Pochodzenie
Mastif neapolitański pochodzi od rzymskich molosów, które wraz z Aleksandrem Macedońskim przywędrowały z Azji najpierw do Grecji a potem do Rzymu. Tutaj najprawdopodobniej skrzyżowano je z lokalnymi psami, ale na temat tych skojarzeń nie ma wiarygodnych informacji. Zachował się za to pochodzący z I wieku n.e opis, sporządzony przez agronoma Columella, który w swoim dziele o rolnictwie zamieścił wizerunek dużego, czarnego, budzącego grozę psa. W dzień miał on odstraszać obcych samym swoim widokiem, w nocy zaś, całkowicie niewidoczny, mógł niepostrzeżenie zaatakować i unieszkodliwić intruza. Następna wzmianka pochodzi dopiero z 1897 roku. Dr. Enrico Tecce opisuje go jako psa dysponującego niewiarygodną siłą, zdolnego zmierzyć się z niedźwiedziem, bawołem lub innym psem i pokonać go bez najmniejszego trudu. Uważa, że psy te towarzyszyły członkom powstałej na początku XIX wieku, słynącej z bezwzględności neapolitańskiej mafii – camorry.
Pierwszy występ mastifa neapolitańskiego na wystawie kynologicznej w 1914 roku był nieudany, pies wprawdzie wzbudził duże zainteresowanie, ale pozostał bez oceny, bo sędzia stwierdził, że taka rasa nigdy nie została zarejestrowana. Dopiero w 1946 roku na ringu wystawowym w Neapolu pojawiło się osiem mastifów, które miały więcej szczęścia i wzbudziły zainteresowanie Pierra Scanzianiego, który odszukał wszystkie ocalałe po wojnie psy tej rasy i założył hodowlę.
Guaglione
Ojciec pierwszego miotu Guaglione posłużył do opracowania wzorca rasy i jako pierwszy został wpisany do włoskiej księgi rodowodowej. Trzy lata później powstało Stowarzyszenie Miłośników Mastino Napoletano. Ze względu na to, że w początkowym okresie pogłowie mastifów było bardzo niewyrównane, wzorzec był kilkakrotnie poprawiany a jego ostateczna wersja powstała dopiero w 1989 roku.
Wygląd
Mastif neapolitański jest psem budzącym respekt, potężnym i majestatycznym. Ma silną głowę o płaskiej czaszce i krótkiej kufie. Oczy szeroko rozstawione, duże, pełne wyrazu. Uszy w naturze trójkątne, podniesione u nasady, potem załamane i opadające. Zgodnie ze starożytną tradycją były przycinane, podobnie jak ogon, który skracano o około 1/3 jego długości.
Mastif neapolitański ma muskularny grzbiet, głęboka klatkę piersiową i szerokie uda. Jego znakiem rozpoznawczym jest potężna szyja, z bardzo obfitą skórą, opadającą licznymi fałdami od żuchwy do połowy szyi, czasem nawet aż na przedpiersie. Biegnące od oczu fałdy skórne przechodzą w zwisające górne wargi, które są tak długie, że przysłaniają wargi dolne. To właśnie ten opadający nadmiar skóry tworzy jedyny w swoim rodzaju „wyraz twarzy” tego kolosa. Wiele ras ma tak dużo cech wspólnych, że czasem widząc psa zastanawiamy się z jaką rasa mamy do czynienia. Z rozpoznaniem mastifa neapolitańskiego takich problemów nie ma – jest niepowtarzalny.
Wysokość w kłębie: psy 65 – 75 cm, suki 60 – 70 cm
Masa ciała: psy 60 – 70 kg, suki 50 – 60 kg
Charakter, usposobienie
Przez wieki mastif neapolitański ceniony był za swoją odwagę i waleczność. Dziś oczekuje się od niego, by nadal pozostał odważny, jednak nie demonstrował swoich możliwości na każdym kroku, ale tylko wtedy, kiedy rzeczywiście jest to konieczne. Jest znakomitym stróżem, choć jak inne mastify na pierwszy rzut oka robi wrażenie, jakby pilnowanie dobytku niewiele go obchodziło. Ktoś, kto potraktuje go jak sennego legawca jest w wielkim błędzie, bo on nie śpi, tylko czuwa i w razie potrzeby potrafi błyskawicznie zareagować.
Opinie na temat charakteru mastifów neapolitańskich są bardzo zróżnicowane. Jedni twierdzą, że są to psy niezwykle zrównoważone, które atakują w ostateczności i to wyłącznie na polecenie właściciela, drudzy, że są bardzo trudne do prowadzenia, samowolne i mogą być niebezpieczne nawet dla swojego pana. Wydaje się, że bardzo dużo zależy od wczesnej socjalizacji i odpowiedniego wychowania, a nieobliczalne zachowania psa są często wynikiem złego traktowania i błędów wychowawczych popełnionych przez właściciela. Mastif ma wrodzony instynkt obrończy, trzeba go raczej hamować niż zaostrzać, że nawet najbardziej spokojny mastif ani na chwilę nie przestaje kontrolować sytuacji i jeśli mu coś zagrozi będzie go bronił najlepiej jak potrafi. A potrafi !
Szata
Mastif neapolitański ma krótką, gęstą, twardą w dotyku, przylegającą szatę. Umaszczenie czarne, grafitowe lub ołowiowo-szare, pręgowane lub tygrysie. Dopuszczalne są małe, białe plamki na przedpiersiu i końcach łap. Pielęgnacja sierści nie jest pracochłonna, za to dużej dbałości wymagają głębokie fałdy skórne.
Więcej na temat pielęgnacji mastifa neapolitańskiego i przygotowania do wystaw
Zdrowie
Mastif neapolitański ma wszystkie zagrożenia zdrowotne typowe dla ras olbrzymich. Największym problemem jest dysplazja stawów biodrowych, rzadziej łokciowych. Wszystkie psy używane do rozrodu powinny przejść rentgenowskie badania stawów i chore zostać wyeliminowane z hodowli. U dorastających psów czasem pojawia się kulawizna, która po pewnym czasie samoistnie ustępuje, choć niekiedy wymaga odpowiedniego leczenia.
Mastify mają wrażliwe oczy, zdarzają się u nich dziedziczne choroby oczu, takie jak entropium i wypadanie trzeciej powieki tzw. wiśniowe oko. Właściciel mastifa musi pamiętać o podatności psa na rozszerzenie i skręt żołądka i tak ustawić pory karmienia i aktywności psa, żeby zminimalizować ryzyko tej niebezpiecznej dla życia psa choroby. Mastif jest mało odporny na złe warunki atmosferyczne, w czasie mrozu nie powinien zbyt długo pozostawać na dworze. Niezbyt dobrze znosi także upały, dlatego w lecie trzeba mu zapewnić zacienione miejsce oraz miskę świeżej, zimnej wody.
Do kogo pasuje ten pies ?
Mastif neapolitański nie jest psem dla każdego. Ma bardzo silny charakter i wymaga spokojnego i jednocześnie bardzo konsekwentnego właściciela, który będzie potrafił go sobie podporządkować. Jego wychowanie wymaga wiedzy na temat rasy, trzeba pamiętać, że mastif jest pamiętliwy i nie zapomina, jeśli ktoś zrobił mu krzywdę, ale również pamięta każdą okazaną mu serdeczność. Do właściciela, który zasłużył na jego zaufanie, jest bezgranicznie przywiązany, bez problemu akceptuje również dzieci.
Trzeba jednak bardzo uważać i nie zostawiać go samego z małymi dziećmi, bo chociaż pies bardzo się stara zachowywać ostrożnie, to jednak niechcący może zrobić im krzywdę. Obce dziecko nie cieszy się już takimi względami i może się zdarzyć, że pies potraktuje je jak intruza. Mastif nie nadaje się do życia w mieszkaniu, potrzebuje nie tyle dużo ruchu ile bardzo dużego, ogrodzonego wybiegu.
Zaakceptuje innego psa w domu, pod warunkiem, że mu się całkowicie podporządkuje, jednak najlepiej, żeby to była suka. Właściciel musi zdawać sobie sprawę z jego charakteru i pilnować, żeby teren, po którym biega pies był dobrze ogrodzony i zamknięty tak, by nikt bez asysty właściciela nie mógł wejść na teren posesji. Pamiętajmy, że pies ma być stróżem i obrońcą rodziny a nie postrachem sąsiadów.
Mastif wymaga dużych ilości wysokiej jakościowo karmy, jest więc bardzo kosztowny w utrzymaniu. Nieprawdopodobnie się ślini, a po każdym jedzeniu i piciu w jego faflach zostaje spora część jedzenia i wody. Żeby ich się pozbyć, trzepie swoją wielką głową na wszystkie strony a wszystko, co mu w faflach po posiłku zostało, fruwa w powietrzu i przykleja się do stojących w pobliżu sprzętów. Trzeba mu więc znaleźć do jedzenia takie miejsce, w którym nie będzie to problemem.
Zalety i wady
+ doskonały stróż i obrońca
+ mało hałaśliwy
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ tolerancyjny w stosunku do dzieci
+ łatwy w pielęgnacji – sprowokowany może być niebezpieczny
– kosztowny w utrzymaniu
– głośno chrapie
– bardzo się ślini
Ciekawostki
Suka mastifa neapolitańskiego trafiła do Księgi Guinessa, bo w jednym miocie zamiast spodziewanych 8 -10 szczeniąt, urodziła ich aż 24! Ponieważ sama nie była w stanie wykarmić takiej ilości szczeniąt, właściciel musiał je dokarmiać z butelki. Szczenięta powinny jeść co cztery godziny, co oznaczało, że w momencie kiedy kończył karmić ostatnie, pierwsze już niecierpliwie dopominało się jedzenia. Przeżyło 20 szczeniąt: 6 suczek i 14 piesków, z czego w domu szczęśliwego właściciela zostały cztery.
Źródło: Mój Pies nr. 3/2005
Jak znaleźć dobrą hodowlę?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pośrednictwem Formularza kontaktowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
FCI-Standard N° 197 / 17.12.2015/EN
MASTINO NAPOLETANO
(Mastino Napoletano)
rewizja tłumaczenia polskiego sierpień 2022 Mirosław Redlicki
POCHODZENIE : Włochy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA:13.11.2015.
UŻYTKOWOŚĆ : Pies stróżujący i ochraniający.
KLASYFIKACJA FCI : Grupa 2 Pinczery, sznaucery molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.1 Molosy typu mastyfa.
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY : Mastino napoletano jest potomkiem ogromnych rzymskich mastyfów, opisanych przez Columellę w pierwszym stuleciu n.e. w księdze De Re Rustica. Rozprzestrzenione przez legiony, którym pomagały w bojach, psy te stały się przodkami wielu europejskich ras w typie mastyfa. Przeżywszy setki lat we wsiach u podnóża Wezuwiusza i w regionie Neapolu, dopiero od 1947 roku stał się mastino napoletano obiektem planowej hodowli, z uporem i poświęceniem prowadzonej przez grupę
miłośników rasy.
WRAŻENIE OGÓLNE : Duży, ciężki, masywny i krępy pies. Długość ciała większa od wysokości w kłębie.
WAŻNE PROPORCJE : Długość ciała większa od wysokości w kłębie o 15%. Proporcja długości czaszki do długości kufy 2:1. Długość głowy wynosi mniej więcej 3,8/10 wysokości kłębie. Szyja jest raczej krótka a obwód klatki piersiowej pokaźny.
ZACHOWANIE / TEMPERAMENT : Przewidywalny i lojalny, nie jest agresywny. Stróż posiadłości i jej mieszkańców, zawsze czujny, inteligentny, pełen godności i majestatyczny.
… cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce
