Pochodzenie
Szpic wywodzi się od żyjącego w bardzo odległych czasach psa torfowego, który jest dalekim przodkiem nie tylko szpiców, ale również wielu innych ras, między innymi sznaucerów i terierów.
W Europie, szczególnie północnej i środkowej, psy w typie szpica znane były od wieków. Wykorzystywano je do stróżowania, zaganiania zwierząt, biegały przy powozach i pływały na barkach. Występowały w różnych wielkościach i rodzajach umaszczenia. W Meklemburgii i na terenie Pomorza hodowano psy średniej wielkości i to one pierwsze zawędrowały wraz z dworem księżniczki meklemburskiej, która poślubiła późniejszego króla Jerzego III, do Anglii. Tam zrobiły tak zawrotna karierę, że to Anglicy pierwsi opracowali wzorzec rasy nazywając psa, od miejsca jego pochodzenia, pomeranianem.
Niezależnie od tego w Niemczech rasa prężnie się rozwijała a w 1899 roku powstał Związek Szpiców Niemieckich, który uporządkował bardzo zróżnicowaną pod względem wielkości populacje szpiców. Najpierw podzielono je na duże i małe, potem okazało się to niewystarczające i przyjęto podział szpiców na spięć wielkości: największe wilcze, duże, średnie, małe i miniaturowe. Różnią się między sobą wyłącznie wielkością, bo budowę anatomiczną mają identyczną i wszystkie obowiązuje jeden wzorzec rasy.
W Holandii największą popularność zdobył szpic wilczy, nie da się ukryć, że hodowane tam psy mają dużo efektowniejsze owłosienie i bardziej elegancką sylwetkę niż psy niemieckie. Holendrzy próbowali go nawet zarejestrować jako odrębną rasę pod nazwą keeshonda, ale Międzynarodowa Federacja Kynologiczna, podobnie jak w przypadku pomeraniana, nie wyraziła na to zgody. Szpic pozostał więc rasą niemiecką, choć to Wielka Brytania (pomeranian) i Holandia (szpic wilczy) bardzo tę rasę udoskonaliły.
dancing with wolves, CC BY 2.0 <https://creativecommons.org/licenses/by/2.0>, via Wikimedia Commons
Wygląd
Szpic wilczy jest bardzo efektownym, proporcjonalnie zbudowanym psem. Ma prosty grzbiet, głęboką klatkę piersiową z mocno wysklepionymi żebrami, silne lędźwie oraz wysoko osadzony, uniesiony już od nasady i zawinięty na grzbiecie, wspaniale owłosiony ogon. Głowa „lisia”, z płaską, szeroką czaszką i delikatną, szpiczastą kufą. Oczy owalne, ciemnobrązowe. Uszy wysoko osadzone, trójkątne, małe, sterczące.
Wysokość w kłębie: 43-55 cm
Masa ciała: 20-30 kg.
Charakter, usposobienie
Szpic wilczy żył zawsze w bliskości człowieka, był wykorzystywany w gospodarstwach jako pies stróżujący, pasterski a także towarzysz rodziny. Stąd też jest on dużo bardziej związany z właścicielem i łatwiejszy do wyszkolenia niż szpice myśliwskie i zaprzęgowe. Jest bardzo odważny, doskonale stróżuje. Bezgranicznie przywiązany do właścicieli, wobec obcych jest nieufny i minie trochę czasu zanim kogoś obdarzy swoim zaufaniem. Pewny siebie, potrafi postawić się nawet dużo większemu psu, co niestety może się dla niego źle skończyć. Dlatego szpic wymaga bardzo starannej, wczesnej socjalizacji a potem szkolenia, by z powodu swojej żywiołowości nie popadł w tarapaty.
Szata
Szpic wilczy ma niezwykle obfitą, dwuwarstwową sierść, składającą się z twardego, prostego, długiego włosa okrywowego i solidnego, wełnistego podszerstka, który nadaje jej objętości. Włos na głowie, a szczególnie kufie, kończynach i łapach jest krótszy, wokół szyi tworzy wspaniałą, puszystą kryzę a na ogonie pióropusz. Szpic powinien mieć dobrze kontrastujący z sierścią czarny wierzchołek nosa, wargi i powieki, tylko u szpiców brązowych mogą być ciemnobrązowe.
Umaszczenie srebrnoszare z czarnym nalotem na końcówkach włosów. Kufa i uszy ciemno umaszczone, delikatna czarna kreska biegnąca od zewnętrznego kącika oka do nasady ucha. Kryza, spód ogona i portki jaśniejsze od reszty sierści – srebrnoszare.
Sierść szpica wilczego wymaga regularnego szczotkowania i bardzo starannej pielęgnacji, bo tylko wtedy pies wygląda naprawdę imponująco.
Więcej na temat pielęgnacji szpica wilczego i przygotowania go do wystaw
Zdrowie
Szpic wilczy jest jedną z tych ras, które praktycznie nie chorują. W porę szczepiony i zadbany pies jest niezwykle rzadkim gościem w gabinecie weterynaryjnym.
Do kogo pasuje ten pies ?
Szpic wilczy jest wyjątkowo miłym psem rodzinnym. Ogromne przywiązanie, jakim darzy właściciela, jest niemal jego znakiem firmowym. Może mieszkać w mieście i na wsi, równie dobrze będzie się czuł w domu z ogrodem jak i w bloku. Uwielbia spacery, ale nie będzie problemu, jeśli po piętnastu minutach będzie musiał wrócić do domu. Szpice wszystkich wielkości nadają się dla dzieci, z wyjątkiem miniaturowego i to tylko dlatego, że jest to bardzo maleńki, delikatny piesek i małe dziecko mogłoby niechcący zrobić mu krzywdę.
Szpice są bardzo inteligentne, trzeba je więc uczyć i szkolić, przede wszystkim dlatego, by zapanować nad ich żywiołowością i zamiłowaniem do szczekania. Można je wszystkiego nauczyć, bardzo lubią popisywać się swoimi umiejętnościami i być w centrum zainteresowania.
Zalety i wady
+ doskonały pies rodzinny
+ bardzo przywiązany do właściciela
+ nadaje się do mieszkania w bloku
+ przyjazny wobec dzieci
+ świetny, czujny stróż – wymaga starannej pielęgnacji
– bywa hałaśliwy
– bywa zaczepny wobec obcych psów
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
12.11.2019/EN
Wersja polska 13.11.2019
Wzorzec FCI nr 97
SZPIC NIEMIECKI
1.SZPIC WILCZY/KEESHOND
2.SZPIC DUŻY – SZPIC ŚREDNI – SZPIC MAŁY
3. SZPIC MINIATUROWY/POMERANIAN
TŁUMACZENIE : MIROSŁAW REDLICKI
POCHODZENIE: Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA:
04.09.2019.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący i do towarzystwa.
KLASYFIKACJA FCI : Grupa 5 – Szpice i psy pierwotne.
Sekcja 4 – Szpice europejskie.
Bez prób pracy.
1. NIEMIECKI SZPIC WILCZY/KEESHOND
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: szpice niemieckie są potomkami „psów torfowych” (Torfhunde) z epoki kamiennej, „Canis familiaris palustris Rüthimeyer” oraz późniejszych „szpiców osady palowej” (Pfahlbau); są one najstarszą rasą psów w Europie Środkowej. Wiele innych ras wywodzi się od nich. W krajach innych niż niemieckojęzyczne, szpic wilczy znany jest jako keeshond.
WRAŻENIE OGÓLNE : szpice urzekają swą piękną szatą, nastroszoną z powodu obfitego podszerstka. Szczególnie imponujący jest bujny, przypominający grzywę, kołnierz wokół szyi (kryza) oraz obficie owłosiony ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisia głowa z czujnymi oczami oraz małe, spiczaste, blisko osadzone uszy, nadają szpicowi jedyny w swoim rodzaju, charakterystyczny, zadziorny wygląd.
WAŻNE PROPORCJE: stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 1:1. Długość kufy do długości czaszki mniej więcej 2:3.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT : szpic wilczy/keeshond jest zawsze czujny, o żywym usposobieniu i niezwykle oddany swemu właścicielowi. Jest bardzo pojętny i łatwy do wyszkolenia. Jego naturalny brak zaufania w stosunku do obcych oraz brak instynktu myśliwskiego czynią go nie tylko idealnym psem stróżującym, zarówno na użytek domowy, jak i gospodarski, ale też wspaniałym psem do towarzystwa i rodzinnym. Nie jest ani lękliwy, ani agresywny. Odporność na warunki pogodowe, krzepkość oraz długowieczność to jego szczególnie wyróżniające cechy.
… cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce
