Pies na wystawie musi być spokojny i opanowany, pewny siebie, ale nie agresywny, za agresywne zachowanie sędzia ma prawo obniżyć ocenę, a w skrajnych przypadkach usunąć psa z ringu. Nie cieszmy się więc i nie chwalmy szczeniaka, który bezmyślnie rzuca się na wszystko co się rusza – taki pies stanie się wkrótce utrapieniem nie tylko dla właściciela ale także wszystkich sąsiadów. Nawet jeśli jest najpiękniejszy, nie nadaje się na wystawy, bo stanowi zagrożenie dla innych psów, wystawców i publiczności. Byłam kiedyś świadkiem dramatycznych zajść na wystawie, których do dziś nie mogę zapomnieć, dlatego apeluję do wszystkich właścicieli, żeby u swojego psa od pierwszych niepokojących zachowań konsekwentnie tłumili wszelkie przejawy agresji. Spotyka się czasem opinię, że pies obronny ma prawo, a nawet powinien atakować, bo skuteczna obrona wymaga użycia zębów. Nie jest to prawda, bo dobrze wyszkolony pies obronny powinien być odważny, świadomy swoich możliwości i zachowywać się tak, żeby potencjalny agresor zrezygnował ze swoich zamiarów. Więcej na ten temat w artykule “Czy pies obronny powinien być agresywny?”
Wszystkich, a szczególnie tych właścicieli psów, którzy mają problemy z jego ułożeniem, gorąco namawiam żeby zapisali go do psiego przedszkola. Szkolenie pod okiem specjalisty, w dobrej szkółce, w której właściciel ucząc swojego psa cały czas mu towarzyszy, daje znakomite efekty. Poza tym intensyfikuje to więź emocjonalną między psem i jego panem, a radości i pożytków ze wspólnej pracy nie sposób przecenić: pies stanie się zdyscyplinowany, co bardzo ułatwi wystawianie, a jego pan, biegając po placu szkolenia odzyska utraconą przed telewizorem kondycję, która bardzo mu się przyda, jeśli chce ze swoim czworonożnym przyjacielem stanowić zgrany tandem w walce o sukcesy wystawowe. Jednak największa korzyść z tych spotkań to nabranie przez psa pewności i wiary we własne siły, co jest niezwykle ważne, bo gryzą przede wszystkim psy tchórzliwe, oswojenie się z bliskością innych psów oraz umiejętność nawiązywania przyjaznych relacji. Ci właściciele, którzy znają charakterystyczne napięcie smyczy i szykownie się do skoku na widok drugiego psa, mogą im pozazdrościć.
Agresja psów na wystawach i zupełna bezkarność ich nieodpowiedzialnych właścicieli jest ciągle wielkim problemem, z którym nie tylko organizatorzy wystaw, ale także sędziowie, niestety sobie nie radzą. Nie ma wystawy, żeby jakiś człowiek lub pies nie został pogryziony. Dopóki agresywne psy nie będą bezdyskusyjnie usuwane z ringu i dyskwalifikowane, nic się nie zmieni.
Widziałam kiedyś stawkę sznaucerów olbrzymów wystawianych w klasie użytkowej, do której przepustką jest przecież świadectwo szkolenia obronnego, które szczekały do utraty tchu. Jeden z nich przez cały czas próbował atakować konkurentów wprowadzając nieprawdopodobne zamieszanie na ringu. Ich właściciele zamiast skupić się na wystawianiu, musieli pilnować swojego psa, żeby nie został pogryziony. Czy nikt nie zdaje sobie sprawy z tego, jakim zagrożeniem jest dziesiątka potężnych, podekscytowanych psów, które w każdej chwili od grożenia mogą przejść do ataku? Ku ogólnemu zdziwieniu i oburzeniu, agresor nie tylko nie został usunięty z ringu, ale wygrał całą konkurencję. Podczas wręczania karty oceny i medalu rzucił się na sędziego i ugryzł go w rękę. Dopiero wtedy został zdyskwalifikowany. Tylko na naszych wystawach można coś takiego zobaczyć. Jak długo jeszcze !? Ktoś z organizatorów powiedział, że gdyby zacząć usuwać agresywne psy, na wystawach zrobiłoby się pusto. To się nazywa troska o kasę.
Od szczeniaka wyhamowujmy każdy, najmniejszy nawet przejaw agresji, bo pies zarówno na wystawie jak i na ulicy nie może być postrachem. Właścicieli psów należących do ras obronnych bardzo trudno czasem przekonać, że ich podopieczny nie musi na każdym kroku pokazywać, że jest groźny. Dobrze wyszkolony i mający dobrą psychikę pies obronny powinien być zrównoważony, pewny siebie a reagować tylko w sytuacji realnego zagrożenia, którą bezbłędnie wyczuwa. A w sytuacji zagrożenia, najpierw ostrzegać, a dopiero potem przechodzić do akcji. Pamiętajmy, że jeśli pies kogoś pogryzie, odpowiedzialność ponosi jego właściciel, bo nie powinien do tego dopuścić, chyba, że został przedtem zaatakowany, a pies w sposób uzasadniony działał w jego obronie.
