Pochodzenie
Pudle znane są co najmniej od 400 lat ale ich pochodzenie nadal nie zostało wyjaśnione. Pochodzą najprawdopodobniej od psów wodnych: przybyłego z Afryki na Półwysep Iberyjski barbeta skrzyżowanego z portugalskim psem wodnym.
Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uznała je za rasę francuską, choć pretensje do nich rościli sobie również Niemcy. Już począwszy od XVI wieku znajdujemy je na obrazach znanych malarzy. W XVIII wieku w Niemczech i we Francji były powszechnie używane jako psy myśliwskie do aportowania ptactwa wodnego. Nazwa pudel wzięła się prawdopodobnie od niemieckiego słowa „pudden”, co oznacza pluskanie się w wodzie. Z aportowaniem kaczek wiąże się także jego francuska nazwa „caniche” a także jego pierwsza fryzura. Dla większego komfortu podczas pracy w wodzie wygalano mu tył, żeby łatwiej mógł się poruszać, za to pozostawiano dużo sierści na przedniej części ciała, żeby go chronić przed przemarznięciem.
Kiedy trafił na dwór króla Ludwika XV rozpoczęła się jego wielka kariera – stał się ulubieńcem dworu a to oznaczało nobilitację rasy. Został pięknie ostrzyżony, wyperfumowany i trafił na salony. Za czasów Ludwika XVI zaczęto go miniaturyzować. Jego wyjątkowy wdzięk, nieprzeciętna inteligencja i wspaniałe usposobienie sprawiło, że zainteresowali się nim ludzie cyrku. W słynącej z doskonałej kuchni Francji, utworzył wraz z jamnikiem niezwykły tandem: pudel wyszukiwał rosnące pod ziemią najdroższe grzyby świata – trufle, a jamnik je wykopywał. Wydaje się, że jako rasa pudel zrobił najbardziej oszałamiającą ze wszystkich psów karierę. Psy wielu ras, i to na całym świecie, musiały mu ustąpić miejsca.
Najstarszy jest pudel duży, zwany królewskim, doskonały pies sportowy i do towarzystwa. Następnie, w wyniku selekcji hodowlanej pojawił się pudel średni, który wkrótce przewyższył popularnością swojego starszego brata. W XVII i XVIII wieku przyszła moda na miniaturyzację, co zaowocowało powstaniem pudla miniaturowego.
Wygląd
Obecnie pod względem wielkości pudle występują w czterech odmianach: duży, średni, karłowaty i miniaturowy. Wszystkie mają identyczną budowę anatomiczną, różnią się tylko wysokością w kłębie.
Pudel jest niezwykle eleganckim, harmonijnie zbudowanym psem. Ma krótki, prosty grzbiet, głęboką, stosunkowo szeroką klatkę piersiową z dobrze wysklepionymi żebrami, lędźwie krótkie, szerokie i dobrze umięśnione. Ogon prosty, wysoko osadzony i noszony. Kończyny przednie proste, mocne, tylne dobrze umięśnione i głęboko kątowane. Dynamiczne w akcji. Głowa długa, delikatna, z niewielkim, ale bardzo wyraźnie zaznaczonym stopem, długość mózgoczaszki równa długości kufy. Oczy migdałowate, szeroko rozstawione, w kolorze czarnym lub ciemnobrązowym. Uszy osadzone na wysokości oczu albo nawet niżej, długie, zwisające blisko głowy.
Wysokość w kłębie:
Pudel duży: 45-55 cm
Pudel średni: 35-45 cm
Pudel karłowaty: 28-35 cm
Pudel miniaturowy: 24 – 28 cm
Masa ciała:
Pudel duży: około 22 kg
Pudel średni: około 12 kg
Pudel karłowaty: około 5 kg
Pudel miniaturowy: około 7 kg
Charakter, usposobienie
Pudel zajmuje drugie po border collie miejsce w testach na inteligencję. Wiele psów, uznawanych powszechnie za bardzo inteligentne znalazło się w tym rankingu daleko za nim. Sporo osób uważa, że pudel jest głupi, bo żaden mądry pies nie może być tak ufryzowany. Po pierwsze, to nie pies decyduje o tym, jak ma wyglądać, tylko człowiek, a po drugie te fryzury mają kilkusetletnią, piękną tradycję. Angielscy sędziowie w imię poszanowania tradycji występują w śmiesznych, do tego często zsuwających się i przekrzywionych perukach i jak dotąd nikomu nie przyszło do głowy zakwestionować z tego powodu ich inteligencję.
To wyjaśniwszy, trzeba stwierdzić, że pudel to wspaniały, wyjątkowo mądry pies, którego można nauczyć dosłownie wszystkiego. Będzie brylował zarówno na szkoleniu w zakresie posłuszeństwa jak i we wszystkich psich sportach. Jeśli ktoś ma na to ochotę, może go także nauczyć różnych sztuczek, nie bez powodu to właśnie najczęściej pudle biorą udział w pokazach cyrkowych.
Pudel jest także wspaniałym psem rodzinnym, wesołym, wiernym i bardzo przywiązanym do swojego właściciela, wprowadzającym do domu dużo radości. Duży pudel sprawdza się doskonale jako pies ratownik i przewodnik niewidomych. Wśród sławnych ludzi, było wielu wielbicieli pudli, należał do nich również Beethowen, który po stracie swojego ukochanego pudla napisał nawet elegię poświęconą jego pamięci.
Szata
Pudel ma bardzo obfitą, miękką, wełnistą sierść, elastyczną i sprężynującą w dotyku, która niestety bardzo szybko się filcuje. Nawet jeśli pies nie jest wystawiany powinien być regularnie szczotkowany i krótko strzyżony, wówczas niewielkim nakładem pracy i czasu będzie można bez problemu utrzymać jego sierść w nienagannym stanie.
Szata pudla zawsze robi wrażenie i trudno się dziwić, bo nie ma drugiego takiego psa, którego sierść dałaby się tak modelować. Właściciel psa wystawowego ma prawo wyboru jednej z oficjalnie uznanych fryzur, najbardziej pasującą do budowy jego przyjaciela, tę w której pies prezentuje się najlepiej. Warto wiedzieć, że budząca największe emocje fryzura „na lwa” odsłania najwięcej, stąd też powinno się w niej pokazywać wyłącznie psy o bezbłędnej anatomii. Inne rodzaje fryzur dają możliwość zamaskowania niektórych wad.
Umaszczenie: wyłącznie jednolite – czarne, ciemnobrązowe, srebrzystoszare, morelowe oraz białe. Szczenięta odmiany srebrzystej rodzą się czarne i wybarwiają się stopniowo do 16-go tygodnia życia. Pojawiło się ostatnio w Niemczech umaszczenie czarne podpalane oraz łaciate czarno-białe, ale w Polsce jeszcze nie jest uznawane.
W Stanach Zjednoczonych dość popularne są pudle o włosie sznurowym, których sierść, tak jak u puli skręca się w długie sznury. Trzeba przyznać, że jest to szata niezwykle oryginalna, mamy już w Polsce psy należące do kilku ras o tego rodzaju owłosieniu, ale pudla sznurowego chyba jeszcze nie ma. A może się mylę ?
Pudel nie linieje, jego sierść stale rośnie, dlatego też każdy pies, bez względu na to czy jest wystawiany czy też nie, wymaga strzeżenia. Konieczne jest także bardzo systematyczne i dokładne szczotkowanie, ponieważ jego sierść ma tendencję do filcowania.
Więcej na temat pielęgnacji pudla i przygotowania go do wystaw
Zdrowie
Pudel jest psem wyjątkowo zdrowym, nierzadko w dobrej formie dożywa nawet 17 lat. Najbardziej odporne są pudle średniej wielkości, najwięcej problemów zdrowotnych występuje u pudli miniaturowych. Wśród schorzeń, które najczęściej spotyka się u psów tej rasy wymienić trzeba dziedziczne choroby oczu: zaćmę oraz postępujący zanik siatkówki oraz problemy skórne. U małych odmian zdarza się zwichnięcie rzepki, ale prawdziwie wielkim problemem jest osadzanie się kamienia nazębnego. Jest to niestety problem wielu psów należących do ras miniaturowych.
Do kogo pasuje ten pies ?
Pudel nadaje się właściwie dla każdego. Mało która rasa oferuje taką rozmaitość wielkości oraz barwy owłosienia a nawet usposobienia. W zależności od wielkości pudle mają bardzo różny temperament, zdecydowanie najspokojniejsze są pudle duże, najbardziej aktywne i zawsze skłonne do psot i zabawy są oczywiście miniaturki.
Wszystkie są nieprzeciętnie inteligentne, ich szkolenie to prawdziwa przyjemność, nie ma psich sportów, w których pudel by sobie nie poradził. W domu jest bardzo czujny, ale bez powodu nie szczeka.
W stosunku do nieznajomych ludzi i innych psów przyjazny, jest bardzo zazdrosny o swojego pana. Nie jest dla niego ważne co robi i gdzie mieszka, byle tylko być blisko właściciela, do którego jest bezgranicznie przywiązany i z którym najchętniej nie rozstawałby się ani na chwilę.
Pudle nie linieją, nie ma więc problemu zbierania sierści w całym mieszkaniu, co jest niezwykle cenne dla osób skłonnych do alergii, za to trzeba poświęcić sporo czasu na systematyczną pielęgnację jego owłosienia. Jeśli właściciel nie ma wystarczająco dużych zdolności manualnych, musi się liczyć z koniecznością dość kosztownych wizyt w salonie pielęgnacyjnym dla zwierząt.
Zalety i wady
+ doskonały pies do towarzystwa
+ nadaje się do każdych warunków mieszkaniowych
+ bardzo inteligentny, łatwo się uczy
+ uczuciowy i przywiązany do właściciela
+ łatwy do ułożenia
+ nadaje się do psich sportów
+ nie jest agresywny
– wymaga bardzo pracochłonnej pielęgnacji
– miniaturki czasem bywają hałaśliwe
Ciekawostki
Pudliczka wychowała osierocone wiewiórki
Gdyby nie miniaturowa pudelka Pixie, te malutkie wiewióreczki już by nie żyły. Drzewo, w którym miały dziuplę ścięto, a mama zniknęła. Na szczęście zaadoptowała je i wychowuje czteroletnia suczka, która sama niedawno miała szczeniaki. Przez dwa tygodnie karmiła je i hołubiła jak własne dzieci. Właścicielka Pixie, Gail Latta z Oxfordu w Północnej Karolinie, też się do nich przywiązała. Dlatego obie były smutne, gdy maluchy odjechały do ośrodka dla dzikich zwierząt, gdzie zostaną przygotowane do życia na wolności. Pixie przez jakiś czas szukała swoich adoptowanych dzieci, ale pieszczoty właścicielki w połączeniu z dużą ilością psich ciasteczek pomogły jej pogodzić się ze stratą.
www.fakt.pl/Pies-wychowuje-wiewiorki-ZOBACZ-,artykuly,68081,1.html
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 172 /23.01.2015 /, wersja angielska
PUDEL (Caniche)
TŁUMACZENIE:………………………………………, aktualizacja: Renata Berlińska.
Język oryginału: angielski
POCHODZENIE: Francja.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 03.11.2014
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 2 Pudle.
Nie podlegają próbom pracy.
ZARYS HISTORII RASY: Etymologicznie, francuskie słowo “caniche” pochodzi od “cane”, francuskiego określenia samicy kaczki. W innych krajach nazwa rasy jest powiązana z brodzeniem, pluskaniem w wodzie. Oryginalnie pies ten był używany do polowania na dzikie ptactwo wodne. Rasa pochodzi od barbet’a, którego wiele cech zachowała aż do teraz. W 1743 roku pojawiła się w języku francuskim nazwa “la caniche”, określająca sukę rasy barbet. W późniejszym czasie określenia „barbet” i „caniche” /pudel/ stopniowo nabrały odrębnego znaczenia. Hodowcy włożyli wiele ciężkiej pracy w uzyskanie psów w oryginalnym typie i o jednolitym umaszczeniu. Pudel stał się bardzo popularnym psem do towarzystwa z powodu przyjaznego, wesołego i lojalnego charakteru, ale także z powodu czterech odmian wielkości i różnych umaszczeń, które każdy może wybrać zgodnie ze swymi upodobaniami.
WRAŻENIE OGÓLNE: Średniej budowy pies, z charakterystyczną, kędzierzawą szatą – lokowatą lub sznurową. Ma wygląd psa inteligentnego, zawsze czujnego i aktywnego, harmonijnie zbudowanego, sprawiającego wrażenie eleganckiego i dumnego.
ISTOTNE PROPORCJE:
Długość kufy stanowi ok. 9/10 długości czaszki.
Długość tułowia (mierzona między łopatką, a guzem kulszowym) przekracza nieco wysokość
w kłębie.
Wysokość w kłębie jest prawie równa wysokości zadu.
Odległość od podłoża do łokcia stanowi 5/9 wysokości w kłębie.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Pies ten znany jest ze swej lojalności oraz łatwości uczenia się i bycia układanym, co czyni go szczególnie miłym psem do towarzystwa.
… cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce
