Pochodzenie

Do grupy długowłosych wyżłów angielskich należy zaliczyć cztery rodzaje seterów: angielski, irlandzki mahoniowy, irlandzki czerwono-biały i szkocki, zwany również gordon seterem. Ich wspólna nazwa pochodzi od angielskiego „to set” posadzić, położyć, obniżyć. Wiąże się to z bardzo charakterystycznym zachowaniem tych psów w czasie polowania, kiedy to po zlokalizowaniu zwierzyny pies przysiada oczekując na myśliwego.

Na temat ich przodków wiadomo niewiele. Można jednak przypuszczać, że były to niewielkiego wzrostu myśliwskie psy wystawiające, o długich, zwisających uszach, zwane setting spanielami. Ich wadą była powolność i niski wzrost. Domieszka krwi charta, foxhounda, pointera, pudla, bloodhounda, nowofundlanda i collie doprowadziła do powstania psa większego, szybszego, bardzo zbliżonego do dzisiejszego setera. W zależności od upodobania hodowano różne odmiany seterów, różniące się głównie umaszczeniem. Na pierwszej angielskiej wystawie psów w 1859 roku była tylko jedna klasa seterów. Już rok później, w Birmingham utworzono osobny ring dla seterów irlandzkich, a dwa lata później wszystkie trzy rodzaje seterów oceniano już na trzech osobnych ringach. W Wielkiej Brytanii wyodrębniły się trzy ośrodki hodowlane: w Walii, Irlandii i Szkocji, z których pochodzą odpowiednio: seter angielski, irlandzki i szkocki.

Na terenie Walii najczęściej hodowano setery o umaszczeniu białym w łaty koloru czarnego, czekoladowego, cytrynowego i szaroniebieskiego. Wielkim ich zwolennikiem i zamiłowanym hodowcą był Edward Laverack, który w 1825 roku rozpoczął hodowlę angielskich seterów. Poświęcił im 50 lat życia i dochował się psów o dobrych cechach użytkowych i bardzo oryginalnym umaszczeniu: na białym tle występowały na głowie niewielkie łaty, a na tułowiu liczne drobne cętki w wyżej wymienionych kolorach. Niestety krycie w bardzo bliskim pokrewieństwie doprowadziło jeszcze za życia Laveracka do postępującej degeneracji rasy. Odwrócenie tej niekorzystnej tendencji, oraz ustalenie typu dzisiejszego setera angielskiego zawdzięczamy Purcelowi Llewellynowi.

Wygląd
Seter angielski jest wyjątkowo pięknym i eleganckim psem, największym ze wszystkich seterów. Wyglądem bardziej pasuje do wystawowych ringów niż leśnych zarośli, choć on sam zapewne jest odmiennego zdania. Ma tułów średniej długości, prosty i krótki grzbiet, głęboką, średnio szeroką klatkę piersiową i szerokie, muskularne lędźwie. Kończyny mocne, ogon szablasty, nisko noszony, osadzony praktycznie na linii grzbietu. Głowa o owalnej czaszce, z wyraźnie zaznaczonym guzem potylicznym, o długości przynajmniej dwa razy większej od szerokości. Kufa kwadratowa, oczy ciemnoorzechowe o łagodnym spojrzeniu, uszy średniej długości, osadzone nisko i z tyłu, zwisające przy policzkach, nos duży, czarny lub brązowy. Seter angielski jest niezmordowany w ruchu. W czasie biegu porusza się lekko, głowę nosi wysoko i cały czas macha ogonem.

Wysokość w kłębie: psy 65-68 cm, suki 61-65 cm.
Masa ciała: psy 27-30 kg, suki 25-28 kg.

Charakter, usposobienie
Seter angielski jest przede wszystkim bardzo wszechstronnym psem myśliwskim o doskonałym węchu. Ma temperament psa sportowego, potrzebuje bardzo dużo ruchu i możliwości wybiegania się na otwartym terenie. Ponieważ jest jednocześnie psem wyjątkowo eleganckim i urodziwym, można zaobserwować tendencję hodowania dwóch typów psów tej rasy: wystawowych – wyższych i bardziej eleganckich, oraz użytkowych – mniejszych i nieco cięższych. Ze względu na swój łagodny charakter, seter angielski jest również doskonałym psem do towarzystwa. Wymaga jednak szkolenia w zakresie posłuszeństwa i długich, bardzo urozmaiconych spacerów.

Nie ma tendencji do dominowania, nie jest agresywny wobec psów, zdarza mu się jednak pogonić kota lub ptaka. Naukę posłuszeństwa należy rozpocząć bardzo wcześnie, nawet od 2-3 miesiąca życia, unikać karania, za to stosować nagrody w postaci smakołyków, które setery wyjątkowo lubią.

Szata
Seter angielski ma długą, jedwabistą, lekko pofalowaną sierść, dłuższą na spodzie klatki piersiowej, kończynach i ogonie, gdzie tworzy bardzo ozdobne frędzle, pięknie eksponowane przez doświadczonych wystawców. Na głowie i przedniej stronie nóg sierść jest krótsza i bardziej delikatna. Seter angielski ma bardzo charakterystyczne umaszczenie, które stanowi znak rozpoznawczy rasy – na białym tle kolorowe znaczenia: czarno-białe, płowo-białe, czekoladowo-białe lub trójbarwne. Najwyżej cenione są regularne, małe cętki równomiernie rozmieszczone na całym ciele. Łaty dopuszczalne są tylko na głowie i uszach, w innych miejscach niepożądane.

Sierść setera wymaga systematycznej pielęgnacji, zwłaszcza, jeśli pies ma być wystawiany. Powinna być regularnie szczotkowana, żeby była lśniąca i ładnie się układała.

Więcej na temat pielęgnacji setera angielskiego i przygotowania go do wystaw 

Zdrowie
Seter angielski jest psem odpornym i długowiecznym. Żyje nawet około 12-14 lat. Czasem spotyka się przypadki dysplazji biodrowej oraz stanów zapalnych oczu z powodu trzeciej powieki. Szczególnej dbałości wymagają długie, słabo wentylowane uszy.

Do kogo pasuje ten pies ?

Seter angielski jest doskonałym psem dla myśliwego. Tak się jednak składa, że w Polsce znakomita większość psów tej rasy znajduje się w rękach osób, które z polowaniem nie mają nic wspólnego. Pełni więc najczęściej rolę psa rodzinnego, w której sprawdza się znakomicie – jest spokojny, przyjacielski, pod warunkiem, że zapewni mu się odpowiednio dużo ruchu i całą swoją energię wyładuje na dworze. Jest to pies dla ludzi lubiących bardzo aktywny, sportowy tryb życia. Pod względem temperamentu, seter angielski sytuuje się pomiędzy seterem gordonem a seterem irlandzkim. Pamiętać trzeba, że jest to pies myśliwski, który w każdej chwili może pogonić za jakimś zwierzakiem, dlatego można go spuścić ze smyczy tylko z dala od ulicznego ruchu i tylko wtedy, gdy pies jest szkolony i niezwłocznie wróci na każde zawołanie właściciela. Jest tak przyjacielsko nastawiony do całego świata, że nie nadaje się ani na stróża, ani tym bardziej na obrońcę. Przyjaciół domu wita równie serdecznie jak złodziei. Bardzo przywiązuje się do właścicieli, jest przyjazny i cierpliwy wobec dzieci. Ma wrażliwą psychikę, wymaga dużo uwagi oraz spokojnego, łagodnego traktowania.

Zalety i wady
+ bardzo wszechstronny pies myśliwski
+ ma łagodne, przyjacielskie usposobienie
+ bardzo przywiązany do swoich właścicieli
+ jest bardzo inteligentny i chętnie się uczy
+ doskonały towarzysz dla aktywnego właściciela
+ przyjazny wobec dzieci
+ tolerancyjny wobec innych psów
+ nadaje się do psich sportów – nie nadaje się do stróżowania
– potrzebuje bardzo dużo ruchu
– znudzony może poprzestawiać mieszkanie
– wymaga bardzo regularnej pielęgnacji

Ciekawostki
U większości ras suki są łagodniejsze i bardziej uległe od psów. U seterów odwrotnie, to one są bardziej od samców uparte i bardziej skłonne do dominacji.

Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

• Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
• Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.

Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 2/28.10.2009
SETER ANGIELSKI
(English Setter)
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 28.07.2009
Użytkowość: pies wystawiający.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 7 – Wyżły.
Sekcja 2 – Wyżły brytyjskie. Seter.
Próby pracy wymagane.

WYGLĄD OGÓLNY:
Pies średniego wzrostu, o ładnie zarysowanej sylwetce, eleganckim wyglądzie i ruchach.

ZACHOWANIE – TEMPERAMENT:
Bardzo aktywny, o dużej pasji łowieckiej. Nadzwyczaj przyjacielski i łagodnie usposobiony.

  … cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce