji
– wymaga doświadczonego właściciela
– źle prowadzony może być niebezpieczny
– podejrzliwy wobec obcych
– bywa agresywny w stosunku do innych psów
– bardzo kosztowny w utrzymaniu
– ślini się i głośno chrapie
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pośrednictwem Formularza kontaktowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
FCI-Standard N° 91 / 30. 08. 2002
MASTIF HISZPAŃSKI (Mastín español)
FCI-St.N° 91 – 30.08.2002
POCHODZENIE : Hiszpania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 26.05.1982.
UŻYTKOWOŚĆ :
Stróż i obrońca. Historia rasy jest ściśle związana z sezonowymi przepędzaniem stad, zwłaszcza owiec merynosów, którym psy te towarzyszyły już w czasach powstania “mesta” – zawiązanego w Średniowieczu zrzeszenia hodowców owiec. Zadaniem psów była obrona stad przed wilkami i innymi drapieżnikami podczas wędrówki i wypasu, w każdym warunkach i o każdej porze roku. Do dzisiaj spełnia one tę funkcje, czy to na pastwiskach stałych, czy też podczas przeganiania stad po tradycyjnych szlakach, pozostaje niezawodnym stróżem obejścia i obrońcą ludzi i zwierząt.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego.
Bez prób pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE :
Pies potężnych rozmiarów, (słowo nie występujące w słownikach), o trochę wydłużonej sylwetce i normalnych proporcjach. Harmonijny, bardzo mocnej budowy i dobrze umięśniony. Mocny kościec, masywna głowa, półdługa sierść. Najważniejsza jest funkcjonalna harmonia budowy, zarówno w postawie, jak i w ruchu. Mastif hiszpański odznacza się niskim, głębokim, ochrypłym szczekaniem, tak głośnym, że słychać je ze znacznej odległości.
WAŻNE PROPORCJE :
Długość tułowia jest większa od wysokości w kłębie. Proporcja długości czaszki do długości kufy jak 3 do 2.
ZACHOWANIE / TEMPERAMENT :
Pies bardzo inteligentny, nie pozbawiony urody; jego wyraz oddaje obydwie te cechy. Naturalny, spokojny, oddany właścicielowi, pełen godności, w obliczu zagrożenia, które stanowić mogą dzikie zwierzęta lub nieznani ludzie, reaguje bez wahania i niezawodnie broni obejścia i stada. Z jego zachowania widać wyraźnie, że w pełni zdaje sobie sprawę ze swej nieprzeciętnej siły, i korzysta z niej stosownie do rodzaju zagrożenia.
… cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce
