Pochodzenie
Terier tybetański pochodzi z Tybetu, gdzie od wieków hodowano kozy i owce. Pilnowały je potężne mastify tybetańskie a do zaganiania oraz jako dzwonki alarmowe służyły małe, czujne pieski, które z powodu wielkiej grzywy nazywano lwimi psami. Od mastifów wywodzi się wiele ras molosów, zaś lwie psy dały początek kudłatym psom pasterskim. Były one różnej wielkości, większe używano do zaganiania, mniejsze mieszkały w klasztorach gdzie pełniły funkcje psów stróżujących i do towarzystwa. Wierzący w reinkarnację Buddyści byli przekonani, że dusza ludzka może się wielokrotnie odrodzić i powrócić na ziemię w ciele innej istoty, na przykład lwiego psa. Uznali go więc za istotę świętą, otaczali wielkim szacunkiem, wierzyli, że przynosi szczęście i ma dar odnajdywania zagubionych przedmiotów. Nie wolno go było sprzedać, można go było jedynie przekazać w prezencie, jako wyraz wdzięczności. W ten właśnie sposób, za uratowanie życia członkowi tybetańskiej rodziny, pracująca w Indiach angielska lekarka dr. Agnes Greig dostała w dowód wdzięczności suczkę teriera tybetańskiego a jakiś czas później, z tego samego źródła udało jej się pozyskać psa.
W czasie pobytu w Indiach dr. Greig dochowała się dwóch miotów, a kiedy w 1926 roku zdecydowała się wrócić do Anglii zabrała swoje psy ze sobą. Najpierw hodowała pod przydomkiem Ladkok, należącym do jej matki, znanej hodowczyni cocker spanieli i chinów japońskich, potem wykorzystując swoje kontakty sprowadziła jeszcze kilka psów z Indii i po jakimś czasie założyła własną hodowlę of Lamleh. Psy z jej hodowli zostały zarejestrowane jako teriery z Lhassa a jeden z nich wrócił z nią późnij do Indii, był tam wystawiany i został pierwszym w historii championem tej rasy.
W 1930 roku komisja sędziów indyjskich uznała psy dr Greig za nową samodzielną rasę a indyjski Kennel Club opublikował jej standard. Rok później uznał ją również angielski Kennel Club. To otworzyło tym pięknym, małym terierom, które w rzeczywistości nic wspólnego z terierami nie mają, drogę do dalszej kariery.
Wygląd
Terier tybetański jest średniej wielkości psem. Ma zwarty, silny, wpisujący się w kwadrat tułów i średniej wielkości głowę, w przeważającej części zakrytą bogatym owłosieniem. Oczy duże, ciemnie, szeroko rozstawione, uszy w kształcie litery V opadające i lekko odstające od głowy. Kończyny proste, bardzo gęsto owłosione, łapy duże, okrągłe, obficie porośnięte między opuszkami. Ogon wysoko osadzony, noszony wysoko, zawinięty w pierścień na grzbiecie.
Wysokość w kłębie: 35 – 40 cm, suki nieco mniej.
Masa ciała: 8 – 13 kg.
Charakter, usposobienie
Terier tybetański jest wspaniałym psem do towarzystwa. Wesoły, pełen temperamentu, jest zawsze chętny do zabawy. Bardzo wierny i przywiązany do właścicieli, nieufny wobec obcych, ale przejawia się to w powściągliwości a nie agresji. Jest bardzo inteligentny, doskonale sprawdza się w agility, gdzie przydaje się jego szybkość i zwinność. Ma silną osobowość, własne zdanie i bardzo lubi postawić na swoim, dlatego warto go szkolić, zwłaszcza, że uczy się szybko i chętnie, choć zawsze będzie próbował zachować trochę niezależności. Wrażliwy i delikatny, lepiej reaguje na pozytywne metody szkolenia, na nagrody i pochwały, nie nadaje się dla osoby o twardej ręce. Jest bardzo radosny, potrafi cieszyć się całym sobą. Uwielbia długie spacery i nawet największa śnieżyca nie zepsuje mu przyjemności wyjścia na dwór. Potrzebuje dużo ruchu żeby wyładować nadmiar energii, w miarę dorastania staje się bardziej stateczny.
Szata
Sierść teriera tybetańskiego składa się z długiego, prostego lub lekko falistego, ale nieskręconego włosa okrywowego oraz delikatnego, gęstego podszerstka.
Umaszczenie w zasadzie dowolne, z wyjątkiem kasztanowego, wątrobianego a także czekoladowego. Może być jednobarwne, dwu lub trójkolorowe.
Sierść teriera tybetańskiego wymaga bardzo systematycznej pielęgnacji, ale każda minuta jej poświęcona zostanie sowicie wynagrodzona.
Więcej na temat pielęgnacji teriera tybetańskiego i przygotowania go do wystaw
Zdrowie
Po swoich ciężko pracujących na tybetańskich pastwiskach przodkach terier tybetański odziedziczył odporność na złe warunki atmosferyczne i solidne zdrowie. Czasem ma nadmierny apetyt, trzeba bardzo uważać, żeby go nie przekarmiać i nie doprowadzić do otyłości. Żyje długo, dożywa średnio 17-18 lat.
Do kogo pasuje ten pies ?
Terier tybetański ma wspaniały charakter i nadaje się właściwie dla każdego, nawet zupełnie niemającego doświadczenia właściciela. Jest niezwykle radosny i sympatyczny, wymaga jednak bardzo wczesnego szkolenia i ustalenia hierarchii, bo ten niewielki piesek z wielkim wdziękiem potrafi wykorzystać słabość swojego pana i zanim ten się zorientuje, wejść mu na głowę.
Czuje się świetnie w każdym otoczeniu, szybko adaptuje się do każdych warunków, byle tylko być blisko swojej rodziny. Bardzo dobrze dostosowuje się do jej zwyczajów. Szybko uczy się czystości, w mieszkaniu nie sprawia żadnych problemów. Jest dobrym stróżem, donośnym szczekaniem oznajmia pojawienie się kogoś obcego. Nie szczeka bez powodu, doskonale zna wszystkie odgłosy domu i nie reaguje na wracającego do domu mieszkańca wyższego pietra, co z pewnością zyska mu sympatie sąsiadów. Lubi dzieci i żyje w doskonałych relacjach z domowymi zwierzętami.
Jest tylko jeden problem – wymaga niezwykle czasochłonnej i systematycznej pielęgnacji. Jeśli pies nie jest wystawiany można sierść skrócić, choć pozbawianie go tej największej ozdoby graniczy niemal z barbarzyństwem. Za to jeśli ktoś zdecyduje się go wystawiać, spotka go miła niespodzianka: ten pies po prostu uwielbia się wystawiać, jest świadomy swojej urody, potrafi się wdzięczyć i pięknie zaprezentować.
Zalety i wady
+ doskonały pies do towarzystwa
+ adaptuje się do każdych warunków mieszkaniowych
+ świetny towarzysz dla dzieci
+ przyjazny wobec innych zwierząt
+ bardzo przywiązany do właściciela
+ nie jest hałaśliwy
+ sprawdza się w psich sportach – ma bardzo niezależny charakter
– jest dość żywiołowy
– wymaga systematycznej pielęgnacji
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 209 /16.02.2011
TERIER TYBETAŃSKI
Wersja polska: luty 2011
POCHODZENIE: Tybet.
PATRONAT: Wielka Brytania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 13.10.2010
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I.: Grupa 9: Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 5: Rasy tybetańskie.
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Pomimo nazwy, pies ten nie jest terierem, ale pasterzem, a także stróżem, towarzyszącym karawanom kupieckim w drodze do i z Chin. W pracy sprawdza się nie dzięki wielkości, ale skutkiem respektu, jaki wzbudza – uważany jest bowiem za prawdziwego Świętego Psa Tybetu. Mówi się, że ma on usposobienie jeszcze żywsze od innych psów tybetańskich z grupy 9; łączy talenty, energię i entuzjazm małego psa stróżującego z wyglądem miniaturowego owczarka staro angielskiego.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Krzepki, średniej wielkości; długowłosy, o kwadratowej sylwetce.
WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia od stawu barkowego do nasady ogona równa wysokości w kłębie.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Żywy, o łagodnym usposobieniu. Lojalny towarzysz, o miłym sposobie bycia. Przyjacielski, czujny, inteligentny, odważny i skory do zabaw; ani gwałtowny, ani skłonny do bójek. Powściągliwy w stosunku do obcych.
… cały wzorzec znajduje się na stronie Związku Kynologicznego w Polsce
