Pochodzenie
Pirenejski pies górski, znany także jako duży pies pirenejski powstał, jak wskazuje jego nazwa, w Pirenejach, paśmie górskim na pograniczu Francji i Hiszpanii. Wywodzi się najprawdopodobniej od doga tybetańskiego. Z pewnością psy te krzyżowały się z różnymi rasami lokalnymi, bo po obu stronach Pirenejów powstały dwie różne rasy: po stronie Hiszpanii mastif pirenejski, a po stronie Francji pirenejski pies górski.
Wyhodowano go do pilnowania owiec, już kilkumiesięczne szczenię przyłączano do stada, dzięki czemu pies zżywał się z owcami i w miarę jak dorastał, czuł się za nie odpowiedzialny i zaczynał ich bronić. Jego donośne szczekanie odstraszało niedźwiedzie i wilki. Psy nosiły nawet specjalne kolczaste obroże, które chroniły je, gdy dochodziło do starcia. Z wielkim powodzeniem brały udział w przemycaniu różnych towarów przez francusko-hiszpańską granicę. Znały niedostępne dla ludzi ścieżki w wysokich górach, dzięki czemu celnicy nie mogli ich złapać. Tą samą drogą w czasie wojny przenosiły meldunki.
Z czasem dzikie zwierzęta wytępiono, a potężne psy, które na siebie nie zarabiały, stały zbyt kosztowne w utrzymaniu. Zaczęto je więc sprzedawać właścicielom wielkich posiadłości w południowej Francji, którym służyły jako psy stróżujące i obronne. Majestatyczny pies pirenejski był także ulubieńcem króla Ludwika XIV-go, który nadał mu tytuł królewskiego psa Francji. Ich popularność utrzymała się do połowy XIX wieku, potem dość gwałtownie zaczęła maleć. Na początku XX wieku było ich na tyle mało, że zaniepokojeni kynolodzy rozpoczęli ratowanie rasy. Powstały dwa rywalizujące ze sobą kluby, które zamiast uzdrowić sytuację doprowadziły do tego, że po I wojnie światowej nie było już żadnych miotów. Dopiero w 1927 roku obydwa zwaśnione kluby wreszcie doszły do porozumienia i opublikowały wspólnie opracowany wzorzec rasy, co okazało się bardzo sprzyjającą okolicznością dla jej odbudowania. Dziś pirenejczyk znany jest na całym świecie, umiarkowanie popularny, hodowany przez prawdziwych miłośników rasy.
Wygląd
Pirenejski pies górski jest bardzo dużym, mocno zbudowanym psem o szerokim, prostym, muskularnym grzbiecie i głębokiej klatce piersiowej, szerokich lędźwiach, lekko podciągniętym brzuchu i długim, sięgającym stawu skokowego ogonie.
Głowa mocna, ale niezbyt ciężka, ze zwężającą się kufą, oglądana z góry w kształcie litery V. Oczy bursztynowo-brązowe, skośnie osadzone, migdałowate, powieki dobrze przylegające z czarnymi obrzeżami. Stop prawie niewidoczny, między oczami charakterystyczna bruzda. Uszy małe trójkątne, lekko zaokrąglone, osadzone na wysokości oka, zwisające, noszone blisko głowy. Kończyny silne, na tylnych nogach podwójne ostrogi.
Wysokość w kłębie: psy 63 – 81 cm, suki 58 – 78 cm.
Masa ciała: psy 46 – 59 kg, suki 41 – 54 kg.
Charakter, usposobienie
Pirenejski pies górski nie jest już dawnym psem obrończym, od kiedy nie pilnuje już stad, bardzo złagodniał mu charakter. Nadal pozostaje czujnym stróżem, ale dziś nie ma już dzikich przeciwników, z którymi na co dzień musiałby się mierzyć. Teraz jest wspaniałym psem rodzinnym i stróżującym, mocno związanym emocjonalnie ze swoim właścicielem. Ma bardzo niezależny charakter, wymaga więc wczesnej socjalizacji i odpowiedniego, bardzo konsekwentnego szkolenia. Potrzebuje dużo ruchu, najlepiej, jeśli ma duży, ogrodzony teren, na którym może się swobodnie wybiegać.
Szata
Pirenejski pies górski ma długą, dwuwarstwową szatę składającą się z twardego, szorstkiego, prostego lub lekko falistego włosa okrywowego i gęstego miękkiego, nieprzemakalnego, obfitego, wełnistego podszerstka. Szczególnie obfita jest sierść na karku, łopatkach i z tyłu ud, gdzie również najłatwiej się filcuje.
Umaszczenie czysto białe lub białe z borsuczymi, wilczo-szarymi lub też żółtawymi znaczeniami.
Pirenejczyk uwielbia tarzać się w śniegu, dobrze, jeśli jest to śnieg świeży i puszysty, gorzej, gdy wytarza się w starej, topniejącej brei i na swojej pięknej sierści przyniesie do domu cały uliczny brud. Utrzymanie jego szaty w dobrej kondycji wymaga bardzo regularnej pielęgnacji, zwłaszcza, jeśli pies ma być wystawiany.
Więcej na temat pielęgnacji pirenejskiego psa górskiego i przygotownia go do wystaw
Zdrowie
Pirenejczyk jest psem przystosowanym do życia w trudnych warunkach, jest więc z natury odporny i rzadko zapada na zdrowiu. U tak dużego i ciężkiego psa trzeba się jednak liczyć z możliwością wystąpienia którejś z dwóch najczęściej spotykanych przypadłości: dysplazji stawu biodrowego oraz skrętu żołądka. Obu, rozważnie postępując, można uniknąć. Ustrzec się dysplazji a przynajmniej zminimalizować ryzyko jej wystąpienia można kupując szczenię po wolnych od tej choroby rodzicach. Zapobiegać skrętowi żołądka można dzieląc dzienną porcję karmy na 2-3 części i zapewniając psu możliwość odpoczynku i spokojnego trawienia po każdym jedzeniu. Pirenejczyk żyje średnio dwanaście lat, co u dużych ras zbyt często się nie zdarza.
Do kogo pasuje ten pies ?
Pirenejski pies górski jest doskonałym psem do dużych, położonych z dala od miasta posiadłości. Jest to co prawda bardzo miły pies rodzinny, ale trudno go sobie wyobrazić przebywającego cały dzień w dobrze ogrzewanym mieszkaniu w bloku.
Z natury są to psy pracujące, zdane na siebie, które lubią przewodzić, konieczne jest więc jak najwcześniejsze ustalenie hierarchii i pokazanie psu kto tu rządzi. Jeśli zrobi się to odpowiednio wcześnie, pies bez problemu podporządkuje się swojemu właścicielowi. Bardzo wskazane jest szkolenie w zakresie posłuszeństwa, szkolenie obrończe nie jest potrzebne, jeśli pies ma wystarczająco silny instynkt obrończy, a tak jest w tym przypadku.
Patou, bo tak pieszczotliwie nazywają Francuzi swojego pirenejczyka, jest nadzwyczaj cierpliwą nianią, która z wielkim przejęciem opiekuje się dziećmi. Pies całą swoją rodzinę, razem z dziećmi i zwierzętami, traktuje jak stado i czuje się za nich odpowiedzialny. Będzie ich bronił z wielkim poświęceniem i każdy, kto chce wejść na jego teren musi o tym pamiętać. Właściciel powinien więc tak zorganizować psu życie, żeby dla nikogo nie był zagrożeniem. Nie jest to pies, który sam zaczepi przechodnia lub zwierzę, ale na zaczepkę z pewnością odpowie, poza swoim terenem powinien więc zawsze być w kagańcu i na smyczy.
Pirenejczyk wymaga bardzo czasochłonnej pielęgnacji, ma również ogromny apetyt, dlatego jego posiadanie jest niestety bardzo kosztowne.
Zalety i wady
+ doskonały stróż i obrońca
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ opiekuńczy wobec dzieci
+ mało szczekliwy – jest uparty
– ma niezależna charakter
– lubi dominować
– kosztowny w utrzymaniu
– wymaga pracochłonnej pielęgnacji
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
FCI-Standard N° 137 / 31. 03. 2005
PIRENEJSKI PIES GÓRSKI (Chien de Montagne des Pyrénées)
POCHODZENIE : Francja.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 13.03.2001.
UŻYTKOWOŚĆ :
Stróż wypasanych w górach stad.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego.
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Psy te występowały w Pirenejach od niepamiętnych czasów, a w Średniowieczu znane były jako stróże zamków, o czym wspomina Gaston Phoebus w XIV wieku. Już w wieku XVII docenione zostały jako psy do towarzystwa, a później występowały w tym charakterze na dworze Ludwika XIV. Pierwszy wyczerpujący opis rasy pochodzi z roku 1897, a zamieszczony został w książce hrabiego Bylandta. Dziesięć lat później powstał pierwszy klub, a w 1923 roku Reunion des Amateurs de Chiens Pyrenees zarejestrowała we francuskim Societe Canine Centrale wzorzec rasy, przygotowany przez Bernarda Senac- Lagrange. Obecny wzorzec tylko nieznacznie różni sie od tego pierwszego.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Pies znacznych rozmiarów, imponujący i mocno zbudowany, nie pozbawiony swoistej elegancji.
WAŻNE PROPORCJE:
– Największa szerokość czaszki równa jest jej długości .
– Kufa nieco krótsza od mózgoczaszki.
– Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego nieznacznie większa od wysokości w kłębie.
– Głębokość klatki piersiowej stanowi połowę wysokości w kłębie lub nieco mniej.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Jako pies pilnujący stad przed drapieżnikami zdany był na siebie , a jego skuteczność zależała od umiejętności pilnowania i odstraszania, jak i przywiązania do stada. Charakteryzuje się siłą i zwinnością oraz łagodnością i przywiązaniem wobec tych, których powierzono jego opiece. Ma naturalną skłonność do bycia samodzielnym i niezależnym, co powoduje, że jego właściciel powinien umieć stać się dla psa autorytetem.
… cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce
