Pochodzenie

Samoyed należy do grupy szpiców północnych, jest jedną z czterech ras psów zaprzęgowych, do których oprócz niego należą: alaskan malamute, siberian husky oraz pies grenlandzki. Jest to bardzo stara rasa, która zachowała się w swojej pierwotnej postaci. Choć trudno w to uwierzyć, nigdy nie krzyżowano ich z psami innych ras. Ich nazwa pochodzi od koczowniczego plemienia Samoyedów, które od wieków wykorzystywało psy do ciągnięcia sań i pilnowania reniferów. Były one również używane do polowania na niedźwiedzie i morsy, a także pełniły rolę psów rodzinnych. W odróżnieniu od innych psów zaprzęgowych zawsze mieszkały w jurcie, po pracy ogrzewały swoich właścicieli, znakomicie opiekowały się dziećmi i towarzyszyły im w zabawach. Zalety samoyedów, szczególnie ich wszechstronność, docenili również polarnicy. Po raz pierwszy uczestniczyły one w wyprawie na North Pole, zorganizowanej w 1884 roku przez Norwega dr. Fridtjofa Nansena, który był z nich tak zadowolony, że chętnie polecał je innym polarnikom.

Podczas pierwszych wypraw zginęło niestety wiele psów i to z powodu błędnych decyzji człowieka. Początkowo dla uzyskania większej efektywności na trasie, a może również dlatego, że przez falujące ogony bat nie zawsze dosięgał psa, podjęto bardzo niefortunne decyzje. Zaczęto obcinać im ogony oraz skracać sierść co spowodowało, że w ciągu paru tygodni ginęły wskutek zapalenia płuc, ponieważ podczas odpoczynku nie mogły zasłonić nosa ogonem. który działał jak filtr i chronił je przed wdychaniem lodowatego powietrza. Jednocześnie skrócenie futra powodowało utratę niezbędnej izolacji cieplnej, wskutek czego wyziębione psy zamarzały. Na szczęście wkrótce potem tych praktyk zaniechano.

W 1889 roku major Frederic Jacson zabrał samoyedy na wyprawę do ziemi św. Józefa. Po jej zakończeniu niektóre z nich przywiózł do Anglii, najlepszego podarował królowej Aleksandrze, wielkiej miłośniczce samoyedów, której pies JACKO był jednym z najlepszych przedstawicieli rasy. Kilka przywiezionych przez Jacsona psów trafiło w ręce zoologów: Ernesta Scotta i Clary Kilburn-Scott, którzy uważając, że są to psy “unikatowe w swoim pięknie i inteligencji” z wielką pasją i równie wielkim powodzeniem rozpoczęli pierwszą w Europie hodowlę samoyedów, opartą na zaledwie dwunastu psach.

Państwo Scott byli nie tylko miłośnikami, ale również wysokiej klasy znawcami psów. W 1903 roku w Londynie ukazała się książka Clary Kilburn-Scott – “British Dogs”, w której autorka chwaliła charakter i temperament samoyeda, który jej zdaniem jest “perfekcyjnym psem domowym”. Pisała również: “Nasze psy były zawsze najlepszymi przyjaciółmi dla naszych dzieci, cieszyły się z możliwości baraszkowania z nimi. Jedną z ich ulubionych zabaw jest polowanie na pantofelek”. Zabawa polegała na tym, że pies odnajdywał schowany pantofelek a potem uciekał z nim przed goniącymi i usiłującymi go złapać dziećmi. Podkreślała także wyjątkową odporność samoyedów, które nigdy nie chorowały na nosówkę, przypisywała to zdrowemu, wolnemu życiu na otwartej przestrzeni w bezkresnych tundrach północnej Rosji.

J.Ch.Pl, Ch.Pl,Ro, Champion of Champion SASHA DEXTERSON Virta Valo
i Int.Champ, Ch.Sk..Pl,.Cz JINGLE BELL Vidavska Zare

Po raz pierwszy psy tej rasy zostały pokazane na wystawie kynologicznej w Leeds w 1893 roku. W 1909 roku psy nazywane dotąd samojedzkimi psami zaprzęgowymi otrzymały oficjalna nazwę – samoyedy. W tym samym roku został utworzony klub miłośników rasy i opublikowany standard, nad którym pracowali major Jackson i państwo Kilburn-Scottowie.

Samoyedem, który przeszedł do historii rasy był pies o imieniu Antarctic Buck. Przyjechał do Anglii w dorosłym wieku, a wcześniej spędził sześć lat w ZOO w Australii, gdzie dostał się prawdopodobnie w 1899 roku, po wyprawie ekspedycyjnej zorganizowanej przez Carstena Egeberg Borchgrevinka. Tam znalazł go Ernest Scott i w 1908 roku przywiózł do Anglii. Był to pies o pięknym, czysto białym umaszczeniu, które, kojarzony z bardzo wieloma sukami, silnie przekazywał swojemu potomstwu. Zainteresował się nim nawet Jack London, słynny, znany również w Polsce amerykański pisarz, autor książek podróżniczych. Znał on doskonale psychikę psów arktycznych, czemu dał wyraz w książce “White Fang”, wydanej w Polsce pod tytułem „Biały Kieł”.

Dziś samoyedy są znane i hodowane na całym świecie. W Europie szczególną popularnością cieszą się we Włoszech, Danii, Finlandii i oczywiście w Anglii, gdzie na wystawach można zobaczyć najliczniejsze i najpiękniejsze stawki tych psów. W Polsce pierwszy miot samoyedów przyszedł na świat w 1990 roku w hodowli Albus. Dziś ich liczba stale rośnie, chociaż z trudnych do zdefiniowania przyczyn ciągle jeszcze liczebnie ustępują malamutom i syberyjskim husky.

Sonata Arctica JAGATHOR MISTYSON

Wygląd
Samoyed jest eleganckim, średniej wielkości psem o typowej budowie szpica. Ma bardzo masywny tułów o niemal kwadratowych proporcjach, długość tułowia o zaledwie 5% przekracza wysokość psa w kłębie. Grzbiet prosty, mocno umięśniony, klatka piersiowa głęboka, sięgająca prawie do łokcia, z dobrze wysklepionymi żebrami. Zad silnie umięśniony, nieznacznie opadający. Dolna linia umiarkowanie podciągnięta. Ogon dość wysoko osadzony, gruby, zawinięty na lędźwiach i noszony nad grzbietem, w spoczynku opuszczony do dołu.

Kończyny przednie dobrze ustawione, o mocnym kośćcu, widziane z przodu proste i równoległe. Łopatki długie, mocne, ukośnie ustawione. Kończyny tylne silnie umięśnione, widziane z tyłu proste i równoległe, uda szerokie i umięśnione, stawy skokowe niskie, dobrze kątowane. Łapy owalne, ustawione do przodu, o długich, nieprzesadnie zwartych palcach.

Głowa mocna, klinowata, o szerokiej, płaskiej czaszce z wyraźnie zaznaczonym przełomem czołowo nosowym. Kufa mocna, głęboka, stopniowo zwężająca się w kierunku nosa. Grzbiet nosa prosty. Wargi ściśle przylegające, raczej czarne, z lekko uniesionymi kącikami, tworzącymi charakterystyczny „uśmiech samoyeda”. Uzębienie pełne, zgryz nożycowy. Oczy ciemnobrązowe, migdałowate, dość szeroko rozstawione, skośne, o żywym, śmiejącym się, inteligentnym spojrzeniu. Uszy proste, małe, stojące, wysoko osadzone i szeroko rozstawione, ruchome, zaokrąglone na końcach i bardzo mocno owłosione.

Wysokość w kłębie: psy 54-60 cm, suki 50-56 cm.
Masa ciała: psy i suki 23-30 kg.

Int.Ch.Multi.Ch.Mł.Zw.Europy GLOW ARCTIC STAR Yoshi&Us

Charakter, usposobienie

Po swoich przodkach samoyed odziedziczył bardzo złożoną osobowość, ukształtowaną podczas wykonywania wielu różnorodnych zadań. Był psem zaprzęgowym, wykorzystywanym do ciągnięcia dobytku sfory i ostrzegał przed niebezpieczeństwem a jednocześnie pełnił funkcję psa myśliwskiego. Pierwsza z tych aktywności wymagała silnie rozwiniętego instynktu sfory, poczucia obowiązującej w niej hierarchii i jeśli trzeba, podporządkowania się jej przywódcy. Druga, związana z odziedziczoną po przodkach pasją łowiecką – dużej niezależności i zdolności do samodzielnego podejmowania decyzji. Wszystko to znalazło odbicie w charakterze samoyeda i choć ostatnio pełni on przede wszystkim rolę psa rodzinnego oraz do towarzystwa, potrafi zaskoczyć swojego właściciela, niespodziewanie demonstrując talenty łowieckie.

Myli się ten, kto sądzi, że samoyed to zawsze pełna łagodności przytulanka, choć prawdą jest, że uwielbia pieszczoty. Trzeba się liczyć z tym, że w każdej chwili może ujawnić się druga strona jego natury, np. na spacerze, gdzie zamanifestuje potrzebę wolności i pokazania pierwszemu napotkanemu na swojej drodze psu, że nie budzi jego sympatii. Dlatego też lepiej, żeby poza domem był na smyczy a jego właściciel miał wystarczająco dużo siły, żeby powstrzymać psa przed wdaniem się w jakąś bójkę, co mu się niestety od czasu do czasu zdarza. Na swobodne bieganie można mu pozwolić dopiero wtedy, gdy mamy pewność, że bez problemu wróci na każde zawołanie.

Inter.Ch.Multi.Ch. EMBLEMATIC PRIDE De Sanna Gourska

Samoyed jest psem bardzo inteligentnym, trochę, jak przystało na szpica niezależnym, dlatego wymaga bardzo wczesnej socjalizacji i wychowania, a potem szkolenia. Chętnie się uczy, pod warunkiem, że ćwiczenia są ciekawe i urozmaicone. Powtarzanie w kółko tych samych komend po prostu go nudzi. Z tego powodu typowe szkolenie w grupie nie zawsze się sprawdza, łatwiej go uczyć indywidualnie, stosując odpowiednio dobrany, urozmaicony program ćwiczeń. Podczas szkolenia jest bardzo skupiony na przewodniku, ze wszystkich szpiców najbardziej skłonny do współpracy, wymaga jednak łagodnego postępowania, raczej zachęty niż rozkazywania. Szkolenie traktuje z przymrużeniem oka, pracuje zrywami i szybko się nudzi, ale jeśli właściciel potrafi utrzymać jego zainteresowanie i szkolić go bez spinania się na wynik, można go bardzo wiele nauczyć.

Jest to pies wrażliwy i dumny, w stosunku do którego nigdy nie powinno się stosować kar i wydawać poleceń podniesionym głosem, bo skarcony potrafi się obrazić i odmówić współpracy, a każdą niesprawiedliwość na długo zachowa w pamięci. Z tego względu najbardziej istotne jest motywowanie psa do nauki i wyraźne okazywanie mu swojej radości i zadowolenia z jego osiągnięć. Nigdy nie wolno samoyeda stłamsić i upokorzyć, bo straci zapał do pracy i zaufanie do przewodnika.

Multi Ch.JCh HONEY The Glow Of The Snowy Star

Skośnie osadzone, migdałowate oczy i podniesione kąciki warg sprawiają, że samoyed wygląda tak, jakby się bez przerwy uśmiechał, co bardzo dobrze pasuje do jego niezwykle pogodnego usposobienia. Jest to pies zawsze skory do zabawy, jeśli nie z dziećmi, to z innymi psami. Jest bardzo wrażliwy na ostre traktowanie, nie lubi krzyku, hałasu, mocno przeżywa nerwową atmosferę w domu, kłótnie między członkami jego rodziny a nawet skarcenie drugiego psa, który razem z nim mieszka w tym samym domu.

Samoyed ma opinię psa, który dużo szczeka, w rzeczywistości głośne szczekanie rozlega się głównie na trasie wyścigu, wtedy, kiedy czeka na dołączenie do zaprzęgu i jest mocno podekscytowany zbliżającym się startem. Na co dzień szczeka akurat tyle, ile każdy inny pies, najczęściej podczas zabawy. Jeśli jednak będziemy od szczeniaka, zamiast wpadać w zachwyt, konsekwentnie zniechęcać go do nadmiernego szczekania, przerywając zabawę w momencie, kiedy zaczyna nadmiernie szczekać – nie powinno to stanowić problemu.

Smiling Miracle GOLDEN TICKET

Szata
Szata samoyeda składa się z dwóch warstw: długiego, twardego, prostego, nastroszonego, nieprzemakalnego włosa okrywowego i miękkiego, wyjątkowo gęstego, puszystego podszerstka, którego zadaniem jest ochrona organizmu przed wyziębieniem. Sierść na głowie i przedniej stronie łap jest krótka, za to znacznie dłuższa na karku, udach i ogonie, gdzie tworzy charakterystyczną dla tej rasy kryzę, portki i kitę. Między palcami powinny rosnąć włosy ochronne. U suk szata jest często krótsza i ma delikatniejszą strukturę, niż u psów. Prawidłowe owłosienie samoyeda powinno mieć specjalny połysk.

W praktyce występują dwa rodzaje sierści:

1. obfita, puszysta, o gęstym podszerstku
2. nieco twardsza o mniej obfitym podszerstku

Umaszczenie: czysto białe, kremowe oraz białe z biszkoptowym nalotem, który występuje przede wszystkim na uszach oraz na czubku ogona.

Wierzchołek nosa, obramowanie powiek a także pięknie kontrastujące z białym owłosieniem fafle, zawsze powinny być czarne. W pewnych okresach dopuszcza się rozjaśniony “śnieżny nos”, natomiast na brzegach trufli nosowej zawsze musi być widoczny ciemny pigment.

Pierwszy wymieniony wyżej rodzaj owłosienia jest dużo bardziej efektowny, ale niestety łatwiej się filcuje. Drugi natomiast nie jest aż tak widowiskowy i obfity jak pierwszy, za to jest znacznie mniej pracochłonny w utrzymaniu. Jaka by jednak nie była, sierść samoyeda wymaga niezbyt skomplikowanych, ale bardzo regularnych zabiegów pielęgnacyjnych. Jeśli pies ma mieć obfitą, puszystą, białą sierść, która jest jego największą ozdobą, musi być odpowiednio często kąpany i starannie szczotkowany.

Więcej na temat pielęgnacji sierści samojeda i przygotowania jej do wystaw 

Int.Ch.Multi.Ch.Mł.Zw.Europy GLOW ARCTIC STAR Yoshi&Us
po lewej – w wieku niecałych 3 lat, dwa miesiące po urodzeniu pierwszego miotu i
po prawej – w wieku 7 lat, w pełnej szacie

Zdrowie
Mimo, że samoyed nie należy do psów bardzo dużych, zagrożony jest niestety w dość znacznym stopniu dysplazją stawów biodrowych. Zdarzają się u psów tej rasy choroby nerek, cukrzyca, dziedziczne choroby oczu, takie jak postępujący zanik siatkówki i katarakta, a także schorzenia spowodowane niewłaściwą pielęgnacją sierści lub jej brakiem: alergie oraz atopowe zapalenie skóry. U niekastrowanych starszych psów czasem pojawiają się problemy z prostatą. Samoyedy źle znoszą upał, dlatego też w upalne dni należy zapewnić psu zacienione miejsce do odpoczynku i miskę świeżej wody a także nie męczyć go zbyt forsownymi spacerami i ćwiczeniami.

Do kogo pasuje ten pies ?
Choć samoyed należy do psów zaprzęgowych, z wielkim powodzeniem pełni rolę przyjaciela rodziny. Ma nadzwyczaj miły charakter i bardzo przywiązuje się do swoich właścicieli. Potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem, ma jednak równie wielką potrzebę niezależności, dlatego ważniejsze niż nauka posłuszeństwa jest nawiązanie dobrych, bliskich relacji z psem, bo wtedy zrobi dla swojego pana wszystko. Nie dlatego że musi, ale dlatego, że sprawia mu to przyjemność. Wychowanie psa będzie łatwiejsze, jeśli zaczniemy już od pierwszego dnia w nowym domu, postępować trzeba łagodnie, cierpliwie, bo to daje najlepsze efekty. Samoyed jest psem wrażliwym, ostre traktowanie może spowodować, że zamknie się w sobie, stanie się nerwowy, a nawet agresywny. Można w ten sposób zaprzepaścić wszystko, co w budowaniu dobrych relacji udało się do tej pory osiągnąć.

Pies terapeutyczny QUANTUM LEAP OF ARES The Glow Of The Snowy Star

Samoyed wymaga cierpliwego i konsekwentnego przewodnika, który go wszystkiego nauczy i wskaże mu jego miejsce w stadzie. Jest to pies, który w przeszłości zawsze żył i pracował w grupie, dlatego też wyraźne ustalenie przywództwa ma dla niego szczególne znaczenie. Jest dumny i niezależny, nigdy nie wolno go stłamsić i upokorzyć, bo to zostawi trwały ślad w jego psychice. Jeśli jest dobrze prowadzony, jest to zdecydowanie najbardziej posłuszny i najbardziej rodzinny ze wszystkich północnych psów zaprzęgowych. Łatwiejsze do ułożenia są suki, które są bardziej uległe, za to w porównaniu z psami, są bardziej hałaśliwe. Dużą rolę w wychowaniu odgrywa wczesna i bardzo staranna socjalizacja, bo pies nabiera pewności siebie, jest wówczas bardziej powściągliwy i mniej skłonny do nietypowych reakcji i zaczepek.

Może mieszkać zarówno w domu z ogrodem, jak i w mieszkaniu w bloku, pod warunkiem, że będzie miał co najmniej jeden dość długi spacer dziennie. Samoyed nie jest pod tym względem zbyt wymagający, najważniejsza dla niego jest bliskość właściciela, dlatego więcej radości sprawi mu wspólny, godzinny spacer po lesie lub parku, niż cały, samotnie spędzony dzień w największym nawet ogrodzie. Bardzo nie lubi samotności, ponieważ jednak dobrze dogaduje się z mieszkającymi w tym samym domu zwierzętami, można, jeśli musi dość długo zostawać sam w domu, znaleźć mu jakiegoś czworonożnego przyjaciela. Pozostawiony sam, bez zajęcia, będzie się nudził, może wyć, szczekać, a nawet zniszczyć mieszkanie. Samoyed tak ciężko znosi samotność, że jeśli tak będzie wyglądał każdy dzień, może stracić swoją wielką, charakterystyczną dla rasy radość życia i popaść w depresję.

Mł.Ch.Smiling Miracle FAMOUS IDOL

Samoyed jest doskonałym towarzyszem dla dzieci, może się z nimi bawić całymi godzinami i nigdy nie straci cierpliwości, choć oczywiście są pewne granice i rodzice powinni nauczyć dziecko jak postępować z psem. Młodsze dzieci muszą być podczas zabawy pod nadzorem dorosłych, bo nawet najlepiej wychowany pies może niechcący zrobić im krzywdę. Poza domem samoyed czuje się za nie odpowiedzialny i jeśli będzie taka potrzeba bez chwili wahania stanie w ich obronie.

Dobrze socjalizowany i wychowany pies powinien być przyjaźnie nastawiony do obcych. ludzi. W przypadku samoyeda bywa z tym różnie. Niektóre z nich są rzeczywiście bardzo przyjazne, inne w stosunku do nieznanych osób zachowują dość dużą rezerwę i dopiero po chwili albo kogoś akceptują, albo zaczynają warczeć, dając do zrozumienia, że przyjaźni nie będzie. Jest to moment, w którym właściciel powinien zareagować i uspokoić psa, żeby nie przyszło mu do głowy, by zrobić użytek ze swoich zębów. Z pewnością staranne wychowanie pozwala takim sytuacjom zapobiec.

Samoyed jest psem pełnym energii, dlatego trzeba mu tak zorganizować czas, żeby miał gdzie ją wyładować. Jeśli będzie mógł biegać w psim zaprzęgu lub towarzyszyć swojemu panu w biegu na nartach lub przy rowerze, będzie w siódmym niebie. Doskonale sprawdza się w agility, jest to sport bardzo wszechstronny, angażujący psa zarówno fizycznie jak i umysłowo, pozwalający bardzo skutecznie rozbudzić jego inteligencję i wyładować nadmiar energii. Nie jest to pies dla osoby, która cały czas spędza na przed telewizorem lub przy komputerze zupełnie nie poświęcając mu uwagi. Samoyed potrzebuje zajęcia, w przeciwnym razie stanie się męczący, będzie cały czas prowokował do zabawy i donośnym szczekaniem manifestował swoje znudzenie i niezadowolenie. Bardzo długo zachowuje dobrą kondycję i nawet dziesięcioletni pies często potrafi bawić się jak szczenię.

Ch Pl Mł.ChPL GOLDEN NELLY OF ANGEL Virta Valo FCI

Uwielbia śnieg i nie boi się mrozu, bardzo niebezpieczny jest dla niego deszcz, bo jego sierść głęboko przemaka, długo utrzymuje wilgoć i stwarza zagrożenie, że pies się przeziębi. Warto mu w takie dni nakładać nieprzemakalny kombinezon, który skutecznie ochroni go przed deszczem. Również po kąpieli trzeba zachować ostrożność: kąpać psa dopiero po ostatnim spacerze, żeby przez kilka godzin nie wychodził na dwór i zawsze bardzo dokładnie suszyć sierść, nawet w lecie, aż będzie całkowicie sucha. Osoba, która decyduje się na kupno samoyeda musi sobie zdawać sprawę z tego, że sierść, która jest jego największą ozdobą wymaga niezbyt skomplikowanej, ale bardzo systematycznej pielęgnacji. Zachwyty osób spotykanych na spacerze z nawiązką ten trud wynagrodzą.

Samoyed to idealny pies dla rodziny, która lubi wycieczki za miasto w lecie, a biegi narciarskie w zimie, miły, wnoszący do domu dużo radości, niestrudzony kompan dla dzieci. Na stróża się nie nadaje, nie zatrzyma złodzieja, często, jeśli mu się spodoba, przyjaźnie go powita i co gorsze, pozwoli się uprowadzić. Przydomowy ogród po którym biega musi więc być dobrze ogrodzony a furtka zamknięta na zabezpieczony przed otwarciem zamek. Nigdy nie wolno go zostawić samego pod sklepem, bo po powrocie można go już tam nie znaleźć.

Ch.PL. KASJOPEA STARS OF DEXTER Virta Valo, Ch.PL.Mł.Ch.PL Smiling Miracle DESERT ROSE
i pośrodku shiba QUEST Roal

Zalety i wady
+ doskonały pies rodzinny
+ bardzo przywiazany do właścicieli
+ cierpliwy i przyjazny wobec dzieci
+ ma miłe, wesołe usposobienie
+ jest inteligentny i łatwy do ułożenia
+ nie przejawia agresji w stosunku do innych zwierząt
+ odporny na śnieg i mróz
+ nadaje się do psich sportów
– bywa absorbujący
– potrzebuje dość dużo ruchu
– wymaga starannej pielęgnacji
– czasem bywa hałaśliwy
– nie nadaje się do stróżowania
– ma wrażliwą psychikę
– źle znosi upały

Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

• Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
• Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pośrednictwem Formularza kontaktowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.

Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 212 /09. 01.1999/, wersja angielska
SAMOYED (Samoiedskaïa Sabaka)
TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel. Samoiedskaïa Sabaka
POCHODZENIE: Północna Rosja i Syberia.
PATRONAT: Nordic Kennel Union (NKU).
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 22.07.1997.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies zaprzęgowy i do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 1 Nordyckie psy zaprzęgowe.
Bez prób pracy.

ZARYS HISTORII RASY:
Nazwa „samoyed” pochodzi od nazwy plemienia Samojedów, zamieszkujących północną Rosję i Syberię. W południowych partiach zamieszkiwanych przez siebie ziem, używali oni białych, czarnych i brązowych łaciatych psów do pilnowania stad reniferów; w partiach północnych psy były czysto białe, miały łagodny temperament i używano ich w charakterze psów myśliwskich i zaprzęgowych. Samoyedy żyły blisko swoich właścicieli, a nawet sypiały wewnątrz ich szałasów i pełniły rolę „grzejników”. W 1889 roku, brytyjski zoolog Ernest Kilburn Scott, spędził trzy miesiące wśród Samojedów. Wracając do Anglii przywiózł ze sobą brązowego psa o imieniu Sabarka. Później importował z zachodniej części Uralu kremową sukę o imieniu Whitey Petchora oraz śnieżnobiałego psa o imieniu Musti z Syberii. Te psy, wraz z psami przywiezionymi przez badaczy, dały początek zachodniemu typowi samoyeda. Pierwszy wzorzec rasy powstał w 1909 roku w Anglii.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Średniej wielkości, elegancki biały arktyczny szpic. Wizualnie sprawia wrażenie silnego, wytrzymałego, pełnego wdzięku, prężnego, dostojnego i pewnego siebie. Wyraz samoyeda, zwany „uśmiechem samoyeda”, jest wynikiem połączenia kształtu i usytuowania oka z nieco uniesionymi kącikami warg. Płeć powinna znajdować wyraźne odbicie w wyglądzie psa.

ISTOTNE PROPORCJE:
Długość tułowia przekracza o ok. 5% wysokość w kłębie. Głębokość tułowia stanowi nieco mniej, niż połowę wysokości w kłębie. Długość kufy odpowiada mniej więcej długości czaszki.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT:
Przyjacielski, otwarty, czujny i aktywny, o bardzo słabym instynkcie łowieckim. Pod żadnym pozorem nie może być płochliwy, ani agresywny. Bardzo towarzyski; nie nadaje się do roli psa stróżującego.

 … cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce